Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

5:12



Οι γρίλιες από το παράθυρο με κοιτούν
μου γνέφουν συνωμοτικά να ξαποστάσω στις 5:12
μα εγώ έχω άλλα σχέδια.
Άλλη μια νύχτα που επικεντρώθηκα στο βαρύ γδούπο της ανυπαρξίας
στο καπνό που δε μύρισα
από το έβδομο τσιγάρο που δεν άναψα
ωστόσο γέννησε ομίχλη στο μυαλό μου,
σε σημείο οι σκέψεις μου να είναι σκιές
και το μυαλό μου ένα θέατρο σκιών.
Στο ποτό που δεν ήπια,
ωστόσο η αιθυλική αλκοόλη
έτρεχε από τους δακρυγόνους αδένες
σαν υπεραθλητής σε κατοστάρι
και μου καυτηρίασε τον κερατοειδή
για όλα αυτά που δεν είδα.
Οι γρίλιες από το παράθυρο μου μιλούν
μου λένε ότι μικρός
μου άρεσε να κρέμομαι σε αγκάθια λουλουδιών
μα πάνε χρόνια που είδα ανθισμένο λουλούδι
και αυτό το παιχνίδι/κουσούρι
ξεχάστηκε κάπου,
ως τώρα.
Οι γρίλιες από το παράθυρο γρυλίζουν
γιατί δεν ανοίγουν ποτέ,
όπως τα ανθισμένα λουλούδια
που δε θα ξαναυπάρξουν
γιατί όλοι φρόντιζαν τις ρίζες,
τις συνθήκες του χώματος,
ήλεγχαν τις κλιματικές αλλαγές,
τη ποσότητα νερού
Μα κανείς δε σκέφτηκε
να μιλήσει στο σπόρο.
Στέκομαι κάπου εδώ
για σένα εκεί
/αλήθεια ποιος είσαι τσιμεντένιε κηπουρέ/
κοιτάζοντας πίσω από εξημερωμένες γρίλιες
αυτό που εσείς ονομάσατε πολιτισμό.
Μα...στάσου μισό λεπτό
εμένα τα παράθυρα μου
δεν έχουν γρίλιες
Φεύγοντας,
να κατεβάσεις τις σκιές.