Απο τύχη

Το αγόρι καθόταν στο παγκάκι
το σκουλαρίκι της νιότης
κρεμόταν
απ’τον οίστρο του
διάβαζε το βιβλίο του
καθώς υπογράμμιζε τις καμπυλότητες του
χρόνου
άχαρος
σαν ζωγράφος που κρατά
το πινέλο ανάποδα
ήθελε να είναι άλογο
μα τού έλαχε ξεβρασμένος ιππόκαμπος
στη στεριά
έχουμε αποτύχει – ψιθύρισε
ένας παππούλης παραδίπλα
που έψαχνε τα σκουπίδια
έκανε το σταυρό του
και έστρωσε το Μυστικό του Δείπνο
στον κάδο
απ’τον πεζόδρομο περνούσαν
νταλίκες ψυγεία
είμαστε στοιβαγμένα κρέατα
έχουμε αποτύχει
ο θεός άδειαζε το τασάκι του στα σύννεφα
η ζωή είναι πιο ειρωνική
από κλεψύδρα σε αμμοθύελλα
τα καναρίνια στα γύρω μπαλκόνια
βγάζαν ιαχές πολέμου
οι ψυχροί φανοί των δρόμων
τον έκαναν να κουρνιάσει
έχουμε αποτύχει
οι ακάλυπτοι μοιρολογούσαν
τον επίλογο των αυτόχειρων
τράβηξε τα εντόσθια του
και βγήκαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια
έκλαψε
στέρεψε
δίψασε

Το κορίτσι τον πλησίασε και του πρόσφερε το μπουκάλι της.
Από τύχη.

Αγγελία

Μου είχες πει πως μεγαλώνω όμορφα
μα μου' πες ψέμματα
τσαλακώνομαι σαν χτεσινή εφημερίδα
στην κωλότσεπη
στο ένα μου μάγουλο κυλάει ο Τίγρης
στο άλλο ο Ευφράτης
κάτι
γλυκαινει βιαίως την όψη μου
Ωστόσο
Θυμάμαι εκείνο το πεντάσφαιρο κονιάκ
στα απωλεσθέντα Σαββατόβραδα
με την κοκκινόμαυρη μέδουσα
από πάνω μας
πανόπτης οφθαλμός
να επιτηρεί για τυχόν εκπυρσοκρότηση
Όταν ήμουν μικρός
έπαιζα με όπλα
τώρα μεγάλωσα και δεν παίζω με κούκλες
υγρή ποίηση
στα στερεότυπα
πίσω στο θέμα μας
σελίδα 32 αγγελία:

ζητείται αλήθεια ατσαλάκωτη
να'χει συνήθεια τη ρώσικη ρουλέτα
και υγρό χρυσάφι στα σωθικά.
Σειρά σου

Καμμένη Γη

Να με πιάνεις τρυφερά από τα μαλλιά
να με ταΐζεις
χώμα προσμονή
και ανάγκη
χτισμένες φωλιές μικρών πουλιών
τα μάτια μας
χορταίνω δάση ολόκληρα
στις χούφτες μου
Έχω να κοιμηθω καλά τρεις χειμώνες
Καμμένη γη καπνίζω
Φουμάρω εκτάσεις
ατέλειωτες
Της ψυχής μου στο μυαλό σου οι προεκτάσεις
γίνονται καπνός
Θέλω να κλείσω τα μάτια μου
Μα
Παράλυτα σπουργίτια
κουρνιάζουν στις κόγχες μου
οι τρίχες σπάνε
τσαλακώνουν τα βλέφαρα
γίνονται υπόστεγα ανασφαλή
κοίτα
έχει να βρέξει τώρα κάτι μέρες
Στέγνωσα μέσα μου
αγάπη μου
και εκτός μου
φουμάρω καμμένη γη
Να με πιάνεις από τα μαλλιά
να με ταΐζεις χώμα
την έχω ανάγκη πια
αυτή τη προσμονή

Ίσως τότε, ίσως , ανθίσει κάτι
και' γώ μπορέσω επιτέλους
να κοιμηθώ καλά
πάνω στα φύλλα του.