Τι δεν είναι

Οι τοίχοι στα σπίτια μας
δεν είναι τοίχοι
είναι σελιδοδείκτες σε ένα βιβλίο
που μουχλιάζει στους αιώνες
ένα βιβλίο είναι ο κόσμος
όσα γράφτηκαν τα κατοικούμε
και έξω μας ρημάζουν λευκές σελίδες
καταιγίδες
εικονογραφήσεις και σιωπές

ο ουρανός απο πάνω μας
δεν είναι ο ουρανός ρε
είναι ένα αρχείο χωρισμένο
σε φρίκες χρώματα
και τρύπες
βαρομετρικά χαμηλά
οι καταθλίψεις μας
τυφώνες οι εμπύρετες
νεογνές ζωές μας
σκουληκότρυπες που αλέθουν
τις αναμνήσεις
με τα μελλοντικά μας πεπραγμένα
όσα μένει να διαβαστούν
δεν θα γραφτούν
σβηνονται τώρα

γίνονται μόνωση στους τοίχους μας
άνοιωθα νερά απο μπετό και ασβέστη

τα χέρια που κουμαντάρουμε
δεν είναι δικά μας
όχι δεν είναι
είναι οι προεκτάσεις των σκέψεων μας
που αναρριχώνται στα νεύρα
στα αγγεία
και στα κόκαλλα
σα βουκαμβίλιες σε πέργκολες προκάτ
μόνο το χρώμα μας σώζει
αλλά και οι σκέψεις μας
δεν είναι δικές μας
είναι οι μεθυσμένοι καπετάνιοι
καπετάνιοι πειρατές μονόφθαλμοι
δίχως πείρα εξορισμένοι απο
φανταστικά βιβλία
κάποιον ανύπαρκτων καιρών
Αχόι

οι θάλασσες που πλέουμε
δεν είναι θάλασσες
είναι η μήτρα λεχώνας ψευδαίσθησης
που θηλάζει
τα ναυάγιά της
να γίνουν κοράλια
ζωή να σφύζουν
και αποκοιμίζει στην απύθμενη αγκαλιά της
τον πνιγμό μας

Το ξημέρωμα
αυτό δεν είναι ξημέρωμα
είναι ξενέρωμα
απο μεθύσι μια ζωής
στοιβαγμένης ανάμεσα
σε άλλα αδιάβαστα βιβλία
σκονισμένα με σκληρόδετα εξώφυλλα
και κολλημένους
νεκρούς φλοιούς δεντρων
μα τι τα θες
ακόμα και τα δέντρα δεν είναι δέντρα
είναι οι κεραίες της φύσης
που αναμεταδίδουν σήματα κινδύνου
σε έναν ουρανό που δεν είναι ουρανός

“ελάτε και σώστε μας απο αυτούς”
μόνο που εμείς
δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε
Για αυτό μου λέω φίλε
άσε κάτω το ξύλινο μολύβι σου
και ανέβα στο κατάρτι σου
όσο μπορώ με το καλό το μάτι μου
να αγναντέψω
σε άλλα μέρη που τα πράγματα
θα είναι