Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2018

Εν τέλει ην ο βέβηλος




Ταλανίζομαι στην ακέραιη σπουδή της αβεβαιότητας
και είμαι πια βέβαιος πως έχω αποφοιτήσει
Βαζανίζομαι σε άσπιλες σπονδές στην ματαιοδοξία
και είμαι τόσο όμορφος εκεί
που με σφάζω για να με φάω
Ένα αβέβαιο εκρεμμές με υπαρξιακές ταλαντώσεις
μόνο άχρηστο μπορεί να είναι
εκτός και αν διαμηνύει
την βέβαιη αβεβαιότητα του Χάους
πράγμα που δεν μπορώ να γνωρίζω
γιατί νομίζω
πως με έκοψαν στις τελικές
Εν τέλει
ταλανίζομαι
μία απο δω το δικό σου εκεί
δύο απο πού
τρεις πήγε πάλι
και εγώ ακόμα να κουρδίσω τα ρολόγια μου
χαραμίζομαι
να μου προσφέρω έλαια και αίμα
και με κοιτώ στον καθρέφτη που κανιβαλίζομαι
βέβηλος πια
και άσχημος
κυρίως άσχημος
εν αρχή ην το Χάος
ή μήπως όχι;
Δεν έχει και τόση σημασία
πιά
εκτός και αν κάποιος ορίσει
το πια.
Είπαμε, 
μία απο δω
Τέλος – Καμία

[Κάποιος ας μου πει με αβεβαιότητα
αν ποτέ βαριέται η ανία και αν δεν γνωρίζει αυτό
στα πόσα “δε ξέρω” γίνεται μανία]

Δεν υπάρχουν σχόλια: