Ο παππούς μου ο Σπόρος

Ήταν το χρώμα που οι βουκαμβίλιες πότιζαν τις ίριδες μου κάτι Κυριακές πρωινά
στο πατρικό μου σπίτι, ο παππούς με τις ιστορίες από την κατοχή και τον εμφύλιο, 
με το ουζάκι του και τον μονό ελληνικό του, πάντα ατσαλάκωτος 
με το αυστηρό μουστάκι του 
και μάτια πιο τυρκουάζ από τα πιο όμορφα νερά της Κέρκυρας.

Κουβαλούσε πάντα ένα χτενάκι στο πέτο του 

και ένα μπλοκακι που έγραφε στίχους ο παππούς Σπύρος,

ήταν κηπουρός, αγαπούσε τα τριαντάφυλλα , τα ρεμπέτικα, τον Καζαντζάκη και τον Τρότσκι.

Ήταν κοντός και με βλοσυρή φυσιογνωμια ,

κάθε ρυάκι στο πρόσωπο του μια ιστορία κάθε ρόζος στα δάχτυλα του 

η απόδειξη ότι ήταν χειροτέχνης του χώματος.

Ο προπάππους μου βιολιστής στην Κέρκυρα και πότης 

τον προόριζε για μουσικό, αλλά ο παππούς είχε αλλά σχέδια, 

άλλα τα έκανε, αλλά όχι και ήταν εκείνες οι Κυριακές σα παιδί, 

που καθόμουν οκλαδόν πλάι του και άκουγα, φίλτραρα ,απορούσα, μάθαινα.

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω τη σοφία που κουβαλούσε ένας γέροντας 

ακαδημαϊκά αγράμματος αλλά με παιδεία και ακόμα δεν ξέρω αν έχω καταλάβει καν τα μισα.

Ένα μεξικάνικο ρητό λέει ότι οι άνθρωποι πεθαίνουμε τρεις φορές : 

την πρώτη όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ημερομηνία λήξης, 

τη δεύτερη με το φυσικό θανατό μας 

και την τρίτη όταν κάποιος πει για τελευταία φορά το όνομα μας.

Σπύρο δεν έχει έρθει αυτή η τρίτη φορά, ζεις ακόμα, 

στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι το χώμα, την ομορφιά των ανθών 

και τη χρησιμότητα των αγκαθιών. 

Απλά να, είδα κάτι βουκαμβίλιες και το μυαλό ξέρεις ταξιδεύει με περίεργους τρόπους.

Έχω πια τις δικιές μου ιστορίες, ρόζους στο στήθος, 

αγκάθια για άγγιγμα κάποιες φορές, θα στα εξηγούσα ένα κυριακάτικο πρωινό με ένα ουζάκι, 

Μπιθικώτση και για τελος κάνα απόσπασμα από αδερφοφάδες.

Μα ίσως να είναι καλύτερα έτσι, εσύ παππούς, εγώ εγγόνι ενός σοφού,

που έριχνε σπόρους ενώ γνώριζε ότι δε θα προλαβει να γευτεί τους καρπούς τους.

Και αυτό από μόνο του είναι ίσως ό, τι χρειάζεται να θυμάμαι από σένα, τίποτα άλλο.

Παιχνίδια απο Άμμο

Χάρτινες σαΐτες οι χαμοί
που ξεχάστηκαν σε ένα συρτάρι
και δεν έκαναν ποτέ το παρθενικό
ταξίδι
Πετάξτε
κόκκινες κλωστές οι προσδοκίες
και μείς χρυσόμυγες
ιριδίζοντα σκαθάρια
δηλαδή
Που κόβουν κύκλους κύκλους
μα πετάξτε
δύο τέλειοι κύκλοι
δίπλα δίπλα
φέρνουν τ' άπειρο
μα τις χρυσόμυγες κανείς δεν αγάπησε
τους κύκλους πολλοί
είναι αυτό το δεύτερο συνθετικό
που όλο το χρυσάφι του κόσμου
δεν το σώζει
ακόμα και αυτό που αναπαύεται
σε ένα σπιρτόκουτο
με λίγη ζάχαρη
και παιδική αφέλεια
Ξύλινες σβούρες οι καρδιές
στροβιλίζονται αενάως
δεν είναι σειρά σου να παίξεις
σε αυτό το παιχνίδι
δεν παίζει κανείς
ίσως συγχρονιστούν οι ρυθμοί που
τα στήθια μας γίνονται χαλκομανία
αλλά μέχρι εκεί
Γυάλινοι βόλοι οι οδηγίες μας
σαφείς
κύλα, συγκρούσου, ράγισε
αθόρυβα πάνω στο κράσπεδο
κάλυψε
όλες τις διαδρομές
πριν φθαρείς
σφεντόνες τα χείλη μας
στοχεύουν
αλλά χείλη
σε ένα κυνήγι με βόλι
την πιο ζεστή ανάσα
Όλα τα παιχνίδια μας
κάπως μάς προετοίμασαν
για αυτό που ακολουθεί
μα αυτό που ακολουθεί
δεν είναι παιχνίδι
παίζω όμως
παίζω
και ας έχω χάσει
προ πολλού

Φρηκσόου

Περάστε να δείτε τον κύριο
χωρίς χέρια
εμπιστευτείτε την καρδιά σας
σε χέρια που τρέμουν
και φανταστείτε
πόσες καρδιές κουβάλησε
μέχρι να του κοπούν
θαυμάστε θαυμάστε
κοπιάστε
το νέο μας απόκτημα
ο άνθρωπος ελέφαντας
διακόσια πενήντα κιλά αγνού λίπους
που δεν πονά
Στην είσοδο μοιράζουν μαχαίρια
κόψτε και φάτε
μα μην το παρακάνετε
και γίνετε σαν αυτόν
πλαντάξτε
στο κλάμα με το μπεμπέ το μαύρο
μετρηστε τις μύγες
που το γυροφέρνουν
Αρπακτικά πλαντάξτε
και κερδιστε ένα μπλέντερ
στην έξοδο θα μοιραστεί
ψυχοκοκτέιλ του νικητή με
έξτρα πάγο
Περάστε περάστε
κατευθείαν από την Πέμπτη λεωφόρο
Ο άνθρωπος Δευτέρα
μοιράστε Γκόλντεν πιστωτικές
και χτίστε του ένα φέρετρο
από επίχρυσες
ψευδαισθήσεις
για να βολευτεί
περάστε περάστε
στα δεξιά σας
ο Μαθουσάλας φλουοξετίνη
ενενήντα έξι χειμώνες
χάπια για πρωινό,κολατσιό κυρίως γεύμα και
πικρό παρακαλώ
Ω η γυναίκα ΙΚΕΑ στο πλάι σας
συναρμολογείστε τη σύντροφο
των ονείρων σας
ποικιλία βυζιών, αναλογιών,χρωματολόγια
έξτρα χαρακτηριστικά
Σίγαση ή βιασμός
σινε
χυστε πιο πέρα
δε συνέλαβε
χαμός
Περάστε περάστε
ξοδευτε στιγμές
χαλάει το σήμα
και τη ζωή σας
χάστε
ο τελευταίος μαλάκας
να βγάλει την πρίζα
μα περάστε σας λέω
δε γίνεται αλλιώς

Θέατρο Σκιών

Περπατούσα σε ένα δρόμο
στρωμένο με ριζόχαρτο
κάτω απ' τις πατούσες μου
παιζόταν ένα θέατρο σκιών
έψαξα να βρω τη πηγή του φωτός
μα αντικρυζα μόνο λασπόνερα
χωμάτινες οι μαριονέτες
δίχως παίχτη
βλάσταιναν κάτω από τον ιδρώτα των πελμάτων μου
νέους ρόλους
φταίχτες και θύματα
Τι και αν περπατούσα ανάλαφρα
παντου τριγύρω
Πότες και ποιήματα
μα εγώ εκεί
με διάφανα βήματα
σαν πανω σε φτερά
λιβελούλας γριάς
μα έβρισκε πάντα χώρο
αυτή η ρουφιάνα η σκόνη
να δραπετεύει απ'τα σκισήματα
να γίνεται ομίχλη σκούρα
στα μάτια καρφίτσες
στα αυτιά αμμοθύελλα
και κάπου εκεί
εγώ ακίνητος να συνειδητοποιώ
Πως σπατάλησα μια
ολόκληρη σιωπή
μην τυχόν και ξυπνήσω
τις χωμάτινες κούκλες στο διάβα μου
αυτές τις ίδιες που
που απο πάντα
με κράταγε ξάγρυπνο
το βάρος της ευθύνης τους.

Ωμόνοια

Θα'πρεπε να μοιράζουν
εγχειρίδια ανθρωπιάς
στα χοιρίδια που λέγονται άνθρωποι
όχι πως εχω κάτι με
τα γουρουνάκια
ένοχος βέβαια γιατί ακόμα τα τρώω
μα σκέφτομαι να σταματήσω
αυτήν την άθλια συνήθεια
και να ξεκινήσω να τρώω ανθρώπους

Θα'πρεπε να διψάμε για λιγότερο αίμα
μα θέλουμε το κόκκινο
να χρωματίζει τις σκιές μας
απομεινάρια ανθρωπιάς
περιφερόμαστε νεκροζώντανοι
ανάμεσα σε ήδη νεκρούς
και αυτό κάποιοι το ονομάζουν
κοινωνία

Ζούμε τις τελευταίες μέρες
της Πομπηίας
στον εικοστό πρώτο αιώνα
σε μια λούπα η ιστορία
μια κούπα σκουλήκια
μας περιμένει όλους
κάτω από το χώμα
αργά η γρήγορα όλοι
θα χωνευτούμε στο στομάχι
της ανυπαρξίας
ευτυχώς

Θα'πρεπε οι φλογισμένοι
να κόψουμε τις φλέβες μας
σε μια ομαδική αυτοκτονία
να κάτσουμε κάπου ψηλά
με κρασί και οργή
και να βλέπουμε αυτόν
τον άθλιο κόσμο
να αποτεφρώνεται από τη λάβα
που θα κυλά από τις φλέβες μας

Μα ούτε αυτό δε θα κάνουμε
όπως κι'αλλα πολλά
το τέρας χορτάτο μας συνήθισε
Ωμά
ποιος κόβει ξύλα τώρα
να ανάψουμε μια μεγάλη φωτιά
κάνει ψοφόκρυο
και το κοριτσάκι με τα σπίρτα
έχει πεθάνει
προ πολλού.