Ξυλοκαΐνη

Έχουμε απο καιρό μείνει μόνοι

κοιτάμε τα σκοτάδια μας κατάματα και αυτά μας γνέφουν

έλα πιο κοντά είναι ωραία να μη βλέπεις,

θελτική η τύφλωση κατ’επιλογη, μοιραία

είναι ωραία εδώ

όταν νεκρώνονται οι νευρώνες πέφτουν σε χειμέρια νάρκη

ο πόνος είναι ο άσχημος ξαδελφος της ζωής

το ακρωτήρι του θανάτου

η ξυλοκαϊνη της ύπαρξης που τις μέρες μουδιάζει

και τις νύχτες μουλιάζει

στα δάκρυα

έχουμε μείνει μόνοι απο καιρό

τα χνώτα μας μυρίζουν προσμονή και συμπόνοια

αλλά αυτές είναι αυτοκτονικές έννοιες

που στο τέλος της μέρας

αφήνουμε κάτω απο το χαλάκι της εξωπόρτας

πριν κλειδώσουμε

πριν λερώσουμε

με κάτι τη μοναξιά μας

και τρομάξει το σκοτάδι και χαθεί

έχουμε μείνει μόνοι απο καιρό

και κάποτε κάναμε έρωτα μόνοι

τώρα απλά πεθαίνουμε μόνοι

κάθε μέρα, κάθε λεπτό, με κάθε βλεφάρισμα

κάθε καρδιοχτύπι όλο και πιο κοντά στο σκοτάδι

μα είναι ωραία εδώ

σε ενά ακρωτήρι με τον ξάδελφο

και την υπόλοιπη φαμίλια της ζωής

όλοι μαζεμένοι

οκλαδόν στα χαλάκια μας μα δίχως πόρτες

με χνώτα παρθένα πολλά υποσχόμενα

και την απουσία σου

για φάρο.