Τσακάλι

Η ζωή σε πετυχαίνει όταν δεν το περιμένεις

η ζωή είναι ένας ελεύθερος σκοπευτής

με κωδικό όνομα τσακάλι και ατσάλινα νευρα

δε βάζει φούμο,παραλλαγές

ξέρει τι καπνό φουμάρεις

και σιχαίνεται τις αλλαγές

σου φέρνει πάντα χαρμάνι εξωτικό

σαν τους λωτούς που έφαγε ο Οδυσσέας

στο σερβίρει στους γλουτούς της

και σε παίζει

και εσύ παίζεις μαζί της
“τί ωραία και ανέμελα χρόνια!”

φοράει μαύρα και κρύβεται στα σύννεφα

έχει μία μόνο σφαίρα

το τελευταίο φιλί της

και στην έχει χρεωμένη στη θαλάμη

μα αυτή κρύβεται ,περιμένει , παρακολουθεί

αφουγκράζεται τα κενά σου

τα ψευτογεμίζει με υποσχέσεις

και συ γυρνάς και καμαρώνεις σα φουσκωμένο παγώνι
“τί ωραία που λιώσαν τα χιόνια!”

γελάει μαζί σου όταν ξυπνας στο κρεβάτι της ντροπής

και βρωμάς σπέρμα, φτηνό κρασί και απανωτά λάθη

φυσάει λίγο

και σε παγώνει

ρυθμίζει τη διόπτρα στα μποφόρ που

σκαρφίστηκε

και

-Τσακάλι εδώ, ο στόχος κινείται
- Άνοιξε πυρ και εξολόθρευσε

σε 3.2.1
-Ο στόχος έπεσε…
Επιβεβαιώστε

Νιτρογλυκερίνη

Πρώτα σε βρίσκει στο μυαλό

κάνει τσικ σαν ποπ-κορν που σκάει

το πρώτο κύταρρο και σείεται η χύτρα ,φουσκώνει

γεμίζει ατμούς η κουζίνα

-μα εγώ δεν έβαλα ταινία ρε παιδιά

-μην είσαι και τοσο σίγουρος

σου μένει κάτι σαν κουσούρι

κοιτάς το κενό και χάνεσαι, κάτι που κάποιοι το λεν και χαριτωμένο

είναι ευλογία να σκέφτεσαι- οι ίδιοι σου λένε

μα πως να εξηγήσεις τις τρια δις στροφές ανα νανοσεκόντ

με θειάφι, βαμβάκι και οστά

σε ένα κόσμο χαραγμενο σε πλέξιγκλας

άοσμο, ασπόνδυλο και

διδιάστατο

οι ατμοί διαχέονται σωστά

φτάνει στο υπνοδωμάτιο

το σφύριγμα της χύτρας

οξύ

σα θειικο/νιτρικό

και γλυκερίνη

σκας στον ύπνο σου

ο ιδρωτας έχει μνήμη

και σε βρίσκει πάντα στις 3:46 το πρωί

-Εγώ δεν έβαλα ταινία ρε παιδιά

-Σκάσε

Στίβεις την φανέλα σου κοιτώντας το κενό

αυτό το κενό ο μόνος σου φίλος

φοράς την παντόφλα που σου άφησε ο σκύλος

τρέχεις στο μπάνιο και οι υδρατμοί είναι εκεί

στον καθρέφτη

-μα εγώ δεν έκανα μπάνιο ρε παιδιά

κανείς δεν απαντά

ανοίγεις τη βάνα / περνάς μια με την παλάμη στο καθρέφτη

το είδωλο σου είναι κάποιοι άλλοι

“βρε καλώς τα παιδιά” λες

σου γνεφουν να κοιτάξεις το νερό

μια παράξενη μεταλλική γεύση

μηδέν ρέζους αρνητικό

σου σφυροκοπά ανελέητα τα πενυμόνια

αίμα αίμα

παντού αίμα

-Μα εγώ δεν έβαλα ταινία ρε παιδιά
-Πιές
Μεθώ

Οι υδρατμοί με βρήκαν στον καναπέ

ένα ξημέρωμα

πονούσαν οι φλέβες,τα μάτια και τα άκρα μου

και είχα παντού περασμένους σωλήνες

απο το κρανίο μέχρι τις πατούσες

Είναι και τα παιδιά τώρα εδώ

και σας διαβεβαιώ δεν βρίσκουν το βλέμμα μου στο κενό

διόλου χαριτωμένο

