Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Μεταξένιες σφαγές

Τη συνέχεια την γνωρίζω
στρώνω με τα καλά σεντόνια τον ουρανίσκο μου
να μη ξυπνάει λέξη
γλυκός ο λήθαργος της αφωνίας
και ασφαλής
Επικηρυγμένες λέξεις, επικίνδυνες
κυοφορούσες πολλαπλών πραγματικοτήτων.
Μα σε βλέπω εκεί που κάθεσαι
και θέλω τόσο μα τόσο να σε φιλήσω
σε πλησιάζω, πάω να σου πω “Σ'αγαπώ”
μα φτύνω ακαταλαβίστικους φθόγγους και μαξιλαροθήκες με αίμα.
Εσύ με φιλάς ούτως ή άλλως
και κουβαλάς πάντα έναν επίδεσμο στην κωλότσεπη
για αυτές τις περιστάσεις,
είτε για να σκουπίζεις το πορφυρό στόμα μου
είτε για να τυλίγεις την γλώσσα μου
όταν με πιάνουν ακρότητες
-όπως τώρα-
που σου στέλνω ραβασάκια που λένε
“Παμε να γράψουμε με τη γλώσσα μας ΜΕΘΥΣΤΕ ,στα παγωμένα τζάμια νοσοκομείων;”
Σκίζεις το χαρτάκι και χαμογελάς
έχεις άλλα σχέδια
Ξεριζώνεις την καρδιά σου μπροστά στο έκπληκτο βλέμμα μου
της φοράς μαξιλαροθήκη,
με χτυπάς στο κεφάλι,
γελάς στη μέση του δρόμου.
Ο μαξιλαροπόλεμος άρχισε
και εδώ δε χρειάζονται λέξεις.
Μόνο γέλια και η αρχέγονη ανάγκη να νικήσουμε το θάνατο
και φυσικά η συλλογή επιδέσμων που έφτιαξα με τα χρόνια
για να σου δείχνω την ευγνωμοσύνη μου μετά το τέλος κάθε αιματηρού πάρτυ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: