Θέατρο Σκιών

Περπατούσα σε ένα δρόμο
στρωμένο με ριζόχαρτο
κάτω απ' τις πατούσες μου
παιζόταν ένα θέατρο σκιών
έψαξα να βρω τη πηγή του φωτός
μα αντικρυζα μόνο λασπόνερα
χωμάτινες οι μαριονέτες
δίχως παίχτη
βλάσταιναν κάτω από τον ιδρώτα των πελμάτων μου
νέους ρόλους
φταίχτες και θύματα
Τι και αν περπατούσα ανάλαφρα
παντου τριγύρω
Πότες και ποιήματα
μα εγώ εκεί
με διάφανα βήματα
σαν πανω σε φτερά
λιβελούλας γριάς
μα έβρισκε πάντα χώρο
αυτή η ρουφιάνα η σκόνη
να δραπετεύει απ'τα σκισήματα
να γίνεται ομίχλη σκούρα
στα μάτια καρφίτσες
στα αυτιά αμμοθύελλα
και κάπου εκεί
εγώ ακίνητος να συνειδητοποιώ
Πως σπατάλησα μια
ολόκληρη σιωπή
μην τυχόν και ξυπνήσω
τις χωμάτινες κούκλες στο διάβα μου
αυτές τις ίδιες που
που απο πάντα
με κράταγε ξάγρυπνο
το βάρος της ευθύνης τους.