Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

Γαβ

Κλειδαμπαρωθήκαμε στα κουτιά μας
και παραδώσαμε τα κλειδιά στους συλλέκτες
κατοικίδια του φαίνεσθαι με κηλίδες του είναι
με τα λουριά μας και τα όλα μας
γινόμαστε μάρτυρες ενός αυτοκτονικού καλοκαιριού
καθώς εκείνοι μας ταξινομούν ανα χρηστική σειρά
μαζί με τα κουτιά μας
στη γαλανόλευκη ραφιέρα της ταριχευμένης ρωμιοσύνης

το μπλε και οι αποχρώσεις του είναι το μόνο διαθέσιμο χρώμα

Κυνηγάμε τις ουρές μας προς τέρψιν των
μα δεν τις φτάνουμε ποτέ
δεν είμαστε δα και τίποτα ουροβόροι
γλείφουμε τα αφεντικά για ένα ξεροκόκκαλο
ένας χρόνος δικής τους αποστείρωσης
ισούται με εφτά δικής μας φαγούρας

είμαστε τα παρατημένα σκυλια του Σρέντιγκερ
με σύνδρομο της Στοκχόλμης
ταυτόχρονα ζωντανοί μα πάντα νεκροί
ασφυκτικά στειρωμένοι
ζωσμένοι σε ένα λάγνο ιδεασμό
ξέρεις ρε ποιός είμαι εγώ
παιδιά του Κέρβερου

μα λαχταρούμε λίγη αγάπη απ’την Κόλαση

Θεριεύει η λύσσα, εμβολιάζεται η συνείδηση
οι ρίζες της Ελευθερίας βρωμοκοπάνε κάτουρο
στο άκουσμα μιας πιθανής βόλτας
κρυβόμαστε
έχει μπόγιες η ραφιέρα βλέπεις
και οι φήμες για εντοιχισμένα κλουβιά
είναι μια πραγματικότητα
που αλυχτά αουυυ αουυυ
σε μπλε σειρήνες με επιλιπτική κρίση

Τα έχουμε χεσμένα όλα εγώ εσένα και συ εμένα
μα θα καθαρίσουν άλλοι για εμάς

Πρέπει να κλείσω αυτό το παραλήρημα
το αφεντικό ανοίγει το κουτί
με τόση οργή θα πάρει ώρα
να θυμηθώ να φορέσω το ενοχικό μου βλέμμα
και αν το καταλάβει θα πει ότι φταίω
για τις τρίχες στο ριχτάρι του
Τι και αν δεν έχω πια τριχωμα απ’την ψώρα

Πες μου με πόσα ψέμματα η λύσσα γίνεται πίσσα
όσο θυμάσαι ακόμα να γαβγίζεις
και εγώ θα κυνηγήσω κάτι άλλο
πέρα απ’την ουρά μου για αλλαγή
και ίσως μετά γυρίσω ανάσκελα
να με χαιδέψεις

Δεν υπάρχουν σχόλια: