η τέχνη του κρέατος

Το κακό με τον μηδενισμό είναι ότι σκοτώνει -ή γεννάει; - την ποίηση

Το καλό με την ποίηση, είναι ότι είναι αλεξίσφαιρη

κρατάω περίστροφο

προσέξτε

και πυροβολώ τον καπνό που γράφει

“το κάπνισμα αυξάνει τον κίνδυνο τύφλωσης”

μα σε μια κοινωνία τυφλών,

δεν αποτελώ εξαίρεση,φυσικά

και αστοχώ.

Η ποίηση είναι αλεξίσφαιρη,

αλλά αγαπάει τα καλά μαχαίρια

και -σχεδόν- πάντα υποκύπτει.
Να, η καρδιά μου σε σφαγείο με έναν μπαλτά
/το πιο ντελικάτο ορεκτικό της/


για αυτό προσέξτε,σας λέω

Τυφλός εδώ.

Με τεμαχισμένη καρδιά

και οπλισμένος.

*Η φωτό είναι απο κάδο ανακύκλωσης έξω απο κρεοπωλείο στο Παγκράτι.

αστραπομέρες

Το μυαλό είναι μια χειροβομβίδα

πρόσεχε ποιος αφήνεις να δει την περόνη

ακούω σε repeat το χρόνο

και πάνε μέρες που έχω να ακούσω μουσική

μονάχα κάτι τρομπέτες που παίζουν αστραπές.

Τα μάτια προσεγγίζουν το άπειρο

άμα ξέρεις τι να κοιτάξεις

από ποια γωνία

να ζυγιάσεις την μάζα του, να ψηλαφίσεις την οσμή του,

να ψυχανεμιστείς την βαρύτητα του
και το αποτύπωμα του στην αιώνια κίνηση.

Στοπ

Εδώ σταματάνε όλα

Είμαστε όλοι κινούμενες χρονόμπομπες

με τον πυροκροτητή σπασμένο
μια Κυριακή απόγευμα με νεύρα.

Μια απώλεια, δυο γόπες σβησμένες στα μάτια

και εσύ ακόμα ψάχνεις συν-χρονο-ταξιδιώτες,

σε μια τυφλή Κυριακή που αρνείται να γίνει Δευτέρα.

Για αυτό σου λέω

πήγαινε με την καρδιά

-όχι πως είναι πιο ασφαλές-

αλλά να,

για να φτάσεις την περόνη

πρέπει να ξηλώσεις την καρδιά σου

ή να βάλεις άλλον να το κάνει για σένα.
Όπως και να'χει μυαλό καρδιά

σημειώσατε άσσος.

Το μυαλό σε πάει πιο μετά

η καρδιά σε πάει πιο μακρυά

και κάπου εδώ μια έκρηξη

μου αποσπά την προσοχή πάλι,

σε μια βδομάδα που αρνήθηκε να ξεκινήσει.

5:12

Οι γρίλιες από το παράθυρο με κοιτούν

μου γνέφουν συνωμοτικά να ξαποστάσω στις 5:12

μα εγώ έχω άλλα σχέδια.
Άλλη μια νύχτα που επικεντρώθηκα στο βαρύ γδούπο της ανυπαρξίας

στο καπνό που δε μύρισα

από το έβδομο τσιγάρο που δεν άναψα

ωστόσο γέννησε ομίχλη στο μυαλό μου,

σε σημείο οι σκέψεις μου να είναι σκιές

και το μυαλό μου ένα θέατρο σκιών.

Στο ποτό που δεν ήπια,

ωστόσο η αιθυλική αλκοόλη

έτρεχε από τους δακρυγόνους αδένες

σαν υπεραθλητής σε κατοστάρι

και μου καυτηρίασε τον κερατοειδή

για όλα αυτά που δεν είδα.

