Κόκκινα Σπουργίτια

Κοίτα

τα πουλιά πετάνε χαμηλά

μα έχει να βρέξει αιώνες

ό,τι θυμιζει σε βροχή, μονάχα εμείς

οι άνυδροι τυφώνες

μονάχα εμείς

οι άνανδροι πυλώνες

που πάνω τους κρέμασαν κλουβιά

φυλακισαν σπουργίτια

ολημερίς και ολονυχτίς

αίμα και αλκόολ

τα πότιζαν

τα κόκκινα σπουργίτια

τα παιδιά μας

και εμείς εκεί, από μπετό

να τα μοστράρουμε

και να κλαίμε

φθηνή,φθινοπωρινή και φθίνουσα ατμόσφαιρα

για τους περαστικους

τους πέρα αστικούς

που πληρώνουν όσο όσο για λίγο γκροτέσκ

και να φυσάμε

και να φυσαμε

και να ξεφυσάμε

με όλα τα μποφόρ της ύπαρξής μας

ματαιωμένες ανάσες

για να φέρνουν κύκλους στα κλουβιά τους

τα παιδιά μας

τα δικά μας παιδιά

τα κόκκινα σπουργίτια

προς τέρψιν των περαστικών 
αυτών εκεί των πέρα αστικών

μα εμείς εκεί πυλώνες

τα κόκκινα σπουργίτια μας θυσία

εμείς άνυδροι τυφώνες

με μια ευχή και μια κατάρα μαζί

μια μάυρη βροχή

που θα τα πνίξει όλα

ακόμα και μας

και θα σκεπάσει την ντροπή

μια και έξω

Κοίτα

τα πουλιά πετάνε χαμηλά.
Λες να’ναι σήμερα;