... με ωροσκόπο παρθένο

Πάει καιρός που έχω να σου γράψω αγάπη μου

θέλω να σου πω πως δε σε ξέχασα

απλά η σιωπή μου είναι πιο δυνατή

ξέρεις ένοιωθα καιρό τώρα ότι κάτι δεν πάει καλά

κάτι οι νυχτερινοί ιδρώτες,

το δέρμα να με τρώει από μέσα

σα μικροσκοπικά καβουράκια

να συνωμοτούν κάτω από το δέρμα μου

οι μανιώδεις φαγούρες

να θέλεις να ξυστείς πάνω σε όλες τις αγριοτριανταφυλλιες του κόσμου,

να σκιστείς από μαύρα αγκάθια μέχρι να πέσεις λιπόθυμος από ικανοποίηση /πράγμα που μέχρι πρότινος νόμιζα ότι συμβαίνει μόνο στο μυαλό- τί ειρωνία!

Το σημάδι στο λαιμό

ένας μικρός Φρανκενγουίνι

τέσσερα ράμματα, γαμημένος αριθμός

“άλλο ένα γιατρέ να είναι πέντε” -ξέρετε είμεθα και ιδεοψυχαναγκαστικοί

δε γαμιέται

με πότισαν ένα ραδιοφάρμακο για λίγο έγινα πυγολαμπίδα

και πόσοι από σας ρε καθίκια είχατε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσετε στο blade runner; Μισή ανθρώπινη ώρα πτήση με το υπερδιαστημόπλοιο

κάποια έτη φωτός μετά επιστροφή

τράχηλος και μεσοθωράκιο

βαθμός δύο

ακόμα και σε αυτό δεύτερος

δε γαμιέται
τουλάχιστον φωσφορίζω
και

πόσοι από σας ρε καθίκια είχατε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσετε στο blade runner;Γελάω. Το σώμα μου πονάει, μισώ το ζώδιο μου που μου την είχε στημένη
και προσφέρω το κεφάλι μου για ζωγραφική στα παιδιά
Εις το επανιδείν