Οι γρίλιες από το παράθυρο μου μιλούν

μου λένε ότι μικρός

μου άρεσε να κρέμομαι σε αγκάθια λουλουδιών

μα πάνε χρόνια που είδα ανθισμένο λουλούδι

και αυτό το παιχνίδι/κουσούρι

ξεχάστηκε κάπου,

ως τώρα.
Οι γρίλιες από το παράθυρο γρυλίζουν

γιατί δεν ανοίγουν ποτέ,

όπως τα ανθισμένα λουλούδια

που δε θα ξαναυπάρξουν

γιατί όλοι φρόντιζαν τις ρίζες,

τις συνθήκες του χώματος,

ήλεγχαν τις κλιματικές αλλαγές,

τη ποσότητα νερού
Μα κανείς δε σκέφτηκε

να μιλήσει στο σπόρο.

Στέκομαι κάπου εδώ

για σένα εκεί

/αλήθεια ποιος είσαι τσιμεντένιε κηπουρέ/

κοιτάζοντας πίσω από εξημερωμένες γρίλιες

αυτό που εσείς ονομάσατε πολιτισμό.

Μα...στάσου μισό λεπτό

εμένα τα παράθυρα μου

δεν έχουν γρίλιες

Φεύγοντας,

να κατεβάσεις τις σκιές.

Ανακατατάξεις

Να περπατάς νηφάλιος στην πόλη
να τεστάρεις τις αντοχές σου
να μην περιμένεις να μεθύσεις για να πεις “σε θέλω”
Στο άκουσμα της καταιγίδας
το μόνο δίλημμα που θα τρώει τα σωθικά σου
να είναι
αν θα βολευτείς στον κάδο σκουπιδιών
και σε ποιό πλανήτη θα προσγειωθείς αυτή τη φορά,
ή σε ποιο ύψος να χαράξεις το παράθυρο με διαμάντι
καθώς θα στέκεσαι μπροστά από τον τυφώνα.
Σε αυτό της καρδιάς
ή αυτό των ματιών;
Να αφήνεις τα τσιγάρα σου μισοκαπνισμένα
μετά από μεταμεσονύχτιο μπάνιο
και μετά να αφισοκολλάς παντού
“χάθηκε μισό τσιγάρο ίσως να δίνεται αμοιβή
ίσως και όχι...”
και να φουμάρεις την αρμύρα
με άλλους σπασμένους ανθρώπους
που τα βρήκαν και τηλεφώνησαν
σε μια νύχτα
με κλίση 50 μοιρών
και η ανηφόρα θα σας βρίσκει πάντα στο φεγγάρι
/και αυτό είναι υπόσχεση/
Να γελάς δυνατά
μέχρι να νοιώσεις
ότι μια ακούσια μοριακή ανακατάταξη
συμβαίνει στον πυρήνα σου
και η άυλη αυτή μοβ
ωστόσο συμπαγής
γεωμετρική φιγούρα
να σου φωνάζει
“Σε εγκαταλείπω”
και να απογειώνεται από τον φωταγωγό
καθώς θα νοιώθεις
λίγα γραμμάρια ελαφρύτερος
με μια ουλή στη καρδιά
μισό παστό τσιγάρο
Kαι έναν άγνωστο
που γνώριζες
μια ολόκληρη ζωή...

Ψι

Φοράει τα καινούργια της παπούτσια η μνήμη

και κάνει περατζάδες στα μηνίγγια μου

οι σόλες των δοντιών εξαϋλώνονται

από ένα τρίξιμο βαθύ

μα τόσο γνώριμο.

Ψάχνω σε ένα βουνό από παλιά παπούτσια

για λίγη αδαμαντίνη,

να μπαλώσω τις ρωγμές του χρόνου

μα βρίσκω μόνο λιωμένα κορδόνια

και λίγα ψίχουλα

Το τελευταίο δείπνο

δε θα είναι μυστικό

Όλα θα κριθούν

από το ποιός θα κρατάει το πιο βαθύ κουτάλι
Τόσο όσο να χωράει ένα ολόκληρο κρανίο.

Φοράει τα καινούργια της χειρουργικά γάντια η λήθη

και σιγά-σιγά με τελετουργική ακρίβεια

αφαιρεί ένα-ένα τα ψήγματα του

Ε

αυτού

και δεν αφήνει αποτυπώματα η ρουφιάνα

Μονάχα μακελεύει κάτι μπον φιλέ

για τους κανίβαλους

σε δελεάζει με το πιο γλυκόπιοτο κρασί

-το αίμα σου-

και σε ετοιμάζει στα μικροκύματα.

