Έψιλον

Εκείνη μοσχοβολούσε απείθεια και ίαση

εγώ κανάκευα διαρροές της παράνοιάς μου

καιρό τώρα

μοιραστήκαμε άθελά μας το ίδιο τρεαίνο

έ ντρομος εγώ

αι θέρια εκείνη

ο χρόνος μας ταρίχευσε για πάντα

στο μακελειό της Ομόνοιας

στο κατάστρωμα των εισητηρίων

πρωτοαντίκρυσα την πλάτη της

ασπόνδυλες ιαχές πλυμμήρισαν

τα στεγανά μου

της χάιδεψα τα πλευρά
σαν ένα ασθενικό γειά σου

ένα ενοχικό ενοχλώ
στην φάλτσα οχλαγωγία

το ιώδιο φώλιασε στα ακροδάχτυλά μου

μου έγνεψε να προχωρήσουμε

και ολη η μαυρίλα φώτισε

απο την πυρκαγιά των πυξίδων

Περπατήσαμε ψηλαφώντας νέες αρθρώσεις

κατευθυνόμενοι στο κέντρο της απείθειας

επωμιστήκαμε όλο το βάρος της Μεσολογγίου

ράψαμε στα ποτήρια μας τα θρόισμα της ανυπακοής

τη γεύτηκα

με μέθυσε

και βάλαμε τρικλοποδιά στις συμβάσεις

είδα φευγαλέα τι χρώμα έχει ο έρωτας

μα για ακόμα μια φορά ξύπνησα μόνος

βλέπεις στα λεωφορεία

της επιστροφής

όλες οι προσδοκίες πνέουν τα λοίσθια

πάνω σε αποχαιρετισμών φορεία.