Τρίτη 29 Μαΐου 2018

od

Ζούσε μέσα σε μια μπουρμπουλήθρα

σε ένα κόσμο 
γεμάτο καρφίτσες και πινέζες

είχε όλους τους λόγους του κόσμου
 να σιωπήσει

αλλά η σιωπή τη βάραινε

το σπίτι έπεφτε 
και εκείνη φώναζε

οι φωνές έκαναν τα τοιχώματα ιριδίζοντα

το σπίτι μεγάλωνε 
και απογειωνόταν

ξέφυγε απο τις καρφίτες

αλλά κατέληξε στο διάστημα

η μπουρμπουλήθρα έσκασε τελικά

και όταν με έκπληξη συνειδητοποίησε 
τη μυτερή της μύτη

αποφάσισε πως είναι βελόνα

και καθώς οι σύριγγες πάντα την απωθούσαν

ξεκίνησε το ταξίδι της
για την Κοιλάδα Των Κλωστών


είχε όλους τους λόγους του κόσμου να τρυπήσει

αλλά οι τρύπες την φόβιζαν

παρ’όλο που είχε μια τρύπα για κεφάλι

Έτσι μόνη και άστεγη πια

έβαλε σκοπό να συμμαχήσει 
με τα νήματα

να ράψει το κεφάλι της
 να κλείσει η τρύπα

όχι για να γίνει καρφίτσα

αλλά για να σταματήσει να σκέφτεται

αγνοώντας την ειρωνία του πράγματος

μέχρι που μια μέρα στο δύσβατο δρόμο της

ξέσπασε μπόρα και άνεμος βαρύς

φύσηξε μέσα στο κεφάλι της 
βοριάς

και έκεινη γέννησε ένα σπίτι


είχε όλους τους λόγους του κόσμου 
να το σκάσει

μα εκείνη το άφησε να πετάξει

γιατί ούτως ή άλλως 
ο κόσμος ήταν καρφίτσες και πινέζες

“θα το σκάσουν αυτοί για μένα” 
σκέφτηκε

και συνέχισε το δρόμο της προς την Κοιλάδα των Κλωστών

μα τι έπληξη;!
 

Η μπόρα πέρασε, 
βγήκε και ουράνιο τόξο
και σαν κοιταξε ψηλα

είδε μπουρμπουλύθρες πολλές

και ιριδίζουσες

μα ούτε μια φωνή 
δεν ακουγόταν τριγύρω

και είχε όλους τους λόγους του κόσμου
 να είναι χαρούμενη

μα εκείνη έκλαψε 
και έκλαψα 
και έκλαψε

και άδειασε μέσα της τόσο

που έγινε αγωγός για κραυγές αγωνίας

σε φλέβες ,
με σκόνες και υπερβολικές δόσεις

σε ένα κόσμο
γεμάτο καρφίτσες και πινέζες

βρήκε τη θέση της πλάι σε αυτές

σε ένα πίνακα ανακοινώσεων
στην είσοδο της πολυκατοικίας
 

“Παρακαλούνται οι ένοικοι της πολυκατοικίας
να σουτάρουν την παραμύθα τους στον φωταγωγό
γιατί στην είδοσο τρομάζουν οι καρφίτσες”
 

Δεν ξανάκουσε κανείς για αυτήν

μονάχα όποτε βρέχει

ακούγονται κάτι κραυγές
όχι ιριδίζουσες 

μα μαύρες

φήμες λένε ότι είναι πένθος 
απ’την Κοιλάδα Των Κλωστών
οι μπουρπουλήθρες έγιναν δαχτυλήθρες

και ράβουν και ξηλώνουν

στο όνομά της
ένας κόσμος γεμάτος καρφίτσες και πινέζες

που είχε όλους τους λόγους του κόσμου
να την κάνει

να πάψει να φωνάζει.




