20.000 λεύγες κάτω απο τα βράγχια σου

Ο ποιητής πρέπει να μπορεί κολυμπάει και στα βαθιά νερά της ύπαρξης
να κάνει μακροβούτια στο σκοτάδι εκεί που κατοικούν τα πιο τοξικά τέρατα να πεθαίνει από ασφυξία και μια σταγόνα δηλητήριο και να επανέρχεται στη ζωή, από τεχνητή αναπνοή που θα κάνει ο ίδιος στον εαυτό του.
Είναι ακίνδυνο και αυτοϊκανοποιητικό να εξυμνείς συνέχεια την καύλα
είναι ανήθικο και αυτοαναιρετικό να χρησιμοποιείς συνέχεια λυρισμό για να γεμίσεις τον κούφιο λόγο
Ο ποιητής φέρνει τοξικά πλάσματα από το βυθό και τα αμολάει στην επιφάνεια να τσιμπήσουν τους μουδιασμένους,

τους ήδη πονεμένους να γιατρέψει με ομοιοπαθητική
τους αναίσθητους να ταΐσει με θαλασσινά.

Ο ποιητής μπορεί να κοροϊδέψει
μπορεί να κατοικεί στον αφρό της θάλασσας
και να σου φέρει την πιο καλή ψαριά,
μα αναγνωρίζεις έναν ψεύτικο δύτη.

Είναι φτιασιδωμένος, φοράει στολή καταδύσεων με τσάκιση,
δεν έχουν εκραγεί ποτέ οι αρτηρίες του
έχει γεύση αλατιού, όχι από τη θαλασσινή αρμύρα
μα απ΄τον ιδρώτα του φόβου του.
Ο ποιητής είναι ο καλύτερος μα ο πιο ανεύθυνος δύτης
είναι υπέρβαση.
Βουτάει με τα ρούχα του και με όλα τα βαρίδια της ανθρωπότητας,
ξέροντας ότι μπορεί να κάνει την τελευταία του βουτιά
με [σχεδόν] πάντα επιστρέφει
και αν δεν, δεν τον πολυνοιάζει
γιατί γνωρίζει ότι πια έγινε ο ίδιος ποίημα,
και ας γίνει το κουφάρι του σπίτι για τα πιο τοξικά πλάσματα.