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος μάγειρας

ένας μπεκρής ταξιδιάρης με λιωμένες σόλες

που έχει βίτσιο το αδαμάντινο αλεύρι.
Το τελευταίο δείπνο θα είναι φανερό

και σε

ταχυφαγείο.

Κτήνος του Ρούμπικ

Η ποίηση όπως η ζωή είναι σαν ένας κύβος του Ρούμπικ

μερικά εκατοστά πάνω από μια καλή θράκα,

από γιορτινό τσιμπούσι

που περιμένει να τον λύσεις ενώ κάθεσαι πάνω σε καρφιά

και με τα χέρια δεμένα.

Ο κύβος έχει μια κάμερα

και στέλνει τις κινήσεις σου και το χρόνο καύσης εγκεφαλικού ζουμιού

στα κεντρικά

τα πλοκάμια από το μάτριξ

έχουν βεντουζάρει το τρίτο σου μάτι

και με τα άλλα δύο,που χάνουν βλέφαρα από γεννησιμιού σου

/σαν ένα λάθος που δεν έπρεπε να γεννηθεί/

προσπαθείς να δεις,

αλλά συνεχώς μπερδεύεις τα πυρακτωμένα κάρβουνα με φως,

οι ίριδες καίγονται

και όσα δεν είδες

φέρνουν την βροχή

για τους άλλους λύτες.

Η ποίηση και η ζωή εκδικούνται.

Καταλήγεις ένας σακάτης

με τρύπες στην ψυχή

και καμμένα χέρια

νηστικός

ενώ

το σαρκοβόρο κτήνος με τα πλοκάμια

γεννάει ένα καινούργιο μάτι πάνω στον κύβο

γελάει με τα χάλια σου

και περιμένει το επόμενο θύμα.

τηλεφώνημα από τη Βαλχάλλα

Ντρίν!

Ντρίν
Μας απειλεί η σύντμηση,λένε
κουβαλώ την ευθύνη που μου αναλογεί
και την ξεφορτώνω στο λακωνίζειν λοιπόν.
Λιμοκτονεί η φαντασία είπαν
και χάιδεψαν τις γεμάτες τηλεοπτικές κοιλιές τους

λίγο πριν ρευτούν την τελευταία περικοπή
 
Οι νέον ακτινογραφίες μας πια
φαίνονται από το διάστημα
ένα απέραντο λας-βέγκας,
ένα φρικ-σόου σε πολυκατάστημα
με πορνογραφικά 3d γυαλιά και
αυτόδενείναιμιαπίπα δώρο

Πορφυρές πεθαίνουν οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας
ποτισμένες με πίσσα,
και οι μαυροκόκκινοι σκελετοί μας ξεχασμένοι
στην ντουλάπα του σύμπαντος.
Η πλεονεξία έχει πια αξία
τα ποιήματα έγιναν δελτία τύπο[Υ]ποίησης

Πρέπει κάποιος να φωνάξει πια
για το μόνιμο κλειστοφοβικό σοκ
της τελευταίας μπαμπούσκας
και με τί χειρουργική μέθοδο θα αφαιρεθούν
οι πρώτες έξι, αφού ο χρόνος
φρόντισε να τις σφραγίσει αεροστεγώς

Ίσως να ραγίσουμε τα ατσάλινα πλευρά της νωθρότητας
με το σφυρί του Θωρ
να φωνάζαμε
“Γαμιέται η κάθε Βαλχάλα”
να έχουμε να λέμε ιστορίες
πότε και πως κλέψαμε
το σφυρί του θεού.
Ότι ψαλιδίσαμε την κόμη του Σαμψών
παίξαμε ζάρια τις πρόκες του Ιησού
και φτιάχναμε πυξίδες που τρύπαγαν πάντα την Ανατολή
βάλαμε υποθήκη τα τριάντα αργύρια,
ξαναποντάραμε και πάλι χασούρα
αλλά να ξεχνάμε το αληθινό κατόρθωμα.

-Μα καλά όλα αυτά και με την ακτινογραφία της μπαμπούσκας ποιός θα ασχοληθεί;
-“Ε, που να τρέχω εγώ τώρα..”

χόμο-σασπένς

Μια τυχαία μετάλλαξη στο τρίτο μετακάρπιο

και οι αντιστατοί αντίχειρες με περίμεναν σωτήριοι

εγώ ο χόμο-κρετίνους

πρίν το καταλάβω , χάλκευα

το τρίτο σήμερα – πρώτο κάποτε

μετάλλιο της εξέλιξης.

Η τέχνη υποκλίθηκε και κρύφτηκε

κάτω από το μεγαλείο μιας ξεριζωμένης γλώσσας

ενώ ανάσες πριν

το πρώτο λίθινο εργαλείο

μύριζε κρέας χειρουργικού τραπεζιού από χιλιόμετρα.

Το βλέμμα υπό επαγρύπνηση

έγινε υπό επιτήρηση

Έσφιξε το χέρι και έκανε τον σταυρό του

όσο άφηνε ματωμένα αποτυπώματα

στο σπήλαιο των χαρακωμένων φελλών.

Ό πρώτος τρύγος,

ο τελευταίος τράγος

δυο τραγικές συμπτώσεις.

Και ο Διόνυσος σε μόνιμη επιφυλακή

να σφίγγει την μπερέτα

στοχεύοντας στο δόξα πατρί

και κάνοντας thumbs-up

-με το χέρι το αριστερό κύριοι-

στον πρώτο μαλάκα

που αποφάσισε να κατέβει από τα δέντρα.

Ιδεοψυχοπροαιρετική Διατάραξη

Αναρωτιέμαι συχνά πυκνά

Αναρωτιέμαι πυκνά συχνά

-για να πάει με αλφαβητική σειρά-

αν όλη μας η ύπαρξη είναι μια ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή

Μικρές ιεροτελεστίες
τα επιμελώς πεταμένα παπούτσια πάντα να κοιτούν προς την πόρτα

/οι τάσεις φυγής, φυγείν αδύνατον/

οι αυξομειώσεις έντασης στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου σε πεντάδες

η ταξινόμηση των αναμνήσεων στο εγκεφαλικό αρχείο σε καλές και κακές

οι στιγμές που δεν μπορείς να σταματήσεις να μετράς τις βλεφαρίδες της

και πόσες στιγμές είναι αυτές

Γνώριζες εσύ πως τα πεζοδρόμια είναι μια πελώρια σκακιέρα;

Άκου από τα μεγάφωνα

τρεις φορές,

ΜΑΤ.

- Είσαι το μαύρο πιόνι

είναι οι λευκοί βασιλιάδες

αλλά η παρτίδα να θυμάσαι λήγει με πεσμένο βασιλιά -

Οι τρόποι που μπορεί να πεθάνεις στην πόλη,

ένα χαοτικό συνειρμικό σπιράλ,

για το πως η έλλειψη αστεριών στις μητροπόλεις

μπορεί να προκαλέσει Αρμαγεδδώνα,

αν σφίξεις από θυμό τις γροθιές τόσο δυνατά

και χαιδέψεις την δέκατη διάσταση τόσο εκρηκτικά,

ώστε να γεννηθούν κομήτες.
Αναρωτιέμαι - πυκνά - συχνά

πως τα μοτίβα μας εξυπηρετούν

είναι η ασφαλιστική δικλείδα του Χάους

για να μην μας απαντούν τα δέντρα
όταν τους λέμε

“Συγγνώμη”.

Συχνά 

πυκνά 

αναρωτιέμαι, όμως

και τότε αυτά
μου απαντούν.

