Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Πίσω απο τα φίλτρα μου


Όταν κοιτάζω καλά στην πόλη μπορώ να δω
μικρές λεπτομέρειες, μόνο για μένα.
Τα παράθυρα γίνονται μικροί κινηματογράφοι,
όλα όσα δεν έγιναν και αναστενάζει το σπίτι,
προβάλλονται σαν ευσεβείς πόθοι
και οι παχιές κουρτίνες δεν αποτελούν κανένα εμπόδιο.

Κάτω από τις σόλες των παπουτσιών μου
η άσφαλτος μονολογάει ,
βαρέθηκε να μετρά τα αμάξια που περνούν,
βρέχεται από τα κάτω
από το μοιρολόι της γης που σκεπάζει
και είναι ενοχική, σπάει.

Ανά διαστήματα με προσπερνούν μικρά τετραγωνάκια
φυλακισμένα δέντρα, πράσινο, καφέ
και κάποιο άλλο καρποφόρο χρώμα.
Είδη προς εξαφάνιση, μουσειακά εκθέματα
φυλακισμένη ομορφιά με λάθος στολή παραλλαγής,
σε έναν αγώνα μπολιάσματος χρώματος, ανθρώπου και φύσης.
“Υπομονή τα γκρι δέντρα είναι ακόμα στην παραγωγή”
“Να λιγοστέψουν τα τετραγωνάκια ,παρκάρω εδώ”.

Ένα κόκκινο ανθρωπάκι με σταματά στη διάβαση,
αφουγκράζομαι το φανάρι που θέλει να τα κάνει όλα πουτάνα,
να ανάψει ταυτόχρονα και τα τρία χρώματα
και να επέλθει κυκλοφοριακή φρενίτιδα.
Ταυτίζομαι. Θέλω να ρίξω με φωτοβολίδα
στους τροχονόμους της σκέψης μου,
ν'ανοιξουν επιτέλους οι πολυγεμισμένοι ασκοί του Αιόλου
και να τους πάρει όλους και να τους σηκώσει.
Περιμένω. Κοιτάω ψηλά,αλλά όχι πολύ.
Κάτι κεραίες μου μπλοκάρουν τον ουρανό.
Ένα αόρατο χέρι εκτείνεται,
φτιάχνει μια πελώρια κεραία από πολλές μικρές
και σκαρφαλώνω στο φεγγάρι.
Με την ίδια κατασκευή απο 'δώ πάνω,
γραπώνω και άλλους απ΄τους γιακάδες
και έχουμε φτιάξει μια μικρή κοινότητα.

Θα μου πεις “και οι θερμοσίφωνες;
Έτοιμα μικρά ατομικά διαστημόπλοια.
Θα σου απαντήσω
Μα αυτοί, το σινικό τοίχος και η ανθρώπινη βλακεία
είναι τα μόνα πράγματα ορατά απ'το διάστημα”
Κρίμα δεν είναι;

Το πράσινο ανθρωπάκι άναψε
και είμαι εγκλωβισμένος
στις λευκές γραμμές μια πεζοδιάβασης.
Ένα μεταλλικό τέρας έρχεται κατά πάνω μου
με μια συχνότητα που σπάει τύμπανα.
Μα εγώ απλά γελάω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: