Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Λουλακί παρανυχίδα



Λίγο πριν το ξημέρωμα
κάνει το πιο επικίνδυνο κρύο
Ατόφια κρυστάλλινη σιωπή
χαράζει τον ήχο ενός αιώνιου διλήμματος στα τύμπανα μου.
“Να ξημερώσω;”
“Να περιμένεις.”
Ακούω την ανατριχίλα να εμποτίζει τα κύτταρα μου
και αναβαθμίζω
την ύπαρξή μου.
Η μοναξιά καίγεται από το εντοιχισμένο σεληνιακό φως
στα βλέφαρα μου.
Η μοναξιά βγάζει χρώμα λουλακί
και γίνεται μαύρη
στην πρώτη εξάτμιση που σκάει.
Λίγο πριν το ξημέρωμα
αναρωτιέμαι στις πόσες σκοτοδίνες
έρχεται το πιο λαμπερό φως.
Όνειρα εν υπνώσει ξυπνούν,
άνθρωποι ξύπνιοι κοιμούνται
και κάπου εκεί στο μεταίχμιο
συναντιούνται,
τρίβουν τα άκρα τους να ζεσταθούν.
Νεκρά κύτταρα με ψήγματα αναμνήσεων
στήνονται στο εκτελεστικό απόσπασμα της λήθης
και...
ξημερώνει.
Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται
σωματίδια της αγρύπνιας
Πρόσεχε πως θα αναπνεύσεις
αν θες το ξημέρωμα,
να σε ξαναβρεί.

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Θυσία στο Άπειρο




Η διατάραξη της κοινής ησυχίας
είναι υποχρέωση των ανήσυχων
έχουμε όλοι διαταραχή προσωπικότητας
πάσχουμε από ρομαντικό μηδενισμό.
Χτες έγινα μάρτυρας σε βίαιο περιστατικό
οπλισμένα ψυχοπαθή άλφα γιώτα,
απήγαγαν έψιλον
ένα ακλόνητο άλλοθι
να γίνει το ψέμα
αίμα.
Βλέπεις το μηδέν αν φάει μαχαιριά
φέρνει λίγο σε καρδιά
και η καρδιά αν μπει στη μέγγενη
γίνεται μηδέν
και αυτή η μάχη κρατάει χρόνια
Ρομαντικός μηδενισμός
μωρό μου
Γράμματα,μαχαίρια,φασαρίες,αριθμοί
βιταμίνες, ταπεράκια, νευρικοί κλονισμοί
Θυσία στο άπειρο η ζωή
και μια σιωπή ανάπηρη να σέρνεται με πι
3,14 λόγοι
-η παγκόσμια σταθερά των ασταθών-
να εξαϋλώσουμε τις φωνητικές μας χορδές
στις όξινες επαναλήψεις καθημερινότητας
που τυποποιούν το χάος
προς τέρψιν και χαρά των ήσυχων.
-Ποιών;
-Ημών !