Αντιξοότητες

Γράψαμε πιο πολύ από όσο ζήσαμε,

κυπαρισσένια άκαμπτα χέρια

θα με συντροφεύουν στα νιάτα μου
στον τοίχους μου θα φωνάζουν ανάποδα ποιήματα

γραμμένα στη κοσμική διάλεκτο

το έρεβος θα ξαποσταίνει

στις κουφάλες των κορμών μου

και ο άνεμος θα σου αφήνει την οσμή

σταφυλής βαφτισμένης σε φτηνό κρασί

και σήψης ανείπωτων εξομολογήσεων

Οι στιγμές που ονειρευτήκαμε

θα ονειρεύονται εμάς

πασαλειμμένες ρινίσματα παλαιωμένου φιλμ

από το “όσα παίρνει ο άνεμος”
Εμείς ωστόσο,
να κάνουμε έρωτα πάνω στους σπόρους

που τελικά πήρε ο άνεμος

και να πεθαίνουμε ηρωικά

στις ρίζες της κοσμογονικής ατέλειας,

με μια τελειότητα που δεν ειπώθηκε ποτέ,

πάρα μονάχα χάραξε

τα αρχικά μας

στους κορμούς
των καρπών μου.

Λουλακί παρανυχίδα

Λίγο πριν το ξημέρωμα
κάνει το πιο επικίνδυνο κρύο
Ατόφια κρυστάλλινη σιωπή
χαράζει τον ήχο ενός αιώνιου διλήμματος στα τύμπανα μου.
“Να ξημερώσω;”
“Να περιμένεις.”
Ακούω την ανατριχίλα να εμποτίζει τα κύτταρα μου
και αναβαθμίζω
την ύπαρξή μου.
Η μοναξιά καίγεται από το εντοιχισμένο σεληνιακό φως
στα βλέφαρα μου.
Η μοναξιά βγάζει χρώμα λουλακί
και γίνεται μαύρη
στην πρώτη εξάτμιση που σκάει.
Λίγο πριν το ξημέρωμα
αναρωτιέμαι στις πόσες σκοτοδίνες
έρχεται το πιο λαμπερό φως.
Όνειρα εν υπνώσει ξυπνούν,
άνθρωποι ξύπνιοι κοιμούνται
και κάπου εκεί στο μεταίχμιο
συναντιούνται,
τρίβουν τα άκρα τους να ζεσταθούν.
Νεκρά κύτταρα με ψήγματα αναμνήσεων
στήνονται στο εκτελεστικό απόσπασμα της λήθης
και...
ξημερώνει.
Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται
σωματίδια της αγρύπνιας
Πρόσεχε πως θα αναπνεύσεις
αν θες το ξημέρωμα,
να σε ξαναβρεί.

Θυσία στο Άπειρο

Η διατάραξη της κοινής ησυχίας

είναι υποχρέωση των ανήσυχων

έχουμε όλοι διαταραχή προσωπικότητας

πάσχουμε από ρομαντικό μηδενισμό.

Χτες έγινα μάρτυρας σε βίαιο περιστατικό

οπλισμένα ψυχοπαθή άλφα γιώτα,

απήγαγαν έψιλον

ένα ακλόνητο άλλοθι

να γίνει το ψέμα

αίμα.

Βλέπεις το μηδέν αν φάει μαχαιριά

φέρνει λίγο σε καρδιά

και η καρδιά αν μπει στη μέγγενη

γίνεται μηδέν

και αυτή η μάχη κρατάει χρόνια

Ρομαντικός μηδενισμός

μωρό μου

Γράμματα,μαχαίρια,φασαρίες,αριθμοί

βιταμίνες, ταπεράκια, νευρικοί κλονισμοί

Θυσία στο άπειρο η ζωή

και μια σιωπή ανάπηρη να σέρνεται με πι

3,14 λόγοι

-η παγκόσμια σταθερά των ασταθών-

να εξαϋλώσουμε τις φωνητικές μας χορδές

στις όξινες επαναλήψεις καθημερινότητας

που τυποποιούν το χάος

προς τέρψιν και χαρά των ήσυχων.

-Ποιών;

-Ημών !

Φτου Ξελευτερία για όλους!

Σε μια απλή στιγμή

χτίζονται και γκρεμίζονται κόσμοι

ψηφιακές τεθλασμένες εικόνες

ρίχνουν τα θεμέλια της πραγματικότητας σου

παίρνοντας σκυρόδεμα και ράβδους

απ΄ το νταμάρι της φοβικής σου αμετροέπειας.

Εσύ τελειοποιείς με περίτεχνα μερεμέτια

τη φυλακή της ύπαρξης σου,

λίγοι κόκκοι ελληνικού καφέ

επιμελώς διασκορπισμένοι

δίπλα στο τηλεκοντρόλ

ξυπνούν την κοιμισμένη σου εθνική υπερηφ
άνοια
και αποτελούν το τέλειο πρωινό για ντιμπέιτ.
Να μην παραλείπεις το πιο βασικό γεύμα της ημέρας

και κάθε βράδυ να σφάζεις έναν κόκορα

κάτω απ' την υπόγα.
Όταν θα σφάξεις τον τελευταίο λαλητή

να κοιμηθείς αγκαλιά με τα κάγκελα

και να χαίρεσαι που ο ύπνος
θα είναι αιώνιος.
Αυτές τις μέρες βρέχει αφρικάνικη σκόνη

να προσέχεις όταν βγαίνεις από το κελί.

Μια ομπρέλα με τα εθνικά χρώματα
ο σωτήρας σου

και το νου σου
αν σε αγγίξει λάσπη

κατευθείαν μπάνιο με ελληνικο αίμα,

σε θερμοκρασία βρασμού.

Οι συγκρατούμενοι παραπονιούνται

και φροντίζουν πάντα για την ομοιογένεια

της μικρής κοινότητας.
Μα ο δεσμοφύλακας θυμάται

ότι πριν γίνεις χτίστης
σου άρεσε να γκρεμίζεις
αλλά τό' χεις ξεχάσει πια.
Κάπου στον ακουστικό σου ορίζοντα

ξεβράζονται απόηχοι
που και που

Απασφαλισμένες χρωμοβομβίδες
οπλισμένες από παιδικά γέλια

γκρέμιζαν συθέμελα το γκρίζο

μα πάνε χρόνια απο τότε..
και μια παιδική φίλη που παίζατε κρυφτό

με το όνομα Ελευθερία

την είδες στην ουρά του σουπερ-μάρκετ

να περιμένει την σειρά της

να πληρώσει με δόσεις

και τρεμάμενα χέρια
χτεσινό ψωμί.
Γυρνάς απότομα και φεύγεις

με δάκρυα στα μάτια

τα ρέστα δικά τους

Προτιμάς να θυμάσαι

τον παλμό της φωνής της

όταν φώναζε
“φτου και βγαίνω”!
Θυμάσαι;

Λογική της ανάθεσης

Κλείστε τα όλα τα σύνορα, όλα!

υψώστε τσιμεντένια τείχη που να κρύβουν τον ήλιο.

Bγάλτε ό, τι ένστολο καθίκι υπάρχει απ΄ την αποθήκη σας,

αρκεί να κουβαλάει όπλο.

Λιμενικό,στρατό,μπάτσους,βατραχανθρώπους,φασίστες,

να κατακλύσουν τους δρόμους ερπύστριες να κοιμόμαστε ήσυχοι.

Βγάλτε όλα τα απάτσι στους ουρανούς
δεν έχουμε ανάγκη τον ουρανό.
Υπερεκτιμημένη μαλακία από τους ποιητές.

Θέλουμε έλικες να σκίζουν τους αιθέρες και τα λαρύγγια μας

Μόνο μην νοιαστείτε για τους ανθρώπους,
είμαστε απλές στατιστικές,

κάντε τσιμπούσια πάνω στα πτώματα μας και τα πτώματα παιδιών,

αφού τους ρίξετε βόμβες στο σπίτι τους

αποτελειώστε μας όλους
και μετά χύστε με ευχαρίστηση που είστε στην άλλη πλευρά.

Φτιάξτε και για εμάς στρατόπεδα συγκέντρωσης,
ούτως ή άλλως σπίτι δε θα έχουμε οσονούπω,

πολλοί δεν έχουν ήδη,

γιατί τα λεφτά μας πήγαν στα γιοτ, στα γήπεδα τένις,
στα 59 ακίνητά σας και σε οφσόρ στην Ελβετία.

