Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Για το τσιμέντο που δεν ευδοκίμησε και έγινε δέντρο

Η μέρα από τη νύχτα έχουν μια διαφορά.
Πόσο θα κρατήσεις τα βλέφαρα του μυαλού σου κλειστά.
Πρόσεχε. Πρόσεχε γιατί όσο τα είχες κλειστά, μια σκοτεινή πολεοδομία από τα άδυτα του νου, δούλευε υποχθόνια για όλους.
Τα γκρίζα σπίτια μας είναι ο γκρίζος κήπος ενός γκρίζου κηπουρού που δεν κλαδεύει ποτέ.
Έφτυσα πολύ ημίχρωμα για λίγο
Αγοράζει λαθραία σπόρους τσιμέντου από κεί που η φύση κάνει ολονύχτιες καθιστικές διαμαρτυρίες και ποτίζει υστερικά με το αίμα των τυφλών.
Οι ωκεανοί; Οι ωκεανοί από την άλλη είναι τα δάκρυα των πνιγμένων μας προσδοκιών.
Πολλές φορές όταν βρεθώ στην πράσινη φύση μικραίνω.
Μικραίνω πολύ. Μικραίνω τόσο που γίνομαι σπόρος δέντρου.
Άκου λίγο. Στην άκρη του ουρανού, ξεκινάει η άκρη του ουρανού.
Και το μελάνι μου δεν τελειώνει ποτέ, για αυτό έχω τις φλέβες μου για μελανοδοχείο.
Και αν στερέψουν και αυτές θα στύψω τη γη, να γράψω με λάβα στο Σύμπαν μια λέξη. Μια λέξη με δύο γράμματα.
“ Άν” Η θρησκεία μου είναι το “αν” .
Αν το καταλαβαίνεις, στρέψε το πνεύμα προς τα πάνω, ανάλογα με το που κοιτάς.
Αν γεννηθώ ποτέ, θα είμαι το όνειρο της πέτρας. Αντίξοο και υπεραιωνόβιο.
Δεν με πιάνεις, αλλά αν ;
Πιθανόν να με στοίβαζες πάλι στη λίστα με τα άψυχα.
Πρέπει να φτάσεις στην άκρη του ουρανού, για να δεις.
Είμαι ο σπόρος δέντρου, δες δυο αράδες αίμα πριν.
Φυτεμένος στα σύννεφα.
Με λίπασμα το “αν” μου και ψηλώνω.
Ψηλώνω. Ψηλώνω πολύ. Από την έλλειψή βαρύτητας. Από τα όνειρα που αναπνέω.
Από τις πέτρες που έχουν φωνή και μου εξιστορούν την αρχή του κόσμου.
Αν σκαρφαλώσεις πάνω μου θα δεις την άλλη άκρη να σου χαιρετάει.
Και μη φοβηθείς στιγμή το ύψος. Γιατί δεν υπάρχει πτώση,παρά μόνο ο φόβος της.
Και αν πέσεις πάλι στη Γη δε θα είναι αυτό που νομίζεις.
Θα είναι η ευκαιρία σου να είσαι μια φευγαλέα εικόνα στα μάτια των ημίτυφλων ,
ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα.
Για αυτό φρόντισε να κουβαλάς σπόρους και πέτρες στις τσέπες σου.
Για να τα πετάξεις φευγαλέα στα βλέφαρα της αλλαγής
και αν το κάνεις ;
Δες κάτι αράδες λάβα προς τα πάνω και θα καταλάβεις.
Αν ποτέ...
Δορίαιχμος

Δεν υπάρχουν σχόλια: