σου γράφω για να σε ευχαριστήσω που άρχισε ήδη να ευωδιάζει κάτι,
ακριβώς όπως υποσχέθηκες.
Στα μισοκαμμένα δάση των ονειροπόλων ανθίζουν ακόμα μικρές προσφορές στους ανυπότακτους , απο την απαρχή του ανθρώπου.
Μα μοιάζουν περισσότερο πιά με μαυροκόκκινα κρίνα παρά με τσουκνίδες.
Γιατί όσο προχωράει η φωτιά, η ανάγκη για όνειρα είναι μεγαλύτερη απο ποτέ..Και τα όνειρα της τσουκνίδας είναι σκιές αιχμηρές στα πέταλα των κρίνων μας.
Για αυτό εξελιχθήκαμε,
για ένα ''Αν'' !
Κι'αν εξαϋλωθεί η αξία των ονείρων ;
Τότε άλλο δε μένει πέρα απο, κρίνα άγρια όλο το Σύμπαν να μοσχοβολήσει.
Και ας μείνουν και δυο πέταλα να αιωρούνται στο διάστημα παντοτινά.
Για να θυμίζουν στους επόμενους.
Πως εδώ κάποτε κατοίκησαν όνειρα σποραδικά,
συνειδητά ανθισμένα.
Ανάμεσα σε αναρίθμητους φυτεμένους,αποστειρωμένα κλαδεμένους εφιάλτες.
Όνειρα που μετουσιώθηκαν σε αναρριχητικές πράξεις,
όπως ακριβώς σου ειχα υποσχεθεί και εγώ.
Σε ευχαριστώ περισσότερο απο ποτέ,
δορίαιχμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου