Πατρίδα

Αλύπητα ξεριζωμένοι

απ’το μποστάνι της πραγματικότητας

αναζητάμε την αλήθεια που θα μας συντηρήσει

σε ραγισμένα βάζα με μουχλιασμένο νερό

κάποιοι αυτο το λένε πατρίδα

μα δε βρίσκω χώμα να πατήσω

οι κηπουροί είναι ανένδοτοι

και με ένα μειδίαμα ταξικής υπεροχής

κλαδεύουν ό, τι πρόσκαιρο πάει να ανθίσει

Σαλεμένοι εραστές

ψηφιακής κάβλας

ταριχεύουμε τον έρωτα με κλικ ματαιοδοξίας

νωθεύουμε τα πάθη με λάθη

την απείθεια με συνήθεια

ένα τασάκι εφήμερων απολαύσεων

η αρένα μας

και μεις ευνούχοι μονομάχοι

σε μια μάχη

χωρις τέλος

και πτώματα κάτι μισοκαπνισμένα τσιγάρα

Χαμένοι ορειβάτες

με χαλασμένο εξοπλισμό

περνάμε το νέφος για ουρανό

λίγο ακόμα υπομονή
σου πετάω το σκοινι να κρατηθείς

μη κρεμαστείς

πόσες αστραπές να τιμήσουν το σπάσιμο του λαιμού σου

χρειάζεται βράχια η ηχώ για να ακουστεί

και η θυσία σου αποροφήθηκε μες σε βουνά φτιαγμένα

απο άμμο

φοβόσουν να δεις την κορυφή

μα και η κορυφή δεν ήταν έτοιμη για σένα

Θέλω να κλέψεις ένα χάρτη

απο το παλαιοπωλείο του χρόνου

να εξοπλιστούμε με σπόρους

που βλασταίνουν

έρωτα, προσμονή και

υπόσχεση

ύστερα να σκαρφαλώσουμε

στα τεντωμένα μας αρκετά

αφου βεβαίως θάψουμε τους κηπουρούς

για λίπασμα

και να φυτέψουμε πάνω τους

όλα τα δέντρα

αιεθαλή και φυλλοβόλα
με κουφάλες ή χωρίς

να λέμε τουλάχιστον

ότι προσπαθήσαμε για κάτι

και αυτο το τροπικό δάσος

ίσως να το ονομάσουμε πατρίδα.

Γαβ

Κλειδαμπαρωθήκαμε στα κουτιά μας

και παραδώσαμε τα κλειδιά στους συλλέκτες
κατοικίδια του φαίνεσθαι με κηλίδες του είναι
με τα λουριά μας και τα όλα μας
γινόμαστε μάρτυρες ενός αυτοκτονικού καλοκαιριού
καθώς εκείνοι μας ταξινομούν ανα χρηστική σειρά
μαζί με τα κουτιά μας
στη γαλανόλευκη ραφιέρα της ταριχευμένης ρωμιοσύνης

το μπλε και οι αποχρώσεις του είναι το μόνο διαθέσιμο χρώμα

Κυνηγάμε τις ουρές μας προς τέρψιν των

μα δεν τις φτάνουμε ποτέ
δεν είμαστε δα και τίποτα ουροβόροι
γλείφουμε τα αφεντικά για ένα ξεροκόκκαλο
ένας χρόνος δικής τους αποστείρωσης
ισούται με εφτά δικής μας φαγούρας

είμαστε τα παρατημένα σκυλια του Σρέντιγκερ

με σύνδρομο της Στοκχόλμης
ταυτόχρονα ζωντανοί μα πάντα νεκροί
ασφυκτικά στειρωμένοι
ζωσμένοι σε ένα λάγνο ιδεασμό
ξέρεις ρε ποιός είμαι εγώ
παιδιά του Κέρβερου

μα λαχταρούμε λίγη αγάπη απ’την Κόλαση

Θεριεύει η λύσσα, εμβολιάζεται η συνείδηση

οι ρίζες της Ελευθερίας βρωμοκοπάνε κάτουρο
στο άκουσμα μιας πιθανής βόλτας
κρυβόμαστε
έχει μπόγιες η ραφιέρα βλέπεις
και οι φήμες για εντοιχισμένα κλουβιά
είναι μια πραγματικότητα
που αλυχτά αουυυ αουυυ
σε μπλε σειρήνες με επιλιπτική κρίση

Τα έχουμε χεσμένα όλα εγώ εσένα και συ εμένα

μα θα καθαρίσουν άλλοι για εμάς

Πρέπει να κλείσω αυτό το παραλήρημα

το αφεντικό ανοίγει το κουτί
με τόση οργή θα πάρει ώρα
να θυμηθώ να φορέσω το ενοχικό μου βλέμμα
και αν το καταλάβει θα πει ότι φταίω
για τις τρίχες στο ριχτάρι του
Τι και αν δεν έχω πια τριχωμα απ’την ψώρα

Πες μου με πόσα ψέμματα η λύσσα γίνεται πίσσα

όσο θυμάσαι ακόμα να γαβγίζεις
και εγώ θα κυνηγήσω κάτι άλλο
πέρα απ’την ουρά μου για αλλαγή
και ίσως μετά γυρίσω ανάσκελα
να με χαιδέψεις

τηλεγράφημα

Θρονιαστήκαμε στις ανημπόριες μας και τις βαφτίσαμε

τεστ

τώρα η σαρκοφάγα μέθεξις στήνει καραούλι σε ηλεκτρονικά λημέρια

μηδενικα και άσσοι οι παντιέρες μας

μελάνια που εξατμίζονται στο προσάναμμα του φοβάμαι

και αρωματίζουν τη θράκα του επόμενου

κοίτα, οι απο πάνω έχουν βάλει και ψήνουν

Θέλω να κολυμπήσεις ως εδώ

και να μου εξηγήσεις πως γίνεται

να πατώνω σε αχαρτογράφητα νερά

ύστερα να με συνθλίψεις

και να με κάνεις άλλο ένα παράσημο του χρόνου

στον πόλεμο βράχος και κύμα
βαφτίζεται σήμερα ο δόλος του Θεού

Οι ωκεανοί τέμνονται καθέτως απο την μπάρα

που αναβοσβήνει στον κειμενογράφο μου

γίνομαι άσσος και καταγγέλω το φόβο

πιάσε τον θρόνο απο την άλλη

και βόηθα με να τον πετάξουμε στα πιο σκοτεινά νερά

να γίνουν κοράλλια που θα κατοικήσουν

κοπάδια απο τα πιο απομονωμένα πλάσματα

αυτα που δε βλέπουν,δεν ακούν δεν αναπνέουν

τα πιο τοξικά

γίνομαι μηδέν και εξυμνώ το έρεβος

Ο λυρισμός δεν έχει ανταλλακτικά

ούτε συναρμολογείται σε κάποιο υπόγειο

το ανελέητο σφυροκόπημα της ύπαρξης

θα σε βρει στα πιο σπινθιροβόλα χτυποκάρδια

αλλά τι ξέρω και γω πάντα σπάταλος ήμουν

στιγμών, κυμάτων, κάρβουνων,

τεστ

Ένα μηδέν μηδέν μηδέν ένα

λέω σήμερα να μην σπάσω το ποίημα

να το αφήσω να γιγαντωθεί

όπως ο άρτος και τα θεάματα

σε επιθετική τροχιά μα γνώριμη

να μην φοβηθούμε για αλλαγή

και να κάνουμε το δικό μας τσιμπούσι απο ανεκπλήρωτες ανάγκες

να βαφτιστούμε στο κρασί

να χτίσουμε πάνω στο σύστημα το δυαδικό με τα δικά μας κοράλλια

εμπρός για νέους κόσμους όπου τα λάβαρα θα είναι απλά ανάμνηση

θα σε ευχαριστήσω μετά πολύ μετά

μου περισσεύει λίγος χρόνος

και τελικά δε θα σπάσω το ποίημα

γιατί στην ουσία δεν έχω κάτι καινούργιο να πω

γιατί στην ουσία δεν έχω κάτι

δεν έχω ουσία

αλλά γεμίζω στάδια

Παρακολούθα με πίστη και ευλάβεια

άρτος και θεάματα

και μια θάλασσα που αφήνει ευγκαύματα

ενώ βρέχει

ενώ βρέχει

ενώ βρέχει

βαφτίζεται ο δόλος του θεού

και συ θέλεις να κολυμπήσω ως εσένα

μα εγώ πατώνω στα αχαρτογραφητα νερά

γιατί πατώνω σε αχαρτογράφητα νερά;

Γκοοοολ!

