Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

αστραπομέρες


Το μυαλό είναι μια χειροβομβίδα
πρόσεχε ποιος αφήνεις να δει την περόνη
ακούω σε repeat το χρόνο
και πάνε μέρες που έχω να ακούσω μουσική
μονάχα κάτι τρομπέτες που παίζουν αστραπές.
Τα μάτια προσεγγίζουν το άπειρο
άμα ξέρεις τι να κοιτάξεις
από ποια γωνία
να ζυγιάσεις την μάζα του, να ψηλαφίσεις την οσμή του,
να ψυχανεμιστείς την βαρύτητα του
και το αποτύπωμα του στην αιώνια κίνηση.
Στοπ
Εδώ σταματάνε όλα
Είμαστε όλοι κινούμενες χρονόμπομπες
με τον πυροκροτητή σπασμένο
μια Κυριακή απόγευμα με νεύρα.
Μια απώλεια, δυο γόπες σβησμένες στα μάτια
και εσύ ακόμα ψάχνεις συν-χρονο-ταξιδιώτες,
σε μια τυφλή Κυριακή που αρνείται να γίνει Δευτέρα.
Για αυτό σου λέω
πήγαινε με την καρδιά
-όχι πως είναι πιο ασφαλές-
αλλά να,
για να φτάσεις την περόνη
πρέπει να ξηλώσεις την καρδιά σου
ή να βάλεις άλλον να το κάνει για σένα.
Όπως και να'χει μυαλό καρδιά
σημειώσατε άσσος.
Το μυαλό σε πάει πιο μετά
η καρδιά σε πάει πιο μακρυά
και κάπου εδώ μια έκρηξη
μου αποσπά την προσοχή πάλι,
σε μια βδομάδα που αρνήθηκε να ξεκινήσει.