είναι και τα παιδιά τώρα εδώ

και

μπαμ

δεν γίναμε ποτέ ταινία

μόνο πεντάλεπτη είδηση στο χαζοκούτι των οχτώ

είναι ευλογία να σκέφτεσαι

πρώτα σε βρίσκει στο μυαλό

μα είναι και τα παιδιά τώρα εδώ

Κόκκινα Σπουργίτια

Κοίτα

τα πουλιά πετάνε χαμηλά

μα έχει να βρέξει αιώνες

ό,τι θυμιζει σε βροχή, μονάχα εμείς

οι άνυδροι τυφώνες

μονάχα εμείς

οι άνανδροι πυλώνες

που πάνω τους κρέμασαν κλουβιά

φυλακισαν σπουργίτια

ολημερίς και ολονυχτίς

αίμα και αλκόολ

τα πότιζαν

τα κόκκινα σπουργίτια

τα παιδιά μας

και εμείς εκεί, από μπετό

να τα μοστράρουμε

και να κλαίμε

φθηνή,φθινοπωρινή και φθίνουσα ατμόσφαιρα

για τους περαστικους

τους πέρα αστικούς

που πληρώνουν όσο όσο για λίγο γκροτέσκ

και να φυσάμε

και να φυσαμε

και να ξεφυσάμε

με όλα τα μποφόρ της ύπαρξής μας

ματαιωμένες ανάσες

για να φέρνουν κύκλους στα κλουβιά τους

τα παιδιά μας

τα δικά μας παιδιά

τα κόκκινα σπουργίτια

προς τέρψιν των περαστικών 
αυτών εκεί των πέρα αστικών

μα εμείς εκεί πυλώνες

τα κόκκινα σπουργίτια μας θυσία

εμείς άνυδροι τυφώνες

με μια ευχή και μια κατάρα μαζί

μια μάυρη βροχή

που θα τα πνίξει όλα

ακόμα και μας

και θα σκεπάσει την ντροπή

μια και έξω

Κοίτα

τα πουλιά πετάνε χαμηλά.
Λες να’ναι σήμερα;

Ρόδα

Μοιραστήκαμε το άπειρο μαζί

ένα οχτώ ξαπλωμένο, σαν το μυαλό μου

που είναι στο κρεβάτι του χειρούργου με αναισθησία

και υγραίνεται στην αναμονή του νυστεριού

τώρα κυκλοφορείς με το ένα μηδέν στη κωλότσεπη και εγώ

εδώ, καταπίνω το δικό μου

μα χαλάλι σου

είδα στα μάτια σου

το υλικό που μας κάνει ανθρώπους

και τώρα είμαι απλά ένας τυφλός που νομίζει ότι είναι άνθρωπος

αλλά δε ξέρει απο τί υλικό

μα δεν αλλάζω τίποτα

φρόντισες οι νύχτες μου να είναι ζεστές

και τώρα

πρέπει να ξηλώσω αναμνήσεις από μέσα μου να πλέξω πέντε στρωσεις δέρμα

να μην κρυώνω

και κάνει παγωνιά αλλά που είσαι να με χαρείς που κοιμάμαι που πια στα χόνια ρε;

σε θερμοευχαριστώ

με είδες να μαραίνομαι για εννέα μήνες

και με πότιζες στοργικά με τα χάδια σου

και όταν είπα “ξόφλησα” είπες “καριόλη χρωστάς ακόμα θα πληρώσεις”

και όντως χρωστούσα και τα πλήρωσα

και ξέρεις τί;

Άξιζε.

Σε έστειλα στο διάολο πέντεχιλιάδεςτριακόσιεςεικοσιεννιά φορές

και επέστρεψες όλες με ένα γαμημένο λουλούδι

και καθόμασταν μαζί για ώρες

και αναλύαμε το χαρακτηριστικα του,

άλλοτε μαδάγαμε τα πέταλα του

παίζοντας ένα δικό μας “Μ’αγαπά-δε μ’αγαπά” γελώντας με τα
Σ’αγαπώ
των μεγάλων
και άλλοτε απλά το μυρίζαμε,

του βγάζαμε όνομα το ταξινομούσαμε σε είδη

αν αυτό ήτανεφικτό

ή απλά γινόμασταν

ξανα

λουλούδια…

Τώρα όλα είναι άσφαλτος εδώ

μα μη με φοβάσαι

είμαι ρόδα.