Δευτέρα 7 Μαΐου 2018

Κηπουροί με Στολή




Είμαστε όλοι σε καταστολή. Είμαι σε καταστολή. Οι σκέψεις μου είναι σε καταστολή .
Οι σκέψεις μου δεν είναι καν δικές μου δεν τις δημιουργώ εγώ, είναι αυτόνομες οντότητες που ξεπετάγονται,
και εγώ, εσύ, όλοι εμείς, απλά τις ακούμε και αυτό μας τρομάζει.
Δίνουμε την ερμηνεία που είναι και η που βολική μέσω άλλης διαδικασίας “ελεγχόμενης” σκέψης και όπως καταλαβαίνεις, όλο αυτό δημιουργεί τρόμο, όλο αυτό είναι ένας φάυλος κύκλος. Δεν υπάρχει ελεγχόμενη σκέψη γιατί η σκέψη όταν τιθασεύεται παύει να είναι σκέψη ,αλλά μετατρέπεται σε σκλάβο.
Οι σκέψεις μου δεν είναι καν σκέψεις
είναι ζιζάνια ,είναι τσουκνίδες, χλωρίδα και πανίδα απο έναν αστρικό πομπό προς ένα άγονο, αφιλόξενο μέρος 1.361 γραμμαρίων μυικής μάζας χωρίς λίπασμα, χωρίς φως και μουχλιασμένο νερό, μόνο ηλεκτρικά σήματα, συνάψεις και νευρώνες
ένα αυστηρά οργανωμένο πρωτόκολλο επιβιωσης, που φιλτράρει και κρατά αυτές που εξυπηρετούν τον ξενιστή, στη δική μας περίπτωση το ανθρώπινο σώμα, με πρωταρχικό σκοπό το πιο αρχέγωνο ένστικτο
την επιβίωση.
Είμαστε όλοι σε καταστολή.
Αδυνατώντας να διαχειριστούμε ό,τι μέσα μας κατοικεί ένα μικρό αυτόνομο, αυτοσυντηρούμενο οικοσύστημα, γινόμαστε κηπουροί με στολή.
Κόβουμε και ράβουμε την έμφυτη συγγένεια με το χάος και την τοποθετούμε σε έυπεπτες,κοινωνικά λειτουργικές και αποδεκτές φόρμες ,ένας ασυνείδητος μηχανισμός πια, που πήρε χρόνια εξέλιξης να γίνει αυτό που είναι και πότε πότε οι φόρμες μας βρίσκουν άλλες φόρμες άλλων ξενιστων, κομμένες και ραμμένες στα ίδια μέτρα και αυτών και ταυτιζόμαστε, επιβεβαιωνόμαστε ότι ανήκουμε κάπου, υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς,
μέσα σε αυτό το φάσμα της φυσιολογικής παράνοιας.
Είμαστε όλοι σε καταστολή
προσπαθούμε να τιθασεύσουμε το επιθετικό σπιράλ μουδιάζοντας το με αλκοόλη, αυξάνοντας την επιθετικότητά που ξετυλίγεται με ψυχοτρόπα ή ψυχεδελικά για να φτάσουμε πιο γρήγορα στον προορισμό του, παραλείπωντας τα στάδια που πρέπει που πρέπει να κάνουμε κτήμα μας δίνοντας τους την βαρύτητα που τους αρμόζει, κόβοντας το με χάπια, μπερδεύοντας το με κάθε μορφή εθισμού σαν τζάνκια που μόνος σκοπός τους είναι οι ενδορφίνες και η ντοπαμίνη,
Είμαστε όλοι σε καταστολή
και κάπου κάπου κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι διαφορετικοί, φωτισμένοι αλλά αυτόφωτοι, πλήρως εναρμονισμένοι με το χάος, που η σκέψη τους δεν κλείνεται σε φόρμες , το μυαλό τους δεν είναι απλά μια μυική μάζα 1.361 γραμμαρίων, έχουν κάψει τα πρωτόκολλα συμβίωσης με το σώμα τους προ πολλού και αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε.
Είμαστε σε καταστολή και γινόμαστε κηπουροί με στολή.
Παίρνουμε τα κλαδευτήρια μας, τα κοινωνικά μας συμβόλαια και τρέχουμε πίσω τους με στυλό για υπογραφές, τις ουσίες και τα οινοπνέυματα να τους μπερδέψουμε όταν δεν το κάνουν οι ίδιοι, κερνάμε φόβο , ζήλεια , οίκτο όλα καλά αλεσμένα στο γουδοχέρι της νοητικής νομιμοφροσύνης και αδιατάραχτης κοινωνικής μας σύμβασης.
Τους φυλακίζουμε αυτούς τους προφήτες τους κλείνουμε σε κλουβιά,ψυχιατρεία τους ετικετοποιούμε και τους κάνουμε παράδειγμα προς αποφυγή αντί να μάθουμε τόσο πολλά απο αυτούς, μας τρομάζει ότι εν δυνάμει είμαστε όλοι έτσι, αλλά έχουμε ξεχάσει τον τρόπο, μάταια αυτοί ζωγραφίζουν και μας δείχνουν το χάος, γράφουν ποιήματα να μας πουν τί υπάρχει στην άλλη πλευρά, κινούν αλλοπρόσαλα χέρια και πόδια με μανία, κοίτα οι τρελοί κοιτα τους , βγάζοντας άναρθρες κραυγές προσπαθόντας να σπάσουν τα αόρατα νηματα .
Είμαστε όλοι σε καταστολή, αλλά όχι όλοι ευτυχως
και όχι πάντα
Πότε πότε γινόμαστε το γέλιο “αυτιστικού παιδιού” το πιο αληθινό απο όλα και θυμόμαστε πως είναι να γελάς
πότε πότε ακούμε τη συζήτηση του “σχιζοφρενή” με τα δέντρα και τότε θυμόμαστε πως είναι να ευδοκιμούν δάση της βροχής στα μυαλά μας
πότε πότε πέφτουμε στους πιο σκοτεινούς γκρεμούς του “καταθλιπτικού” και δεν ανοίγουμε καν αλεξίπτωτο,έτσι για την χαρά της πτώση
Ποτε πότε αφηνόμαστε στην μανία του “ψυχωτικου” και μετά εκτιμούμε το έδαφος στα πόδια μας
πότε πότε δε χρειαζόμαστε καν ταμπέλες για να τα περιγραψουμε όλο αυτά γιατί κατοικούμε σε πίνακες και γινόμαστε γράμματα που ενώνονται σε ποιήματα.
Είμαστε όλοι σε καταστολή και επι των πλείστων η ζωή είναι έτσι
μα αν κάψουμε σιγά σιγά τη στολή που φορέσαμε και θυμηθούμε
ίσως το αύριο να είναι ένα καλύτερο μέρος για ολους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: