Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Πολιτική Υπακοή του Θαρρώ


Σε είδα σε ένα τρομοκρατικό έργο στο εθνικό
αμέσως σε ερωτεύτηκα.
Κράταγες ένα 45άρι στο ένα χέρι
και είχες φτιάξει ένα κοστούμι από τις περσινές αποδείξεις για το αφορολόγητο.
Ήταν απόκριες
Σε ρώτησα τί έχεις ντυθεί
“πολιτική υπακοή του Θαρρώ”
καλά λέω
κρυφογέλασα με την εφευρετικότητα σου.
Έτρεμες από το κρύο,κατάλοιπα χειμώνα μιας και δεν βιώσαμε κατοχή
/μάλλον/
τρέμω μου λες”,με ακούμπησες,
είχες χέρια πιο παγωμένα και από μάρμαρο νεκροταφείου.
Τρομοκρατήθηκα!
Σκέφτηκα πόσες έννοιες έχουν διαστρεβλωθεί από πρεσβύ-ωπες
και κρατικούς μηχανισμούς.
Πρέπει να ξαναορίσουμε την έννοια τρόμος”
Μέχρι να τελειώσεις την πρόταση είχες μαύρα δαχτυλικά αποτυπώματα
σε όλο το θερμικό χαρτί του κοστουμιού σου
Στην απόπειρά μου να σε ζεστάνω,παρασύρθηκα.
Το “45άρι αληθινό;” ψέλλισα
όσο έκανα κρακ στα δάχτυλα μου.
Ναι αλλά δεν έχει σφαίρες” μου αποκρίθηκες,
μισοαπογοητευμένη, άλλα ξανανιωμένη από τη ζέστη.
Δεν πειράζει, για τώρα, είναι ώρα για τέχνη.
Άλλωστε συνειδητοποιήσαμε και οι δυο πολλά σήμερα”.
Δε σε ξαναείδα από τότε, αλλά πότε-πότε βλέπω γραμμένο στους τοίχους
Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης”
και ξέρω από τα τρεμάμενα γράμματα ότι είσαι εσύ.
Χαμογελώ...
Πρέπει να ξαναορίσουμε την έννοια τρόμος.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

Παράταιρες φιλίες


Υπάρχουν δύο χιλιάδες και ένας τρόποι για να πεθάνεις,
μα μονάχα ένας για να ζήσεις
θα ήθελα να έχω ένα τζάκι για να πετάω όλα τα βιβλία αυτοβοήθειας.
Πρώτα για να τα βλέπω να καίγονται και μετά για να ζεσταθώ.
Αλλά δεν έχω τζάκι και έτσι όλα τα βιβλία αυτοβοήθειας που έχουν βρεθεί στα χέρια μου, κατέληξαν για στηρίγματα στα παλιά μου έπιπλα που μπαλαντζάρουν.
Έτσι το “κάντε φίλους σε 5 απλά βήματα” κατέληξε κάτω από το ξύλινο κάλυμμα του καλοριφέρ.
Μα εγώ ακόμα κρυώνω γιατί το καλοριφέρ δεν έχει πετρέλαιο
και ακόμα παραμένω ακοινώνητος.
Ίσως να φταίω εγώ τελικά που πάω να δημιουργήσω παράταιρες φιλίες
σε ένα βιβλίο μηδενικής χρησιμότητας
και σε ένα έπιπλο, που κοσμεί ένα σώμα νηστικό.
Αλλά από αυτήν την ιστορία, πήρα ένα σημαντικό μάθημα και χαίρομαι.
Μπορείς να λουστείς με 1 λίτρο πετρέλαιο από τα ψιλά που θα μαζέψεις από το κάλυμμα
και να αυτοπυρποληθείς στο σύνταγμα σε δημόσια θέα.
Δε θα μάθει κανείς αν η πράξη ήταν για την σωτηρία του πλανήτη
ή για την κατάσταση της οικονομίας
και δε θα σε κλάψει κανένας φίλος έτσι win-win η κατάσταση.Τώρα απλά μένουν άλλοι δύο χιλιάδες τρόποι να ανακαλυφτούν.
Μα πιο πολύ από όλα χαίρομαι,
γιατί σε παίρνω και δεν απαντάς.
Ποιός ξέρει;
Ίσως βρήκες τον έναν τρόπο να ζήσεις.



Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Πίσω απο τα φίλτρα μου


Όταν κοιτάζω καλά στην πόλη μπορώ να δω
μικρές λεπτομέρειες, μόνο για μένα.
Τα παράθυρα γίνονται μικροί κινηματογράφοι,
όλα όσα δεν έγιναν και αναστενάζει το σπίτι,
προβάλλονται σαν ευσεβείς πόθοι
και οι παχιές κουρτίνες δεν αποτελούν κανένα εμπόδιο.

Κάτω από τις σόλες των παπουτσιών μου
η άσφαλτος μονολογάει ,
βαρέθηκε να μετρά τα αμάξια που περνούν,
βρέχεται από τα κάτω
από το μοιρολόι της γης που σκεπάζει
και είναι ενοχική, σπάει.

Ανά διαστήματα με προσπερνούν μικρά τετραγωνάκια
φυλακισμένα δέντρα, πράσινο, καφέ
και κάποιο άλλο καρποφόρο χρώμα.
Είδη προς εξαφάνιση, μουσειακά εκθέματα
φυλακισμένη ομορφιά με λάθος στολή παραλλαγής,
σε έναν αγώνα μπολιάσματος χρώματος, ανθρώπου και φύσης.
“Υπομονή τα γκρι δέντρα είναι ακόμα στην παραγωγή”
“Να λιγοστέψουν τα τετραγωνάκια ,παρκάρω εδώ”.

Ένα κόκκινο ανθρωπάκι με σταματά στη διάβαση,
αφουγκράζομαι το φανάρι που θέλει να τα κάνει όλα πουτάνα,
να ανάψει ταυτόχρονα και τα τρία χρώματα
και να επέλθει κυκλοφοριακή φρενίτιδα.
Ταυτίζομαι. Θέλω να ρίξω με φωτοβολίδα
στους τροχονόμους της σκέψης μου,
ν'ανοιξουν επιτέλους οι πολυγεμισμένοι ασκοί του Αιόλου
και να τους πάρει όλους και να τους σηκώσει.
Περιμένω. Κοιτάω ψηλά,αλλά όχι πολύ.
Κάτι κεραίες μου μπλοκάρουν τον ουρανό.
Ένα αόρατο χέρι εκτείνεται,
φτιάχνει μια πελώρια κεραία από πολλές μικρές
και σκαρφαλώνω στο φεγγάρι.
Με την ίδια κατασκευή απο 'δώ πάνω,
γραπώνω και άλλους απ΄τους γιακάδες
και έχουμε φτιάξει μια μικρή κοινότητα.

Θα μου πεις “και οι θερμοσίφωνες;
Έτοιμα μικρά ατομικά διαστημόπλοια.
Θα σου απαντήσω
Μα αυτοί, το σινικό τοίχος και η ανθρώπινη βλακεία
είναι τα μόνα πράγματα ορατά απ'το διάστημα”
Κρίμα δεν είναι;

Το πράσινο ανθρωπάκι άναψε
και είμαι εγκλωβισμένος
στις λευκές γραμμές μια πεζοδιάβασης.
Ένα μεταλλικό τέρας έρχεται κατά πάνω μου
με μια συχνότητα που σπάει τύμπανα.
Μα εγώ απλά γελάω.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Λίγο πριν το πριν


Είμαστε η εικόνα μας,οι ιδιότητες μας σε σχέση με την κοινωνία,το τί βλέπουν οι άλλοι σε εμάς.
Σπαταλάμε την περισσότερη ζωή μας προσπαθώντας να βρούμε τί είναι αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε να είμαστε,ψάχνουμε απεγνωσμένα μια ταυτότητα
και όταν την φτιάχνουμε την πλασάρουμε.
Στους άλλους, μα κυρίως σε εμάς.
Συχνά κάνουμε “εξακρίβωση στοιχείων” οι ίδιοι στον εαυτό μας,
γινόμαστε μπάτσοι και μας κάνουμε προσαγωγή.
“Πως παρρέκλινες από την εικόνα σου σήμερα;”,
“τί λόγο είχες”,
“να μην ξανασυμβεί,φεύγεις με μια απλή προειδοποίηση”.
Προστατεύουμε την ταυτότητά μας με νύχια και με δόντια.
Γιατί αυτή τη φτιάξαμε εμείς, δεν την έφτιαξαν άλλοι για εμάς,
ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.
Κάποιοι βάζουν πολλοί κόπο και μεράκι στην δημιουργία της,άλλοι παίρνουν σχεδόν έτοιμη αυτή που τους έδωσαν σα μικρά παιδιά και συνεχώς την εμπλουτίζουν, έχοντας κάποια πυρηνικά στοιχεία ανέγγιχτα.
Η ταυτότητα αυτή δεν είμαστε εμείς. Όσο και να προσπαθούμε να παραμείνουμε ανεπηρέαστοι από εξωγενείς παράγοντες κατά τη διάρκεια έκδοσής της, είναι μια ετεροκαθοριζόμενη προσπάθεια, να ξεχωρίσουμε.
Έχοντας μια ιδεαλιστική σκέψη στο μυαλό μας για το πώς θα θέλαμε να είμαστε και να μη γίνουμε ό,τι σιχαινόμαστε,
υιοθετούμε ξένα κομμάτια παζλ από ταυτότητες άλλων που ταυτιζόμαστε και φτιάχνουμε το δικό μας κολλάζ.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό ούτε κατακριτέο, έτσι λειτουργεί ο κόσμος.
Αν δε οι πράξεις μας συμβαδίζουν με το όμορφο κολλάζ μας είναι ένας πολύ έντιμος τρόπος να ζήσουμε τη ζωή μας.
Ακόμα και οι αυτοεξόριστοι, αυτοί που ίσως φαντάζουν να έχουν αποδομήσει τα πάντα και να έχουν επιλέξει να απέχουν από τα εγκόσμια -για ποικίλους λόγους- ,έχουν μια ταυτότητα.
Είναι αυτοεξόριστοι.
Εκεί δεν επιδεικνύουν καμιά εικόνα στους άλλους παρά μόνο στον εαυτό τους και όποτε το κάνουν είναι για να υπενθυμίσουν στον εαυτό τους γιατί έφυγαν.
Η έλλειψη ταυτότητας λοιπόν όταν γίνεται για να μην έχεις ταυτότητα είναι επίσης ταυτότητα.
Και αν φαίνεται ότι είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε μια εποχή αναλώσιμων ταυτοτήτων και εικόνων ας σκεφτούμε καλύτερα.
'Ποιός είμαι;”
Ή μάλλον ας αψηφήσουμε τελείως αυτή την ερώτηση, γιατί προέρχεται από έναν επίπλαστο εαυτό
και ας ψαχουλέψουμε κατευθείαν εκεί από όπου πηγάζει η ερώτηση αυτή.
Ποιός ξέρει;
Μπορεί η απάντηση, [που δε θα είναι απάντηση,αλλά διαπίστωση]
να μας εκπλήξει.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

20.000 λεύγες κάτω απο τα βράγχια σου


Ο ποιητής πρέπει να μπορεί κολυμπάει και στα βαθιά νερά της ύπαρξης
να κάνει μακροβούτια στο σκοτάδι εκεί που κατοικούν τα πιο τοξικά τέρατα να πεθαίνει από ασφυξία και μια σταγόνα δηλητήριο και να επανέρχεται στη ζωή, από τεχνητή αναπνοή που θα κάνει ο ίδιος στον εαυτό του.
Είναι ακίνδυνο και αυτοϊκανοποιητικό να εξυμνείς συνέχεια την καύλα
είναι ανήθικο και αυτοαναιρετικό να χρησιμοποιείς συνέχεια λυρισμό για να γεμίσεις τον κούφιο λόγο
Ο ποιητής φέρνει τοξικά πλάσματα από το βυθό και τα αμολάει στην επιφάνεια να τσιμπήσουν τους μουδιασμένους,
τους ήδη πονεμένους να γιατρέψει με ομοιοπαθητική
τους αναίσθητους να ταΐσει με θαλασσινά.
Ο ποιητής μπορεί να κοροϊδέψει
μπορεί να κατοικεί στον αφρό της θάλασσας
και να σου φέρει την πιο καλή ψαριά,
μα αναγνωρίζεις έναν ψεύτικο δύτη.
Είναι φτιασιδωμένος, φοράει στολή καταδύσεων με τσάκιση,
δεν έχουν εκραγεί ποτέ οι αρτηρίες του
έχει γεύση αλατιού, όχι από τη θαλασσινή αρμύρα
μα απ΄τον ιδρώτα του φόβου του.
Ο ποιητής είναι ο καλύτερος μα ο πιο ανεύθυνος δύτης
είναι υπέρβαση.
Βουτάει με τα ρούχα του και με όλα τα βαρίδια της ανθρωπότητας,
ξέροντας ότι μπορεί να κάνει την τελευταία του βουτιά
με [σχεδόν] πάντα επιστρέφει
και αν δεν, δεν τον πολυνοιάζει
γιατί γνωρίζει ότι πια έγινε ο ίδιος ποίημα,
και ας γίνει το κουφάρι του σπίτι για τα πιο τοξικά πλάσματα.