Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Ανακατατάξεις






Να περπατάς νηφάλιος στην πόλη
να τεστάρεις τις αντοχές σου
να μην περιμένεις να μεθύσεις για να πεις “σε θέλω”
Στο άκουσμα της καταιγίδας
το μόνο δίλημμα που θα τρώει τα σωθικά σου
να είναι
αν θα βολευτείς στον κάδο σκουπιδιών
και σε ποιό πλανήτη θα προσγειωθείς αυτή τη φορά,
ή σε ποιο ύψος να χαράξεις το παράθυρο με διαμάντι
καθώς θα στέκεσαι μπροστά από τον τυφώνα.
Σε αυτό της καρδιάς
ή αυτό των ματιών;
Να αφήνεις τα τσιγάρα σου μισοκαπνισμένα
μετά από μεταμεσονύχτιο μπάνιο
και μετά να αφισοκολλάς παντού
“χάθηκε μισό τσιγάρο ίσως να δίνεται αμοιβή
ίσως και όχι...”
και να φουμάρεις την αρμύρα
με άλλους σπασμένους ανθρώπους
που τα βρήκαν και τηλεφώνησαν
σε μια νύχτα
με κλίση 50 μοιρών
και η ανηφόρα θα σας βρίσκει πάντα στο φεγγάρι
/και αυτό είναι υπόσχεση/
Να γελάς δυνατά
μέχρι να νοιώσεις
ότι μια ακούσια μοριακή ανακατάταξη
συμβαίνει στον πυρήνα σου
και η άυλη αυτή μοβ
ωστόσο συμπαγής
γεωμετρική φιγούρα
να σου φωνάζει
“Σε εγκαταλείπω”
και να απογειώνεται από τον φωταγωγό
καθώς θα νοιώθεις
λίγα γραμμάρια ελαφρύτερος
με μια ουλή στη καρδιά
μισό παστό τσιγάρο
Kαι έναν άγνωστο
που γνώριζες
μια ολόκληρη ζωή...