Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

παιζοδρόμια και πεζοί θάνατοι

Καμιά φορά όταν έχω πολλές δουλειές να κάνω στο σπίτι
παίρνω τη σφουγγαρίστρα και την περνάω μια, δυο, τρεις, από τον ουρανό.
Μέτα στύβω τη σαπουνάδα πέντε χιλιάδων αστεριών και την πετάω στο δρόμο
Ένα αδέσποτο σκυλί δε θα ξεδιψάσει από λασπόλακκο σήμερα.
Για το γαμώτο.

Γυρνάω στο σπιρτόκουτο μου και βλέπω το κόκκινο σκοινί δεμένο στο πόδι μου. “Παλιόπαιδα !”, ψελλίζω και γελάω μόνος.
Φτύνω αίμα πάλι
Όταν η νικοτίνη μου με πνίγει κι τα πνευμόνια μου είναι μαύρα
γεμίζω την μπανιέρα με αναμνήσεις που ξεφλουδίζουν και νερό
και μουλιάζω,
Κάθομαι μέσα με τις ώρες και προσποιούμαι πως είναι η πειρατική διαστρική μου βάρκα και οι ουρανοί είναι δικοί μου για να τους κατακτήσω.
Γυρνάω πάντα με μια ουγγιά αστρόσκονη αγκαλιά, και βγαίνω από τα μαύρα απόνερα με καθαρά πνευμόνια, λίγο λιγότερη ζωή και μια χαρακιά παραπάνω στο μέτωπο.

Το μέτωπο μου είναι πια σαν τον πάγο, που πάνω του πήγες πρώτη φορά να φορέσεις παγοπέδιλα, μα δε με νοιάζει. Γιατί,
με λίγη αστρόσκονη, όλα γίνονται.
Το πεζοδρόμιο για τους πεζούς γίνεται παιζοδρόμιο
και τα παιδιά παίζουν στους δρόμους
σε μια στιγμή ξεφαντώνουν δέκα δικές μας ζωές
και όλα τα αυτοκίνητα κορνάρουν για τη σέντρα της έναρξης.
Το γαμώτο που ρεύεται η λήθη μου,
οι χαρακιές που κάνουν νεροτσουλήθρα με τον ιδρώτα μου οι νάνοι του προμετωπιαίου λοβού μου,
τα γεμάτα πίσσα απόνερα μου που αδειάζω στα υποσυνείδητα των αστών,
η πειρατική μου μπανιέρα που έφτιαξα με τα άδετα πόδια μου,
όλα! Για αυτή τη σέντρα γίνονται.

Πείνασα από το παιχνίδι,μα...
Δεν τρώω ποτέ με μαχαιροπίρουνα, η γεύση του μετάλλου με αρρωσταίνει, συν ότι δεν έχω χέρια.
Άλλωστε είμαι ήδη άρρωστος λένε, σε μια εντατική και βρωμάει θειάφι εδώ.
Η διάγνωση;
Οι σιαλογόνοι αδένες μου εκκρίνουν αίμα.
Μια σταγόνα για κάθε λασπόλακκο που θα ξεδιψάσει ο φίλος μου.
Λίτρα για τον θάνατο κάθε παιδιού.
Δε ξέρω τι γεύση έχει το φαγητό,ποτέ δεν γεύτηκα τίποτα άλλο.
Η σταφυλή μου είναι η πένα μου και γράφω στιγμές σαν αυτή.

Τα αμάξια βάζουν μπρος και οι κόρνες σηματοδοτούν την έναρξη του πολιτισμού σας.
Ανατριχιάζω
Μπανιέρα, συγκομιδή, σπιρτόκουτο, παιζοδρόμια, αίμα, σταφυλή, εντατική.
Αργοζωντανεύω αντιστρόφως ανάλογα, σε μια απόμακρη προοπτική.

Μια μέρα η μπανιέρα μου θα φτάσει πιο μακριά από το κόκκινο σχοινί.
Θα πεθάνω ντυμένος πειρατής, με μια ουλή, παιδί.
Θα είναι αναίμακτα, πάνω στον Κρόνο, γευόμενος το πρώτο μου αγαπημένο γλυκό.
Μια μέρα όλες οι κόρνες του κόσμου θα σιωπήσουν, για πάντα.