Γαβ

Κλειδαμπαρωθήκαμε στα κουτιά μας

και παραδώσαμε τα κλειδιά στους συλλέκτες
κατοικίδια του φαίνεσθαι με κηλίδες του είναι
με τα λουριά μας και τα όλα μας
γινόμαστε μάρτυρες ενός αυτοκτονικού καλοκαιριού
καθώς εκείνοι μας ταξινομούν ανα χρηστική σειρά
μαζί με τα κουτιά μας
στη γαλανόλευκη ραφιέρα της ταριχευμένης ρωμιοσύνης

το μπλε και οι αποχρώσεις του είναι το μόνο διαθέσιμο χρώμα

Κυνηγάμε τις ουρές μας προς τέρψιν των

μα δεν τις φτάνουμε ποτέ
δεν είμαστε δα και τίποτα ουροβόροι
γλείφουμε τα αφεντικά για ένα ξεροκόκκαλο
ένας χρόνος δικής τους αποστείρωσης
ισούται με εφτά δικής μας φαγούρας

είμαστε τα παρατημένα σκυλια του Σρέντιγκερ

με σύνδρομο της Στοκχόλμης
ταυτόχρονα ζωντανοί μα πάντα νεκροί
ασφυκτικά στειρωμένοι
ζωσμένοι σε ένα λάγνο ιδεασμό
ξέρεις ρε ποιός είμαι εγώ
παιδιά του Κέρβερου

μα λαχταρούμε λίγη αγάπη απ’την Κόλαση

Θεριεύει η λύσσα, εμβολιάζεται η συνείδηση

οι ρίζες της Ελευθερίας βρωμοκοπάνε κάτουρο
στο άκουσμα μιας πιθανής βόλτας
κρυβόμαστε
έχει μπόγιες η ραφιέρα βλέπεις
και οι φήμες για εντοιχισμένα κλουβιά
είναι μια πραγματικότητα
που αλυχτά αουυυ αουυυ
σε μπλε σειρήνες με επιλιπτική κρίση

Τα έχουμε χεσμένα όλα εγώ εσένα και συ εμένα

μα θα καθαρίσουν άλλοι για εμάς

Πρέπει να κλείσω αυτό το παραλήρημα

το αφεντικό ανοίγει το κουτί
με τόση οργή θα πάρει ώρα
να θυμηθώ να φορέσω το ενοχικό μου βλέμμα
και αν το καταλάβει θα πει ότι φταίω
για τις τρίχες στο ριχτάρι του
Τι και αν δεν έχω πια τριχωμα απ’την ψώρα

Πες μου με πόσα ψέμματα η λύσσα γίνεται πίσσα

όσο θυμάσαι ακόμα να γαβγίζεις
και εγώ θα κυνηγήσω κάτι άλλο
πέρα απ’την ουρά μου για αλλαγή
και ίσως μετά γυρίσω ανάσκελα
να με χαιδέψεις