Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Αυτή τη φορά χωρις θόλο








Στις εφτά περιστροφές της Σελήνης γύρω μου,
θα έχω ντυθεί με τους παράφορους έρωτες των ρομαντικών.
Τα γέλια θα έχουν γίνει κλάματα, τα δάκρυα αίμα
και το κορμί θα ξεβράζεται στα ανοιχτά.
Μια αφύπνιση γεννάται από τις αμφιβολίες μου
οι διάττοντες αστέρες γελούν μαζί μου
και σμιλεύουν τα βράχια στο πέλαγος
με την αλαζονεία του κάλπικου.
Ξυπνώ απότομα με μια γεύση Υπερσυντέλικου στα σωθικά μου.
Είχα [ξανα]πεθάνει.
Ίσως τελικά χρειάζεται κάτι πιο δυνατό από το ψαχούλεμα στη μνήμη
για να σηκωθώ.
Όλο μου το σώμα ξεσπά σα μια κυψέλη που βρυχάται την υστερία της ανάμνησης
Θα ήθελα να μπορούσα να μπολιάσω “ενσυναίσθηση” τους απαθείς
να γυρίσω την κλεψύδρα
να εξαϋλωθώ στη στιγμή που μου έδειξε ο παππούς μου πως να μπολιάζω τριαντάφυλλα.
Μα έχω τα λάθος εργαλεία,
πυξίδα
όχι
κλεψύδρα.
Ο θεός είναι κουφός και όχι νεκρός Φρίντριχ.
Αντ' αυτού τρώω το πρωινό μου πάνω στα συρματοπλέγματα.
Κερί
σκέτο.
Από εργάτριες με κίτρινα βραχιολάκια
τα άκρα μου με εγκαταλείπουν,
εισέρχονται να σκοτώσουν το Κράτος μέσα μου πρώτα,
όσο το μέλι ρέει άφθονο
στο δικό τους κόσμο.
Μα τα κεριά κάποια στιγμή θα σβήσουν
/γιατί δεν είμαστε διάττοντες αστέρες,
αλλά μετεωρίτες/
Και τη στιγμή που θα τρεμοπαίζει η φλόγα του τελευταίου,
θα δεις φευγαλέα τον παλμό της συλλογικής αφύπνισης.
Και τότε θα ξέρεις ότι όλες οι αναμνήσεις,
όλα τα μπολιάσματα που τελικά δεν έγιναν
οδηγούσαν σε αυτόν τον κρατήρα.
Aυτή τη φορά χωρίς δόλο.
Αυτη τη φορά χωρίς θόλο. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: