Πατρίδα

Αλύπητα ξεριζωμένοι

απ’το μποστάνι της πραγματικότητας

αναζητάμε την αλήθεια που θα μας συντηρήσει

σε ραγισμένα βάζα με μουχλιασμένο νερό

κάποιοι αυτο το λένε πατρίδα

μα δε βρίσκω χώμα να πατήσω

οι κηπουροί είναι ανένδοτοι

και με ένα μειδίαμα ταξικής υπεροχής

κλαδεύουν ό, τι πρόσκαιρο πάει να ανθίσει

Σαλεμένοι εραστές

ψηφιακής κάβλας

ταριχεύουμε τον έρωτα με κλικ ματαιοδοξίας

νωθεύουμε τα πάθη με λάθη

την απείθεια με συνήθεια

ένα τασάκι εφήμερων απολαύσεων

η αρένα μας

και μεις ευνούχοι μονομάχοι

σε μια μάχη

χωρις τέλος

και πτώματα κάτι μισοκαπνισμένα τσιγάρα

Χαμένοι ορειβάτες

με χαλασμένο εξοπλισμό

περνάμε το νέφος για ουρανό

λίγο ακόμα υπομονή
σου πετάω το σκοινι να κρατηθείς

μη κρεμαστείς

πόσες αστραπές να τιμήσουν το σπάσιμο του λαιμού σου

χρειάζεται βράχια η ηχώ για να ακουστεί

και η θυσία σου αποροφήθηκε μες σε βουνά φτιαγμένα

απο άμμο

φοβόσουν να δεις την κορυφή

μα και η κορυφή δεν ήταν έτοιμη για σένα

Θέλω να κλέψεις ένα χάρτη

απο το παλαιοπωλείο του χρόνου

να εξοπλιστούμε με σπόρους

που βλασταίνουν

έρωτα, προσμονή και

υπόσχεση

ύστερα να σκαρφαλώσουμε

στα τεντωμένα μας αρκετά

αφου βεβαίως θάψουμε τους κηπουρούς

για λίπασμα

και να φυτέψουμε πάνω τους

όλα τα δέντρα

αιεθαλή και φυλλοβόλα
με κουφάλες ή χωρίς

να λέμε τουλάχιστον

ότι προσπαθήσαμε για κάτι

και αυτο το τροπικό δάσος

ίσως να το ονομάσουμε πατρίδα.