Ρόδα

Μοιραστήκαμε το άπειρο μαζί

ένα οχτώ ξαπλωμένο, σαν το μυαλό μου

που είναι στο κρεβάτι του χειρούργου με αναισθησία

και υγραίνεται στην αναμονή του νυστεριού

τώρα κυκλοφορείς με το ένα μηδέν στη κωλότσεπη και εγώ

εδώ, καταπίνω το δικό μου

μα χαλάλι σου

είδα στα μάτια σου

το υλικό που μας κάνει ανθρώπους

και τώρα είμαι απλά ένας τυφλός που νομίζει ότι είναι άνθρωπος

αλλά δε ξέρει απο τί υλικό

μα δεν αλλάζω τίποτα

φρόντισες οι νύχτες μου να είναι ζεστές

και τώρα

πρέπει να ξηλώσω αναμνήσεις από μέσα μου να πλέξω πέντε στρωσεις δέρμα

να μην κρυώνω

και κάνει παγωνιά αλλά που είσαι να με χαρείς που κοιμάμαι που πια στα χόνια ρε;

σε θερμοευχαριστώ

με είδες να μαραίνομαι για εννέα μήνες

και με πότιζες στοργικά με τα χάδια σου

και όταν είπα “ξόφλησα” είπες “καριόλη χρωστάς ακόμα θα πληρώσεις”

και όντως χρωστούσα και τα πλήρωσα

και ξέρεις τί;

Άξιζε.

Σε έστειλα στο διάολο πέντεχιλιάδεςτριακόσιεςεικοσιεννιά φορές

και επέστρεψες όλες με ένα γαμημένο λουλούδι

και καθόμασταν μαζί για ώρες

και αναλύαμε το χαρακτηριστικα του,

άλλοτε μαδάγαμε τα πέταλα του

παίζοντας ένα δικό μας “Μ’αγαπά-δε μ’αγαπά” γελώντας με τα
Σ’αγαπώ
των μεγάλων
και άλλοτε απλά το μυρίζαμε,

του βγάζαμε όνομα το ταξινομούσαμε σε είδη

αν αυτό ήτανεφικτό

ή απλά γινόμασταν

ξανα

λουλούδια…

Τώρα όλα είναι άσφαλτος εδώ

μα μη με φοβάσαι

είμαι ρόδα.