Ψωμί;

Πυρ και Μανία

Έχασα τρίτη φορά τον αναπτήρα μου μέσα σε μία εβδομάδα

αν ήμουν προληπτικός θα έλεγα ότι η φωτιά με αποκήρυξε

η ζωοδόχος σπίθα μου ζητιανεύει τσακμακόπετρες

σε ένα άγονο σώμα

με οδόντα τοις εκατο νερό

μαλάκες ξέμεινα λιθοβολήστε με

και αυτή δεν είναι η μόνη ειρωνία του πράγματος

επειδή είμαι προληπτικός είχα κρατήσει ένα σπίρτο

για ώρες ανάγκης σαν αυτήν

μα μούσκεψε και χάλασε που λές

σε ένα άγονο σώμα με ογδόντα τοις εκατό νερό

Βλέπεις η πρόληψη και η προκατάληψη

φιλοξενούνται στον ίδιο επιθετικό προσδιορισμό

και εγώ

δέχομαι πανταχόθεν μια απροσδιόριστη επίθεση

απο άλλα υδρόβια σώματα

για την κυριότητα της καχεκτικής μου σπίθας
υποθέτω/ ίσως και όχι

κάτι που με προβληματίζει

με ωθεί να ψάξω στο πυρ το εξώτερον

εκεί που έχει πάντα φωτιά

ή έτσι λένε οι φλογερές οι κακές γλώσσες

και οι επιθέσεις τουλάχιστον

είναι γνώριμες

μπορεί να ρισκάρω να εξατμιστώ πριν μεταλαμπαδεύσω τη φλόγα

στο εδώ

μα ίσως βρω ένα καζάνι ακριβώς στα μέτρα μου

και βράσω στο ζουμί μου
ένας πορφυρός Διογένης με αναβαθμισμένο πιθάρι

ίσως φορέσω ένα πειστικό κοστούμι

με φολίδες και λάβα

και πάρω τη θέση του βελζεβούλη
αλλά οι κατατακτήριες για την κόλαση αργούν

και εγώ δεν είμαι καλά διαβασμένος

Μα τώρα που το καλοσκέφτομαι
ποιός το κουναει απο δώ τώρα;
Πολλή η υγρασία στις πατούσες μου ,
νωπές οι ανάσες και πλημμυρισμένα τα πνευμόνια μου

για αυτό λέω μάλλον να το βουλώσω και να αράξω
μα αν υποψιαστώ πως όλα είναι στο μυαλο μου

και κάποιος μου καβατζώνει τους αναπτήρες μου

θα του γαμήσω το σπίτι
προληπτικά

και απροκάλυπτα.

Έψιλον

Εκείνη μοσχοβολούσε απείθεια και ίαση

εγώ κανάκευα διαρροές της παράνοιάς μου

καιρό τώρα

μοιραστήκαμε άθελά μας το ίδιο τρεαίνο

έ ντρομος εγώ

αι θέρια εκείνη

ο χρόνος μας ταρίχευσε για πάντα

στο μακελειό της Ομόνοιας

στο κατάστρωμα των εισητηρίων

πρωτοαντίκρυσα την πλάτη της

ασπόνδυλες ιαχές πλυμμήρισαν

τα στεγανά μου

της χάιδεψα τα πλευρά
σαν ένα ασθενικό γειά σου

ένα ενοχικό ενοχλώ
στην φάλτσα οχλαγωγία

το ιώδιο φώλιασε στα ακροδάχτυλά μου

μου έγνεψε να προχωρήσουμε

και ολη η μαυρίλα φώτισε

απο την πυρκαγιά των πυξίδων

Περπατήσαμε ψηλαφώντας νέες αρθρώσεις

κατευθυνόμενοι στο κέντρο της απείθειας

επωμιστήκαμε όλο το βάρος της Μεσολογγίου

ράψαμε στα ποτήρια μας τα θρόισμα της ανυπακοής

τη γεύτηκα

με μέθυσε

και βάλαμε τρικλοποδιά στις συμβάσεις

είδα φευγαλέα τι χρώμα έχει ο έρωτας

μα για ακόμα μια φορά ξύπνησα μόνος

βλέπεις στα λεωφορεία

της επιστροφής

όλες οι προσδοκίες πνέουν τα λοίσθια

πάνω σε αποχαιρετισμών φορεία.