Κλείστε μας όλους μέσα, κάντε VIP θέσεις με λευκά κελιά

και ρίξτε μας φόρο για κάθε διάρροια που θα χέζουμε.
Κλείστε τα όλα,ΟΛΑ.

Σκοτώστε ό,τι κινείται στο βωμό του κέρδους

όπως προστάζει ο θεούλης σας ο καπιταλισμός.

Αλλά προσέξτε να κάνετε τη δουλειά σας σωστά.
Γιατί αυτοί που θα ξεφύγουν

θα σας γαμήσουν όποιο θεό πιστεύετε

και θα πάρουν εκδίκηση για όλους μας.

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα

Οι άνθρωποι συνεχώς πάνε ενάντια στην εξέλιξη,

επιβαλλόμενο από άλλους τερτίπι...

Ο σεξοτουρισμός στην Ταϊλάνδη ανθεί,

η βιομηχανία της πρέζας που συντηρείται από το σύστημα

χύνει σκόνη στα μάτια μας.

Στις Η.Π.Α. οι μαύροι είναι αναλώσιμοι με σφαίρα,

οι λευκοί είναι αναλώσιμοι με χρέη.

Στη Γάζα σφαγιάζουν παιδιά για καλημέρα,

μίλα μου για τον άνθρωπο ξανά λοιπόν

στην Κίνα τα παιδιά δε θα παίξουν ποτέ,

θα φτιάξουν τα ρούχα της Δύσης για μια κούπα ρύζι.

Στην Αφρική οι άνθρωποι λιώνουν από το HIV

και την εξαθλίωση

που οι Δυτικοί τους επιβάλλουν

Στη Σιέρα Λεόνε η σκλαβιά επιβιώνει στα μονόπετρα των καννίβαλων

Στην Ελλάδα η θάλασσα ξερνάει μωρά και είναι Τρίτη μεσημέρι,

Στη Γερμανία άνοιξαν τα κέντρα που κάποτε έκαναν τους ανθρώπους σαπούνια.

Μισό να πλυθώ με έναν πρόσφυγα, χτύπησε ο ιδεοψυχαναγκασμός.

Στη πολιτισμένη Δανία τους βάζουν βραχιολάκια

“είσαι δικός μας η δικός τους;”

-Ναι αλλά το σουηδικό μοντέλο...

-Δεν υπάρχει κανέναν μοντέλο μαλάκα, που νομίζεις ότι θα ασχοληθούν μαζί σου.

Οι άνθρωποι ανήκουν στις κυβερνήσεις τους

 όλοι στα πολυεθνικά δεσμά μας

Ναι αλλά κάποιοι πλουτίζουν από αυτό

Ξαναπές μου λίγο ότι δεν υπάρχουν τάξεις.

Η απληστία και η μαφία διοικούν τα πάντα και εμείς τρώμε σανό.

Οι άνθρωποι συνεχώς πάνε ενάντια στην εξέλιξη

και αυτό γιατί το σύστημα τους κρατάει απασχολημένους,

τους έχει γραπώσει από τα αρχίδια

“έλα εδώ πουτανάκι μου ανήκεις,

θα σε αφανίσω,

θα σε κλείσω φυλακή,

θα σε κάνω αντικαταθλιπτικα που γεμίζουν δέκα ολυμπιακά στάδια,

θα σε πνίξω στα χρέη

και όταν ψοφήσεις θα σου γαμάω το κουφάρι

και το κουφάρι των παιδιών σου εσαεί”.
Οι άνθρωποι πάνε ενάντια στην εξέλιξη γιατί περιμένουν ο δήμιος τους να χύσει,

αντί να βγάλουν λεπίδι να του κόψουν το καυλί και να του το μπουκώσουν στο στόμα.

Έχουν το χρήμα και τα όπλα.

Όμως το χρήμα τους μας είναι άχρηστο αν το αποφασίσουμε.

Ξέρεις εσύ,είναι ένα κλικ.

Όσο για τα όπλα,

είμαστε περισσότεροι

και πιο καυλωμένοι για ζωή.

Διάλεξε.