Δευτέρα 7 Μαΐου 2018

Κηπουροί με Στολή




Είμαστε όλοι σε καταστολή. Είμαι σε καταστολή. Οι σκέψεις μου είναι σε καταστολή .
Οι σκέψεις μου δεν είναι καν δικές μου δεν τις δημιουργώ εγώ, είναι αυτόνομες οντότητες που ξεπετάγονται,
και εγώ, εσύ, όλοι εμείς, απλά τις ακούμε και αυτό μας τρομάζει.
Δίνουμε την ερμηνεία που είναι και η που βολική μέσω άλλης διαδικασίας “ελεγχόμενης” σκέψης και όπως καταλαβαίνεις, όλο αυτό δημιουργεί τρόμο, όλο αυτό είναι ένας φάυλος κύκλος. Δεν υπάρχει ελεγχόμενη σκέψη γιατί η σκέψη όταν τιθασεύεται παύει να είναι σκέψη ,αλλά μετατρέπεται σε σκλάβο.
Οι σκέψεις μου δεν είναι καν σκέψεις
είναι ζιζάνια ,είναι τσουκνίδες, χλωρίδα και πανίδα απο έναν αστρικό πομπό προς ένα άγονο, αφιλόξενο μέρος 1.361 γραμμαρίων μυικής μάζας χωρίς λίπασμα, χωρίς φως και μουχλιασμένο νερό, μόνο ηλεκτρικά σήματα, συνάψεις και νευρώνες
ένα αυστηρά οργανωμένο πρωτόκολλο επιβιωσης, που φιλτράρει και κρατά αυτές που εξυπηρετούν τον ξενιστή, στη δική μας περίπτωση το ανθρώπινο σώμα, με πρωταρχικό σκοπό το πιο αρχέγωνο ένστικτο
την επιβίωση.
Είμαστε όλοι σε καταστολή.
Αδυνατώντας να διαχειριστούμε ό,τι μέσα μας κατοικεί ένα μικρό αυτόνομο, αυτοσυντηρούμενο οικοσύστημα, γινόμαστε κηπουροί με στολή.
Κόβουμε και ράβουμε την έμφυτη συγγένεια με το χάος και την τοποθετούμε σε έυπεπτες,κοινωνικά λειτουργικές και αποδεκτές φόρμες ,ένας ασυνείδητος μηχανισμός πια, που πήρε χρόνια εξέλιξης να γίνει αυτό που είναι και πότε πότε οι φόρμες μας βρίσκουν άλλες φόρμες άλλων ξενιστων, κομμένες και ραμμένες στα ίδια μέτρα και αυτών και ταυτιζόμαστε, επιβεβαιωνόμαστε ότι ανήκουμε κάπου, υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς,
μέσα σε αυτό το φάσμα της φυσιολογικής παράνοιας.
Είμαστε όλοι σε καταστολή
προσπαθούμε να τιθασεύσουμε το επιθετικό σπιράλ μουδιάζοντας το με αλκοόλη, αυξάνοντας την επιθετικότητά που ξετυλίγεται με ψυχοτρόπα ή ψυχεδελικά για να φτάσουμε πιο γρήγορα στον προορισμό του, παραλείπωντας τα στάδια που πρέπει που πρέπει να κάνουμε κτήμα μας δίνοντας τους την βαρύτητα που τους αρμόζει, κόβοντας το με χάπια, μπερδεύοντας το με κάθε μορφή εθισμού σαν τζάνκια που μόνος σκοπός τους είναι οι ενδορφίνες και η ντοπαμίνη,
Είμαστε όλοι σε καταστολή
και κάπου κάπου κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι διαφορετικοί, φωτισμένοι αλλά αυτόφωτοι, πλήρως εναρμονισμένοι με το χάος, που η σκέψη τους δεν κλείνεται σε φόρμες , το μυαλό τους δεν είναι απλά μια μυική μάζα 1.361 γραμμαρίων, έχουν κάψει τα πρωτόκολλα συμβίωσης με το σώμα τους προ πολλού και αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε.
Είμαστε σε καταστολή και γινόμαστε κηπουροί με στολή.
Παίρνουμε τα κλαδευτήρια μας, τα κοινωνικά μας συμβόλαια και τρέχουμε πίσω τους με στυλό για υπογραφές, τις ουσίες και τα οινοπνέυματα να τους μπερδέψουμε όταν δεν το κάνουν οι ίδιοι, κερνάμε φόβο , ζήλεια , οίκτο όλα καλά αλεσμένα στο γουδοχέρι της νοητικής νομιμοφροσύνης και αδιατάραχτης κοινωνικής μας σύμβασης.
Τους φυλακίζουμε αυτούς τους προφήτες τους κλείνουμε σε κλουβιά,ψυχιατρεία τους ετικετοποιούμε και τους κάνουμε παράδειγμα προς αποφυγή αντί να μάθουμε τόσο πολλά απο αυτούς, μας τρομάζει ότι εν δυνάμει είμαστε όλοι έτσι, αλλά έχουμε ξεχάσει τον τρόπο, μάταια αυτοί ζωγραφίζουν και μας δείχνουν το χάος, γράφουν ποιήματα να μας πουν τί υπάρχει στην άλλη πλευρά, κινούν αλλοπρόσαλα χέρια και πόδια με μανία, κοίτα οι τρελοί κοιτα τους , βγάζοντας άναρθρες κραυγές προσπαθόντας να σπάσουν τα αόρατα νηματα .
Είμαστε όλοι σε καταστολή, αλλά όχι όλοι ευτυχως
και όχι πάντα
Πότε πότε γινόμαστε το γέλιο “αυτιστικού παιδιού” το πιο αληθινό απο όλα και θυμόμαστε πως είναι να γελάς
πότε πότε ακούμε τη συζήτηση του “σχιζοφρενή” με τα δέντρα και τότε θυμόμαστε πως είναι να ευδοκιμούν δάση της βροχής στα μυαλά μας
πότε πότε πέφτουμε στους πιο σκοτεινούς γκρεμούς του “καταθλιπτικού” και δεν ανοίγουμε καν αλεξίπτωτο,έτσι για την χαρά της πτώση
Ποτε πότε αφηνόμαστε στην μανία του “ψυχωτικου” και μετά εκτιμούμε το έδαφος στα πόδια μας
πότε πότε δε χρειαζόμαστε καν ταμπέλες για να τα περιγραψουμε όλο αυτά γιατί κατοικούμε σε πίνακες και γινόμαστε γράμματα που ενώνονται σε ποιήματα.
Είμαστε όλοι σε καταστολή και επι των πλείστων η ζωή είναι έτσι
μα αν κάψουμε σιγά σιγά τη στολή που φορέσαμε και θυμηθούμε
ίσως το αύριο να είναι ένα καλύτερο μέρος για ολους.