Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

τεκτονικές ασυγχρονίες

Έχω ένα χιονισμένο βουνό μέσα μου που κλαίει,
που οι χιονοστιβάδες του παγώνουν το αίμα μου
εγώ κάθομαι πάντα στην άκρη του μυαλού μου με τη σανίδα μου
και τις παρατηρώ να σηκώνουν τα πάντα στο διάβα τους.
Δεκαπέντε εκατομμύρια νιφάδες έτοιμες να ανατιναχτούν,
Για όσους έγραψαν για θάνατο
μα από την άλλη πλευρά.
Για όσους εκθείασαν το φως επειδή κοίταξαν τον ήλιο και τυφλώθηκαν.
Έχω έναν κομήτη μέσα μου,
έναν άστεγο πιστό που τον καβαλάει
και έναν καχύποπτο δειλό που προδιαγράφει την πορεία του.
Όλοι οι ωκεανοί πλημμυρίζουν το σώμα μου
το ενδέκατο χιλιόμετρο βάθους στις Φιλιππίνες,
βρίσκεται στη φτέρνα μου
και εκεί τα πιο τοξικά πλάσματα
κατά συρροή αυτόχειρα με κάνουν.
Ο Αχιλλέας γνέφει καταφατικά και πίνει πότε πότε ένα ποτήρι κρασί στην υγειά μου.
Έχω χώμα της ελευθερίας μέσα μου,το ίδιο που πάτησε σήμερα μετά από σαράντα χρόνια απομόνωσης, ο τελευταίος εν ζωή μαύρος πάνθηρας.
Το νευρικό μου σύστημα διαπερνά τις τεκτονικές πλάκες της γης
δεν είμαι η γαία αλλά οι νευρικές τις απολήξεις,
μόνιμος κάτοικος και σαμποτέρ στον τελευταίο όροφο του πύργου της Βαβέλ.


Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα της τετράγωνης λογικής σου
σκοντάφτουν στις ονειρώξεις του φαντασιακού μου πεδίου.
Τοποθετηθώ προσεχτικά παγίδες
άγριες πολύχρωμες ορχιδέες
ελπίζοντας να 'χω κάνει σωστό μπόλιασμα.
Όταν επιστρέψουν σε σένα θα ανθίσεις.
Τις καλές παγίδες, να τις λαχταράς.

Έχεις έναν κήπο μέσα σου, κρυμμένο στην πιο απόκρημνη ζούγκλα του Αμαζονίου σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν κηπουροί
Μα φυσιολάτρες.
Να με κοιτάς για να παγώνεις το αίμα μου
να γίνονται σεισμοί.
Έχω ένα χιονισμένο βουνό μέσα μου που κλαίει
και λιώνει το χιόνι
και αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη ατυχία που με βρήκε.