Το δικό μου εδώ

-Τί έχεις;
-Όλους τους λόγους του κόσμου να τα παρατήσω
-Θα το κάνεις;
-Δεν ξέρω
-Ποιά η σχέση σου με τον θάνατο;
-Εγώ τον εφηύρα
-Ό, τι θες είμαι εδώ
[Το δικό σου εδώ είναι δύο κρεβάτια μακριά και νά, ξέρεις, 
ξημέρωσε Νοέμβρης
μηνάς αγώνων δηλαδή
με έναν ήλιο που μου τρυπάει τα κόκκαλα
με ράμματα στον λαιμό
όσο περνούν οι μέρες
λυγίζω
πρέπει να ετοιμάσω τα πράγματα
για το χημείο
να χαϊδέψω τις φλέβες μου
να μου φερθούν καλά
να δακρύσω και να κρατήσω
στη μνήμη μου
τη δροσοσταλίδα στα βλέφαρα μου
πράγματα δεδομένα για τους άλλους
γαμημένα για μένα
να μπω στο ψυγείο
και να με ξεχάσω εκεί
γιατί θα με βομβαρδίσουν με ναπάλμ
Νοέμβρης είπαμε μήνας αγώνων]
Θα τον τσακίσεις πάλι, δε σε φοβάμαι
-Θα τον τσακίσω πάλι αυτό φοβάμαι
-Αλήθεια τώρα, τί έχεις;
-Τίποτα.