Φολίδες και Λάβα

Πλημμύρα οι σκέψεις και πνίγομαι σε δαύτες μέσα.
Με το καιρό ο νυχτοφύλακας του φράγματος μαθαίνει να αφήνει νερό ελεγχόμενο.
Καθαρση.
Υδρογόνο δύο οξυγόνο,
 ο πνευματικός πατέρας των νευρώνων.
Από τα φράγματα του ανεκπλήρωτου
στραγγίζει και εξατμίζεται στο πυρωμένο της κρανιακής μου κοιλότητας.
Απο μέσα.
Και πονάει..
Πονάει αβάσταχτα.
Λάβα οι σκέψεις όταν ανακατώνονται με φρενίτιδα.
Και αναθυμιάσεις.
Αναθυμιάσεις μεθυστικές.. παντού στο σύμπαν τριγύρω απο την ένωση αυτή.
Για κολυμπήθρα μου φέραν
 Ένα χάλκινο σφυρήλατο καζάνι
στη μέση του πρίν και του μετά.
Εκεί θα με βρείς να σμιλεύω το τώρα.
Αντί για λάδι φρόντισε να φέρει το αίμα
θυσιασμένων στιγμών, στο μάταιο, καννίβαλο, αδηφάγο όνομα της πληρότητας.
Πόσο λάθος έκανα μου υπενθύμιζε η απλότητα καθώς ψυχορραγούσε.
Και πέθαινα στα βαφτίσια μου.Κάθε φορά.
Φορούσα τα βαφτιστικά μου ρούχα,ραμμένα απο δέρματα προηγούμενων ζωών μου όμως, στιγμές πριν πεθάνω.
Σαν τα φίδια.
Άλλαζα δέρμα ξέρεις ,συνειδητά και επώδυνα,
κάθε φορά που ένιωθα ότι σέρνομαι με τη κοιλιά.
Για να θυμάμαι να σηκώνομαι όρθιος να κοιτάω ψηλά.
Για να θυμάμαι πώς σε πρωτοντίκρυσα, ελπίδα.
Σου χαρίζω τα βαφτίστικά ρούχα μου  λοιπόν,
να τα απλώσεις σε φεγγάρι ολόγιομο να δεις,
μέσα απο τις πεθαμένες φολίδες μου,
τα χρώματα τα πιο ζωντανά.
Γιατί αυτά τα χρωστώ σε σένα.
Γιατί εσύ με έκανες ζωγράφο των λέξεων,
των στιγμών,
των ονείρων,
του τώρα.
Τις στιγμής..
και του πάντα.

δορίαιχμος