δεν έχω χρόνο

Δεν εχω χρόνο, ζυγιάστηκα στην κρεαταγορά

με τρύπησε τσιγκέλι και ματώνω

δεν έχω χρόνο εφύσηξα ευχή καταραμένη

ήρθε με βρήκε, έλιωσα

τον καταψύκτη ποιός εξέχασε

ανοιχτό

δεν έχω χρονο

Δεν έχω χρόνο, νύχτα παχιά ήρθε με σκέπασε

μα το φεγγάρι με επάγωσε

δεν έχω χρόνο

δεν έχω χρόνο, την παραμύθα ποιός του χάρισε

βλέμμα στο άδειο – μπιντές γιομάτος

μα πατώνω

δεν έχω χρόνο, την ευκαιρία την μασούλησα

την έφτυσα, με γράπωσες στα χώνω

δεν έχω χρόνο, την παραμύθα ποιος μας χάρισε

φλέβες μπλαβιές,νυστέρι,ανάχωμα

ζυγώνω

δεν έχω χρόνο

δεν έχω χρόνο, θα ανατέλλω μέρες άνυχτες

θα περιμένω μάταια πόνο

θα τελειώνω

δεν έχω χρόνο

δεν έχω χρόνο, την ανοιξιάτικη θολούρα θα πληρώνω

Τώρα για πες μου

πόσο ξοδεύτηκες

για ενα

ανταμώνω

Εν τέλει ην ο βέβηλος

Ταλανίζομαι στην ακέραιη σπουδή της αβεβαιότητας

και είμαι πια βέβαιος πως έχω αποφοιτήσει

Βαζανίζομαι σε άσπιλες σπονδές στην ματαιοδοξία

και είμαι τόσο όμορφος εκεί

που με σφάζω για να με φάω

Ένα αβέβαιο εκρεμμές με υπαρξιακές ταλαντώσεις

μόνο άχρηστο μπορεί να είναι

εκτός και αν διαμηνύει

την βέβαιη αβεβαιότητα του Χάους

πράγμα που δεν μπορώ να γνωρίζω

γιατί νομίζω

πως με έκοψαν στις τελικές

Εν τέλει

ταλανίζομαι

μία απο δω το δικό σου εκεί

δύο απο πού

τρεις πήγε πάλι

και εγώ ακόμα να κουρδίσω τα ρολόγια μου

χαραμίζομαι

να μου προσφέρω έλαια και αίμα

και με κοιτώ στον καθρέφτη που κανιβαλίζομαι

βέβηλος πια

και άσχημος

κυρίως άσχημος

εν αρχή ην το Χάος

ή μήπως όχι;

Δεν έχει και τόση σημασία

πιά

εκτός και αν κάποιος ορίσει

το πια.
Είπαμε, 

μία απο δω

Τέλος – Καμία

[Κάποιος ας μου πει με αβεβαιότητα

αν ποτέ βαριέται η ανία και αν δεν γνωρίζει αυτό

στα πόσα “δε ξέρω” γίνεται μανία]

Απομεινάρια Των Θεών

Έρχεται πάντα απρόσκλητο, το τρέμουλο

σαν εγκέλαδος, νόμιζα πως είχα ξεμπερδέψει

μα είχε άλλα σχέδια για μένα

μια λαίλαπα απο γράμματα κατακλύζει το οπτικό μου πεδιο

σαν ενας κώδικας που πρέπει να σπάσω

οι λέξεις, οι εικόνες, όλα είναι εκεί

μένει μονάχα να τις βάλω στη σωστή σειρά

και τότε συμβαίνει

Οι τεκτονικές πλάκες στο προμετωπιαίο λοβό μου ραγίζουν

μετατοπίζονται

και ένα τσουνάμι μέθεξης κατακλύζει τις φλέβες μου,

μολύνει το νευρικό μου σύστημα

τα αγγεία μου

όλα οδηγούν το χέρι μου να σπάσει τον κώδικα

έρχεται πάντα όταν δε το περιμένω και αν δεν το αποτυπώσω σε χαρτί

με συνθλίβει

Οι λέξεις

τα απομεινάρια των θεών / τα ματωμένα χείλη των εραστών / το χνούδι στον αφαλό της/ οι τρυφεροί κυνόδοντες του σκύλου μου στο πιάσε την μπάλα/ η μουσική που παίζουν τα ματοτσίνορα όταν ξανανθίζουν μετα απο δεκάδες λίτρα χημειοθεραπείας / το πορφυρό σταφύλι που μου χρωματίζει τον ουρανίσκο / τα απομεινάρια των θεών 

Τα χαλάσματα

Κάθε σεισμός μου αφήνει και ένα κουσούρι

δεν περπατάω πια

τρεκλίζω

πρέπει να ξαναμάθω να μπουσουλώ

και αυτό είναι κάτι που το έχω αποδεχτεί

Δουλειά δεν έχω

θα έλεγε κανείς ότι είμαι δυσλειτουργικός,κουτσός,στραβός και ανάπηρος

και όταν με ρωτούν με τί ασχολείσαι, απαντώ

“σπάω κώδικες”

και αν θέλουν παραπάνω πληροφορίες

“ενώνω τα απομεινάρια των θεών”

και αν με ρωτήσουν πως πάω στη δουλειά

“με μαγκούρα”

και αν επιμένουν “μα καλά πως ζεις, τί τρώς;”
Ζω ανάμεσα σε ερείπια,

είμαι σεισμόπληκτος

και τρώω φρίκες.
Ας συστηθούμε...