Ωμόνοια

Θα'πρεπε να μοιράζουν
εγχειρίδια ανθρωπιάς
στα χοιρίδια που λέγονται άνθρωποι
όχι πως εχω κάτι με
τα γουρουνάκια
ένοχος βέβαια γιατί ακόμα τα τρώω
μα σκέφτομαι να σταματήσω
αυτήν την άθλια συνήθεια
και να ξεκινήσω να τρώω ανθρώπους

Θα'πρεπε να διψάμε για λιγότερο αίμα
μα θέλουμε το κόκκινο
να χρωματίζει τις σκιές μας
απομεινάρια ανθρωπιάς
περιφερόμαστε νεκροζώντανοι
ανάμεσα σε ήδη νεκρούς
και αυτό κάποιοι το ονομάζουν
κοινωνία

Ζούμε τις τελευταίες μέρες
της Πομπηίας
στον εικοστό πρώτο αιώνα
σε μια λούπα η ιστορία
μια κούπα σκουλήκια
μας περιμένει όλους
κάτω από το χώμα
αργά η γρήγορα όλοι
θα χωνευτούμε στο στομάχι
της ανυπαρξίας
ευτυχώς

Θα'πρεπε οι φλογισμένοι
να κόψουμε τις φλέβες μας
σε μια ομαδική αυτοκτονία
να κάτσουμε κάπου ψηλά
με κρασί και οργή
και να βλέπουμε αυτόν
τον άθλιο κόσμο
να αποτεφρώνεται από τη λάβα
που θα κυλά από τις φλέβες μας

Μα ούτε αυτό δε θα κάνουμε
όπως κι'αλλα πολλά
το τέρας χορτάτο μας συνήθισε
Ωμά
ποιος κόβει ξύλα τώρα
να ανάψουμε μια μεγάλη φωτιά
κάνει ψοφόκρυο
και το κοριτσάκι με τα σπίρτα
έχει πεθάνει
προ πολλού.