Ακροθάφτες Του Ονείρου

Είδα στον ύπνο μου τους γονείς μου

έτρεχαν ανέμελοι πάνω σε μια διάφανη πεδιάδα

ερημιά, νηνεμία, τριγύρω ψυχή
λες και ο χρόνος υποκλινόταν

στον εκστασιασμό της στιγμης

κρατούσαν μόνο έναν κόκκινο πάσσαλο

αστραπιαία και κρατώντας τον μαζί

τον κάρφωσαν στο διάφανο έδαφος

Απ’τις ρωγμές τριγύρω αναρριχήθηκε ένα δάκρυ

όχι λύπης, όχι

μα αυτό το δάκρυ της πληρότητας

το πηραν ευλαβικά στις χούφτες τους και ήπιαν

ξεδίψασαν

ύστερα εξαφανίστηκαν απο την εικόνα

Δεύτερο πλάνο

ένα μωρό ισορροπημένο τέλεια πάνω στον κόκκινο πασσαλο

μα στάσου λίγο, αυτός είναι ομφάλιος λώρος

το κλάμα του αντανακλάται στην πεδιάδα της ζελατίνας

φτάνει στο πέρα
και το φορά η μεγάλη άρκτος

το αρκουδάκι του στην αγκαλιά του

ο κοινωνός των ονείρων του
ο πρώτος του φίλος

πλάνο τρίτο

ένας γαλάζιος πάσσαλος ξεφυτρώνει

κάπου στην πεδιάδα

ιδανικά μακριά

πολύ μακριά, απ´το μωρό

και πάνω του ξαποσταίνει

ένα άλλο ζαρωμένο μωρό

με αραιές τρίχες λευκές
και ρυτίδες ρυάκια που μέσα τους ταξιδεύουν

χάρτινα καραβάκια

απ’τις ρωγμές τριγύρω αναρριχήθηκε ένα δάκρυ

όχι λύπης, όχι

μα αυτό το δάκρυ της πληρότητας

και φύσηξε αέρας και το πήγε στο μωρό

και εκατσε πάνω στο τριτο του μάτι

το μάτι ξεδίψασε και ηρέμησε

το μωρο σταμάτησε να κλαίει

χαμογέλασε
το αρκουδάκι ξανάγινε αστερισμός

έπειτα πάλι
παντού σιωπη

πλάνο τέταρτο

η ασημένια κλωστη ξεκινάει το ταξίδι της

απο την κορυφή του κόκκινου πασσάλου

στην κορυφή του γαλάζιου

το μωρό δεν ενοχλείται ιδιαίτερα

κάτι όμορφο ονειρεύεται

ο γέροντας το ίδιο

οι πάσσαλοι ενώνονται

μα ο ένας δε ξέρει την ακριβή τοποθεσία του άλλου

τα ρολογια ξεκινούν

ο χρόνος μετράει

πλάνο πέμπτο

να’μαι και γώ

πως βρέθηκα εδώ

κοιτώ τριγύρω και βλέπω και άλλους ακροβάτες

πάσσαλοι ξεφυτρωνουν παντού

προσπαθώ να ισορροπήσω

πάνω σε μια αχανή ασημένια κλωστή

να πάω μπροστά

να πάω πίσω;

δε γνωρίζω

κοιτάω κάτω

τέρμα τα πλάνα

το έδαφος διάφανο

ο κερατοειδής χιτώνας του θεού

με κάθε γέννηση

με κάθε θάνατο

εκείνος κλαίει

και εμείς
ακροβατούμε πάνω στο μάτι του

είδα στον ύπνο μου το μάτι του θεού

και είχα τα μάτια μου κλειστά.

Το γράμμα Άλφα

Προσπάθησα να σου γραψω ένα γράμμα

μα είχα ξεχάσει να γράφω
θυμόμουν μονάχα να σχηματίσω το γράμμα άλφα
Άδικα
χρεώσαμε με τις δικές μας ανασφάλειες το χρόνο
Αγνόησα
επιδεικτικά τις κατακρεουργημένες αλήθειες μου
και τώρα αυτές με πήραν στο κατώπι
υπενθυμίζοντάς μου με
Aίμα
τα πιο αγνά ψέμματα
θυσιασμένα στο βωμό της αγάπης
Άγγιξα
μόνο το ορατό και παρέλειψα
να χαιδέψω τα σκοτεινά μου αδιέξοδα
και αυτά αγρίεψαν με πήραν στο κυνήγι
μα όπου και αν τρέξω, μάντεψε ·
Αδιέξοδο
Προσπάθησα να σου γράψω ένα γράμμα
μα είχα ξεχάσει ποιά είσαι
θυμόμουν μονάχα ποιά ήθελα νά’σαι
Αγέλαστος
εγω και βλοσυρός προστάτευα
τα σκοτάδια μου
Αέρα εσύ και φως
μου φώτιζες τα μαλλιά μου
θηριώδεις άνεμοι που ταξίδεψαν τη σκέψη μου
και είχα την τύχη να τους ακούσω
μονο έγω
κάποτε τα καταφέραμε
θα λέμε και βαδίσαμε μαζί στο
Άβατο
έκτοτε φυτρώνουν αγριόχορτα
στο κεφάλι μου για να μου θυμίζουν
αδιάκοπα την
Απλότητα
της αληθινής ομορφιάς
αυτής που περνάει απαρατήρητη
γιατί δε σου λέω, ξέρεις
προσπάθησα και έπεσα
έσπασα
μα προσπάθησα
να σου γράψω ένα γράμμα

Μα με ένα γράμμα το νόημα βγαίνει λειψό και είναι οι λέξεις τόσες και κοίτα…
Βρέχει

Αυγουστιάτικη Μπουγάδα

Βάζω σε τάξη τις κάλτσες μου

γιατί δεν έχω το μυαλό μου

ανοίγω τις ντουλάπες

πώς βρέθηκαν τόσοι σκελετοί

γιατί δεν τους αναζήτησε κανείς;

Φαίνονται να κρυώνουν

τους φορώ ό, τι βρίσκω μπροστά μου

κουρνιάζω πλάι τους

να ζεσταθω λίγο και γω

Σβήνω το φως

να μη ξοδεύω ρεύμα

όσο ξοδεύτηκα εγώ

Παριστάνω ότι βρισκόμαστε σε μία παραλία

-Άκου τα τριζόνια ωραία νύχτα ε;
-Πρέπει να φτιάξεις το ψυγείο, πώς μπορείς και κοιμάσαι;
-Κοίτα το φεγγάρι είναι κόκκινο,ματώνουμε;
-Σταμάτα να τριπάρεις με το λαμπάκι του διακόπτη!
-Αγκάλιασε με κάνει ψύχρα...
-Μα με τρυπούν τα κόκκαλα σου, φύγε!

Φέυγω.

Πάλι πέρασε η ώρα.
Πώς διάολο ξέμεινε μια κάλτσα παράταιρη;

Ξημερώνει παιδιά, πρέπει να σας αφήσω
ωραία η παρέα σας,
μα κάθε φορά γυρνώ στους δρόμους
με ένα ποδι γυμνό.
Και οι άνθρωποι εκεί είναι σκληροί
πιο σκληροί
απο εσάς που είστε μόνο κόκκαλα

Να λερώνω
να λερώνομαι
να πηγαίνουμε για κάνα νυχτερινό μπάνιο.

Φτου Ξελευτερία Για Όλους

Δραπετεύω σημαίνει

τυλίγομαι μες στο φεγγάρι

οι στρώσεις μου θλιμμένες

κουκούλι χρυσαφί
φαντάζουν σαν σπίτι μου
πια

η παρανυχίδα του δημιουργού

των πυγολαμπίδων στέκι

το ζειμπέκικο των αλαφροΐσκιωτων
στην Νύχτας την παραγγελιά
απόψε πάλι θα χορέψω
στος ώμους μου να σηκώσω

το βάρος των καταραμένων.

Τα βήματα μου αργά

τρεκλίζω στη χρυσή μου φυλακή

είμαι σκιά αυτόφωτη

που μηρυκάζει το μερτικό μου
στο έρεβος

δεν βλέπω, μα βλέπω

καμμένη γη
η κάφτρα
που χτυπώ με την παλάμη μου

το Πένθος ξεμεθάει
το μούδιασμα περνάει
χάθηκα τώρα.

Ξημερώνει σημαίνει

τ’αγρίμι πέθανε

έσβησε σαν αναλώσιμο
καχεκτικό παρανάλωμα

πνίγηκε στη σκιά του

μα άφησε βρόγχο επιθανάτιο

το πρώτο θρόισμα

στο φύλλο του πλάτανου
που βλέπεις σα ξυπνάς.

Καταπλακωμένοι στο γκρίζο
της ακινησίας
προσδοκούμε την αιωνιότητα
ενώ ξεχάσαμε
τον χορο του οξυγόνου.

Το κρυφτό της ασφυξίας να το σεβόμαστε
οι εναπομείναντες
γιατι στο
“φτου ξελευτερία για όλους”
η ελευθερία θα κρέμεται
απο μια ανάσα.