Λίγο πριν το ξημέρωμα
κάνει το πιο επικίνδυνο κρύο
Ατόφια κρυστάλλινη σιωπή
χαράζει τον ήχο ενός αιώνιου διλήμματος στα τύμπανα μου.
“Να ξημερώσω;”
“Να περιμένεις.”
Ακούω την ανατριχίλα να εμποτίζει τα κύτταρα μου
και αναβαθμίζω
την ύπαρξή μου.
Η μοναξιά καίγεται από το εντοιχισμένο σεληνιακό φως
στα βλέφαρα μου.
Η μοναξιά βγάζει χρώμα λουλακί
και γίνεται μαύρη
στην πρώτη εξάτμιση που σκάει.
Λίγο πριν το ξημέρωμα
αναρωτιέμαι στις πόσες σκοτοδίνες
έρχεται το πιο λαμπερό φως.
Όνειρα εν υπνώσει ξυπνούν,
άνθρωποι ξύπνιοι κοιμούνται
και κάπου εκεί στο μεταίχμιο
συναντιούνται,
τρίβουν τα άκρα τους να ζεσταθούν.
Νεκρά κύτταρα με ψήγματα αναμνήσεων
στήνονται στο εκτελεστικό απόσπασμα της λήθης
και...
ξημερώνει.
Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται
σωματίδια της αγρύπνιας
Πρόσεχε πως θα αναπνεύσεις
αν θες το ξημέρωμα,
να σε ξαναβρεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου