Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

γλώσσα τύπου 2.0

Χρησιμοποιούσε τη γλώσσα των διανοούμενων πια
αυτή την αναβαθμισμένη εκδοχή λογισμικού γλώσσας 2.0
ανα δέκα βιβλία, δώρο το τσιπάκι κάτω απο τη γλώσσα
μέσα στη γλώσσα
μια γλώσσα για κάθε γραμμή
μια γλώσσα για κάθε κώλο
με το καινούργιο τσιπάκι εξαλειφόταν θαρρείς
το ενοχλητικό τραύλισμα
απόρροια της ψυχαναγκαστικής φύσης του
ή της έλλειψης βενζοδιαζεπινών
την χρησιμοποιούσε όμως ορθά
και καθιστά, όπως δηλαδή τον εξυπηρετούσε
σαν σωστός λόγιος
ρήτορας κανονικός με τα όλα του
και έτρεμε ολόκληρος
απο τη μέθεξη που τον τύλιγε
ή μήπως απο την έλλεψη βενζοδιαζεπίνων
ή μήπως απο την ψυχαναγκαστική φύση του
που πάλευε να βγεί
μα αυτός δεν την άφηνε
μονάχα διάβαζε διάβαζε διάβαζε
είχε βάλει σκοπό το επόμενο λογισμικό
να αποκτήσει
να κάνει κτήμα του τη γλώσσα
τσιφλίκι του, να της καρφώσει τέλος μια σημαία
ένα σταυρό ή ένα σφυροδρέπανο
-γιατί το αλφάδι προνόησε με κύκλο να μη στεριώνει πουθενά-
για να μπορεί να εισπράττει φόρους
απο κάθε επίσκεψη των άλλων σε αυτή
την καυτηριασμένη άγονη περιουσία
καί ύστερα να μαζεψει λεφτά πολλά λεφτά
για να μπορεί να ξαναπάρει βενζοδιαζεπίνες
όταν τραγικα θα ανακάλυπτε
πως οι γλώσσες στα άλλα στόματα που τον ενδιέφεραν
είχαν αλλεργία στη μεταλλική γεύση
και μάτωναν στα συρματοπλέγματα
και όταν συνειδητοποιούσε
πως δεν του έμενε πια τίποτε άλλο να κάνει με αυτή
θα την έκοβε απο την ρίζα
και θα μάθαινε επιτέλους να σκέφτεται
και να φιλά ξανά
δίνοντας αυτή τη φορά έμφαση
σε κάθε έκφανση της ερωτοτροπίας.
Φτου

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

στις ρωγμές









Δεν έχω χρόνο να σηκωθώ
έπεσα ,αλλά δεν έχω χρόνο να σηκωθω
γιατί τώρα είμαι σκαλοπάτι
για αυτούς που πήρα μαζί μου στην πτώση
δεν έχω χώμα να ριζώσω
έκλαψα, με πότισα και ρίζες πέταξα
αλλά δεν έχω χώμα να ριζώσω
και τώρα στις ρωγμές του χρόνου κατοικώ
στα αφιλόξενα τσιμέντα
άχρονος,άπατρις και με πολλά αγκάθια
κυρίως αγκάθια
παρά ανθό
μια μικρη σκάλα προς τον ουρανό
και προσδοκώ
αν την ανέβεις μια ρίζα σου να μου πετάξεις
για να πιαστώ,
να ανεβω και εγώ.
Όταν υπαρξει χρόνος να ανέβω και εγώ
ρίζα εσύ, αγκάθι εγώ
σπιθαμή-σπιθαμή
μόνο πάνω πια
πατρίδα μας το σύννεφο να κάνουμε
μόνο πάνω πια
να μη χρειαστεί να ξανακλάψουμε 
ποτέ.

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Το θερμοκήπιο της Βαβυλώνας








Τον μήνα της παναγίας
έχουμε μια παράδοση σε αυτή τη χώρα
καίμε τα δέντρα ,τα πουλιά, την άγρια ζωή
γιατί οι ήμεροι άνθρωποι βρωμάνε καθαρότητα
και βάζουν στα κρεματόρια
ό,τι σιχαίνονται· το ελεύθερο
Τίποτα ιδιαίτερο
έχει ξανασυμβεί /και θα ξανασυμβεί
μέχρι η τσιμεντοποίηση
να πάρει νόμπελ Λογοτεχνίας.
Αφού τελειώσουμε με τη γη
ωσάν πυρομανείς αγρότες
καταπιανόμαστε με τη θάλασσα
το αρχέτυπο
της μάνας
αυτό που εμπεριέχει
της μαυρίζουμε τη μήτρα με πετρέλαιο
να μάθει αυτή να γεννάει ελπίδες
να μυρίζει λυτρωμό
να βυζαίνει αρμύρα
να πεθάνει και αυτή
όπως πεθαίνουμε εμείς
νεκρόφιλοι ναυτικοί
με μαζούτ αντί για αίμα
Είμαστε άνθρωποι βλέπεις
και τρέμω
τρέμω γιατί
αν η ετυμολογία
είναι όντως άνω θρώσκω
τι
άλλο χείριστο ετοιμάζουμε
για το κει πάνω.

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

ρισέτ



Ξέρω κάθε σημάδι στο πάτωμα του σπιτιού μου
 το μισοφέγγαρο που λείπει στο πλακάκι δίπλα στην πόρτα
 όταν στα εφτά μου έπεσε από τα άγαρμπα χεράκια μου
 το βαρύ μεταλλικό τανκ που έπαιζα πόλεμο
 έχω να πω για αυτό μια τρελή ιστορία
 αλλά δεν είναι αυτός ο τόπος ούτε ο χρόνος
 Μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι υπήρξα παρών σε εκείνο το υπερβατικό δρασκελισμό της γάτας πάνω στο υγρό τσιμέντο
 είδα τον τρόμο στα μάτιας της και την ανακούφιση λίγα βλεφαρίσματα μετά
 καθώς στεκόμουν εκεί άπραγος. Σήμερα είναι απλά εξίμιση πατούσες-ένα με το πεζοδρόμιο
 αρκετά χρόνια μετά, κατι που ενας περαστικός θα πατήσει,θα φτύσει,θα πετάξει το τσιγάρο του,
 για μένα είναι ένα έπος επιβίωσης που πάντα αντικρύζω με σεβασμό και νοσταλγία, γνωρίζω απέξω κάθε αποτύπωμα και ξαναφέρνω στο μυαλό μου τη σκηνή.
 Και έτσι πέρασαν τα χρόνια, με το κεφάλι σκυφτό και με ιστορίες ένα σωρό απο το μικρόκοσμο και τον μεγάλο
 που βαδίζουμε προς το ποιό
 και έτσι έβλεπα σκιές, άλλοτε μεγάλες άλλοτε μικρές και αναρωτιώμουν για την προέλευση τους αλλά μέχρι εκεί
 ήμουν το κυρτό αγόρι
 δεν πάτησα ποτέ σκατά, κάποιες φορές βρήκα λεφτά
 μα δεν είδα ποτέ μου τα αστέρια.

 Έμαθα κάθε απόχρωση του ουρανού
 το γκρι πριν τη μεγάλη καταιγίδα το αγάπησα γιατί
 ήταν σημάδι πως αν το υπομείνω λίγο ακόμα
 οι ίριδες μου θα ξεπλυθούν, θα γιάνουν θα μπορουν να υποδεχτούν
 το ουράνιο τόξο να κολυμπήσουν στο απέραντο μαύρο για να εντοπίσουν με ακρίβεια χειρούργου κάθε αστερισμό και να τον χαράξουν
 στη μνήμη μου. Βλέπεις υποσχέθηκα να μην ξανακοιτάξω χαμηλά
 και τώρα ήμουν ο έφηβος με το κεφάλι ψηλά
 λεφτά μπορεί να μην έβρισκα, κάποιες φορές τα παπούτσια μου μύριζαν σκατά
 ίσως και να έγινα απ'τους περαστικούς που πάτησαν το έπος της γάτας,δε γνωρίζω
 Μα δεν είδα ποτέ μου τα μάτια σου.


Ξέρω κάθε φακίδα στο πρόσωπό σου
 τα λακάκια που κάνεις όταν χαμογελάς
 και πως τα πύρινα μάτια σου τρυπάνε τα δικά μου και μου γλύφουν το μυαλό.
 Μπορώ να σου περιγράψω με χρώματα τί μουσική παίζουν τα βλέφαρα σου όταν ανοιγοκλείνουν
 και σε τί ποσοστό υγρασίας τα μαλλιά σου γίνονται τόσο φουντωτά τόσο όσο να χωρούν το κεφάλι μου ακριβώς,
 -ουτε σπιθαμή λιγότερο- όταν θέλω να κουρνιάσω μέσα εκεί μέχρι το τέλος των ημερών μου.  
 Βλέπεις υποσχέθηκα να μην ξανακοιτάξω πάνω ή κάτω όταν σε πρωτοαντίκρυσα
 και τώρα ήμουν ο ενήλικος ο ίσιος
 χωρίς παράξενα έπη με γάτες, χωρίς αστερισμούς
 γιατί ό,τι ήθελα το είχα μπροστά μου.


Μη με ρωτάς πως, μη με ρωτάς γιατί, αλλά μου πήρε τριαντατρία χρόνια να μάθω
 ότι μπορώ να διαλέξω σε ποιό απο τα τρία κλικ θα έχω το λαιμό μου
 και πάνω ρε γαμώτη μου που άρχισα να συνηθίζω -έπεσε στα χέρια μου ένα μαντήλι
 και μου το φόρεσα στα μάτια
 -μη με ρωτάς γιατί θα ξαναπω- απλά το φόρεσα και έπρεπε να ξεκινήσω απ την αρχή
 και οι κανόνες ήταν τελείως διαφορετικοί
 μα τόσο γνώριμοι


Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

τριαντατρείς σταγόνες


Έχω γεννηθεί και έχω πεθάνει
στης βροχής τα λημέρια
εκεί που τα καλοκαίρια μας άφησαν το χέρι
παραπατάω από τριαντατρία συγγνώμη
τρικλοποδιά στη ζωή μου
οι αστυνόμοι -νόμοι-μόνοι-
[μ.γ.δ.]
φωτιά στη ψυχή μου / τρικυμία στη φωνή μου
Έχω γεννηθεί και έχω πεθάνει
στης βροχής τα λημέρια
έχω κεντήσει με το βλέμμα μου αστέρια
ποδιά πια στη ζωή μου
ακάπνιστα τα τσιγάρα/ οι μποτίλιες γεμάτες/ οι φλέβες
[μου]
σκάρτες
οι φίλοι μου δεν παίρνουν τις βιταμίνες τους
ξερνώ και τις δικές τους
τις τοξίνες τους
Χωμάτινοι πορτοκαλί καιροί
χωρίς φίλτρα,
instaζωή
[με το ζόρι gram Άρη Ω!]
Μου είπε θα σου ανάψω ένα κερί
Έχω γεννηθεί και έχω πεθάνει
στης βροχής τα λημέρια
και κολυμπά
η ομοιοκοκαταληξία σε λασπόλακους
όμοιοι όλοι/ όλοι λήγουν
κάποιοι καταλήγουν
και πως να ξεχωρίσει κανείς τους ζωντανούς απ΄τους νεκρούς
Έχω γεννηθεί
και έχω πεθάνει
σε λύκου λημέρια
αλλά ζω ακόμα
[έτσι νομίζω τουλάχιστον]
εσύ;

Τρίτη 9 Μαΐου 2017

Οι άνθρωποι ,αυτοί.



Είμαστε οι χάρτινοι άνθρωποι.
Κατοικούμε στις τσέπες ανθρωπόμορφων χαρτονομισμάτων
Πληρώνουμε χρέη ερινύων
και δανεικά ανεκπλήρωτων ζωών.

Είθε τα ζώα να μας βάλουν φωτιά μια και καλή.

Είμαστε οι μεταλλικοί άνθρωποι.
Λεπτοδείκτες κουρδιστών ρολογιών
κρεμασμένων σε λαρύγγια
εγγαστρίμυθων κούκων
και φτιαγμένων απο σάρκα
πεθαμένων ωρολογοποιών.

Είθε οι εναπομείναντες ζωντανοί
να μας ξεκουρδίσουν
και ύστερα να μας καρφώσουν το έντεκα
στο δόξα πατρί
να γίνουμε και επίσημα τυφλοί.

Είμαστε οι πλαστικοί άνθρωποι.
Οι αναλώσιμοι
Καπότες ξεπέτας πεταμένες σε
τουαλέτα ναρκομάγαζου
Φλεβοκαθετήρες σε καμμένες φλέβες
αγκομαχητών.
Μπουκάλια στο στομάχι πεθαμένης φάλαινας
ξερασμένης στα ανοιχτά.
Γαμήσι,πόνος,θάνατος
με αυτή τη σειρά ή με όποια άλλη θέλεις.

Και σκέφτομαι : Με τους πλαστικοχαλυβδοξύλινους νευρώνες μου
Πόσο θά'θελα να' μουν μολυβένιος.
Όσο κρατάει μια σκανδάλη.

Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

... με ωροσκόπο παρθένο



Πάει καιρός που έχω να σου γράψω αγάπη μου
θέλω να σου πω πως δε σε ξέχασα
απλά η σιωπή μου είναι πιο δυνατή
ξέρεις ένοιωθα καιρό τώρα ότι κάτι δεν πάει καλά
κάτι οι νυχτερινοί ιδρώτες,
το δέρμα να με τρώει από μέσα
σα μικροσκοπικά καβουράκια
να συνωμοτούν κάτω από το δέρμα μου
οι μανιώδεις φαγούρες
να θέλεις να ξυστείς πάνω σε όλες τις αγριοτριανταφυλλιες του κόσμου,
να σκιστείς από μαύρα αγκάθια μέχρι να πέσεις λιπόθυμος από ικανοποίηση /πράγμα που μέχρι πρότινος νόμιζα ότι συμβαίνει μόνο στο μυαλό- τί ειρωνία!
Το σημάδι στο λαιμό
ένας μικρός Φρανκενγουίνι
τέσσερα ράμματα, γαμημένος αριθμός
άλλο ένα γιατρέ να είναι πέντε” -ξέρετε είμεθα και ιδεοψυχαναγκαστικοί
δε γαμιέται
με πότισαν ένα ραδιοφάρμακο για λίγο έγινα πυγολαμπίδα
και πόσοι από σας ρε καθίκια είχατε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσετε στο blade runner; Μισή ανθρώπινη ώρα πτήση με το υπερδιαστημόπλοιο
κάποια έτη φωτός μετά επιστροφή
τράχηλος και μεσοθωράκιο
βαθμός δύο
ακόμα και σε αυτό δεύτερος
δε γαμιέται
τουλάχιστον φωσφορίζω
και
πόσοι από σας ρε καθίκια είχατε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσετε στο blade runner;Γελάω. Το σώμα μου πονάει, μισώ το ζώδιο μου που μου την είχε στημένη
και προσφέρω το κεφάλι μου για ζωγραφική στα παιδιά
Εις το επανιδείν