Πολιτική Υπακοή του Θαρρώ

Σε είδα σε ένα τρομοκρατικό έργο στο εθνικό

αμέσως σε ερωτεύτηκα.
Κράταγες ένα 45άρι στο ένα χέρι

και είχες φτιάξει ένα κοστούμι από τις περσινές αποδείξεις για το αφορολόγητο.
Ήταν απόκριες
Σε ρώτησα τί έχεις ντυθεί
“πολιτική υπακοή του Θαρρώ”

καλά λέω
κρυφογέλασα με την εφευρετικότητα σου.

Έτρεμες από το κρύο,κατάλοιπα χειμώνα μιας και δεν βιώσαμε κατοχή

/μάλλον/

“τρέμω μου λες”,με ακούμπησες,

είχες χέρια πιο παγωμένα και από μάρμαρο νεκροταφείου.

Τρομοκρατήθηκα!

Σκέφτηκα πόσες έννοιες έχουν διαστρεβλωθεί από πρεσβύ-ωπες

και κρατικούς μηχανισμούς.

“Πρέπει να ξαναορίσουμε την έννοια τρόμος”

Μέχρι να τελειώσεις την πρόταση είχες μαύρα δαχτυλικά αποτυπώματα
σε όλο το θερμικό χαρτί του κοστουμιού σου
Στην απόπειρά μου να σε ζεστάνω,παρασύρθηκα.
Το “45άρι αληθινό;” ψέλλισα
όσο έκανα κρακ στα δάχτυλα μου.

“Ναι αλλά δεν έχει σφαίρες” μου αποκρίθηκες,
μισοαπογοητευμένη, άλλα ξανανιωμένη από τη ζέστη.

“Δεν πειράζει, για τώρα, είναι ώρα για τέχνη.
Άλλωστε συνειδητοποιήσαμε και οι δυο πολλά σήμερα”.
Δε σε ξαναείδα από τότε, αλλά πότε-πότε βλέπω γραμμένο στους τοίχους

“Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης”
και ξέρω από τα τρεμάμενα γράμματα ότι είσαι εσύ.
Χαμογελώ...
Πρέπει να ξαναορίσουμε την έννοια τρόμος.