Ωκεανός

Φορώ στο βλέμμα μου
τη θλίψη των πυγολαμπίδων
Στους ώμους μου το μπαλωμένο σακάκι
του σακάτη και κουτσαίνω
Τα κόκκαλα μου δανεικά απ'τα σφαγεία
Στις τσέπες μου
μισοφαγωμένα απωθημένα μιας περασμένης Κυριακής
Ανοίγω το στόμα μα δε βγαίνει φωνή
Αλλά εκατοντάδες σπουργίτια
που είχαν βρει καταφύγιο
στους ουρανούς που σου ψιθύρισα
Στους τοίχους μου σχηματίζονται κοράλλια
Η θάλασσα καλύπτει την πόλη το ξημέρωμα
Όταν ο ήχος φτάνει αργά στα αυτιά σου
όλα είναι σα κύμα
Κρατώ στο χέρι μου
τ' άλλο μου χέρι
όλα είναι κύμα
μα το άλλο μου χέρι
σαμποτάρει τα δικά σου
ωστικό
Βγάζει ένα δίκανο και σημαδεύει
τα πουλιά
Δεν είμαι αυτός που νόμιζα
μισή ολόκληρη ζωή
έχω άλλη τόση
να τιθασεύσω τους ανέμους
Ακου το σφύριγμα
που κάνει η σιωπή
δεν είναι αγάπη μου
οι Κυριακές για απωθημένα
ξέφυγαν όλα να κουρνιάσουν
στα μαλλιά σου
Ούτως ή άλλως δεν όπλισα ποτέ
απόδραση εκ προμελέτης
απεφάνθη ο ουρανός
Ο τρελός συμφώνησε
Ο σακάτης χόρεψε
μη με φοβάσαι
καταφτανει ωκεανός.

Εκείνη

1:13πμ: Κυνηγάω τη σκιά μου και την πιάνω
Κουρασμένη πια δεν αντιστέκεται
Πνίγεται σε ένα μπολ με δημητριακά
Προσποιούμαι πως δε θυμάμαι τεχνητή αναπνοή
Αφήνει το άσμα του κύκνου στο γάλα μου
Τη σακατεύω με το κουτάλι
Κοιτώ τριγύρω για μάρτυρες
Ουδείς

1:47: Οι συνθήκες ιδανικές για επιβίωση
Που σημαίνει: καθόλου ιδανικές για γραφή
Το φονικό ξεχνιέται εύκολα
Καθόλου ιδανικό για ποιητή
Φοράω τη πανοπλία της νύχτας
Τριγύρω μου ο κόσμος
ξηλώνει ερινύες
Ράβει άλλοθι
ένα πλεκτό που κρατάει από πάντα
μα πανοπλία δε θα γίνει ποτέ.

2:02: Η πανοπλία με βαραίνει
Να τα πετούσα όλα να έρθω να σε βρω
Νιώθω το σφυγμο του σκύλου μου
Να συγχρονίζεται με το δικό μου
πώς αφού φοράω πανοπλία;
Και οι δυο μαζί συνθέτουν
Το πρελούδιο της ανάγκης
Θέλω να έρθω να σε βρω
Να μην έχω σφυγμό
Για λίγο , για πόσο
Έστω για όσο

2:15- 2:47: Στην τελική άντε γαμήσου
Ο χρόνος δεν είναι γραμμικός
Ο χρόνος δεν είναι φιλικός
Έχω κόψει την καρδιά μου σε εκατοντάδες κομματάκια
Και ταΐζω τα δευτερόλεπτα
Μήπως με αφήσουν ήσυχο αυτό το βράδυ
Φοβάμαι πως η καρδιά μου δε θα φτάσει
Μά η θυσία μάταιη
γιατί δευτερόλεπτα δεν υπάρχουν
Τώρα κοιμούνται χορτασμένοι
κάτι Ιππότες του μίσους
στο κρεββάτι μου.

3:01: Λυπάμαι για όσα είπα
μα κυρίως για όσα σκέφτηκα
Νομίζω ότι λυπάμαι και για μένα
Σίγουρα λυπάμαι για μένα
Κάτι περιφέρεται στο διάδρομο
Παντου σκοτάδι
Έχω ακόμα το φως σου στα μάτια μου
Με αναγνωρίζω λίγο πριν κλείσω την εξώπορτα
Σκιώδης, ανάλαφρος , μετανοιωμένος
Δε σε λυπήθηκα ποτέ

4:07: Νομίζω πως σε αγαπώ
Γύρισα όλη τη πόλη μα δε σε βρήκα
Ήμουν πάντα ένα βήμα πίσω σου
Σε όλη τη διαδρομή
άφηνα ένα κόκκινο μονοπάτι
από το στέρνο μου
Τώρα αν θελήσεις ξέρεις πως
Μα δεν υπάρχει τωρα
Και κυρίως σιχαίνεσαι να ακολουθείς

4:56: Ξαπλώνω όπου βρω
Θα πρέπει επειγόντως
η σκιά μου να με ξαναβρεί
Άλλωστε και αύριο νύχτα είναι
Αύριο , νύχτα
Οι έννοιες με ζαλίζουν
Η έχω χάσει όλο το αίμα μου
Αμυδρά βλέπω περαστικούς
Να βγάζουν πανοπλίες
Και να τις θάβουν κάτω απ'την άσφαλτο
Μα νόμιζα πως...

5:17: Ξημερώνει οσονούπω
Καλημέρα γλυκιά μου
Μία από αυτές τις μέρες
Ή όπως τις λένε
Τέλος πάντων
Θα έρθω να σε βρω
Έχουμε χρόνο μπροστά μας
Έχουμε τις σκιές μας.

Βάλε να πιούμε

Δακρύσαμε ταυτόχρονα
και εκείνη τη στιγμή
κύλησε ολόκληρη η ζωή μου
πάνω στα μάγουλα σου
Ένας αμοιβαίος οργασμός
ψυχικής κάθαρσης
Καθάρισε τις ίριδες μας
Καθόρισε τις ανάγκες μας
Να πεθαίνω να με πιάνεις
Να σπας να σε κολλάω
να πίνουμε τους οργασμούς μας σε σφηνάκια
Μια οθόνη με την επιγραφή
"χωρίς σήμα"
Περιέγραφε τόσο λακωνικά
Μα τόσο εύστοχα
Την κατάσταση του μυαλού μου
Λίγο μετά την κάθαρση
Τα σκυλιά μας θεωρούσαν αγέλη
Τα πιάτα μούχλιαζαν στην κουζίνα
Το σαλόνι δε χωρούσε άλλο δράμα
Το δράμα δε χωρούσε σε μας
Γελάσαμε υστερικά και φιληθήκαμε
Στο υγρό σου βλέμμα αποτυπωνόταν
Η ανάσα μου
Δική σου
Σε πήρα από το χέρι και βγάλαμε βόλτα τα σκυλιά
Τα παγωμένα χνώτα των ζώων ζεστά
Μην κλάψεις άλλο
Το βλέμμα σου καθάρισε
Η ανάσα μου δική σου
Πια