Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Τρόπαιο

Δανείζω λιωμένο χιόνι σε κοινωνικά οινοπωλεία για να μεθύσουμε οι νεκροζώντανοι με ψύχος δι-πολικό,
Τρέμω στην ιδέα ότι θα μείνουμε νηφάλιοι,βλέπεις
και αυτό με κάνει να νομίζω
ότι κρυώνω παραπάνω.Και έτσι, τρέχω.
Τρέχω πάνω στο χιόνι να το λιώσω με τα ζεστά μου πέλματα ,
άλλη μια έμμονη στη συλλογή.
Όταν ήμουν παιδί κράταγα τρόπαια από κάθε μου εμμονή.
Έχω μια βιτρίνα σε μια κρυψώνα που γνωρίζω μόνο εγώ
Την πρώτη τρίχα από τα μαλλιά της που άφησε στο μαξιλάρι μου.
Έχω μια κ
άφτρα από το πρώτο παγωμένο τσιγάρο εκείνης της νύχτας
που υποσχέθηκα ότι θα αλλάξω τον κόσμο.
Καίει ακόμα αυτή η κάφτρα. καίει ακόμα και
για αυτό τη σβήνω πάνω μου
όποτε πάω να τρέξω ξυπόλητος στα χιόνια.Αλλά επίμονη και φλογερή που είναι ξανανάβει από μόνη της,
λίγο πριν πέσω για ύπνο.

Έχω το πρώτο γυαλί που κόπηκα όταν πέρασα μέσα
από μια τζαμαρία
με το ποδήλατό μου,με την βοηθητική τρίτη ρόδα.
Το πρώτο σπιρτόκουτο που έκλεισα χρυσόμυγα,όταν την
έδενα με κλωστή στο πόδι για να πετάξει ψηλά.
Πόσο
χαιρόμουν όταν την έβλεπα να κάνει κύκλους.
Τώρα βλέπω πόσο λυπηρό ήταν
αυτό.
Η προσπάθεια να
τιθασεύσω την ελευθερία, να παρέμβω στη φυσική ροή των πραγμάτων, να ελέγξω το χάος.
Έχω εκείνο το σπιρτόκουτο ακόμα.
Για να μου θυμίζει να μην φυλακίζω
τίποτα ξανά.
Μονάχα να κρύβομαι μέσα ο ίδιος
όταν δε νιώθω τίποτα

και να παγώνω.
Ύστερα να με βάζω στη βιτρίνα,
να με κρύβω στη κρυψώνα
και να με βλέπω από χαμηλά.
Είμαι άλλο ένα τρόπαιο στη συλλογή μου

Και η ζέστη εδώ είναι επικίνδυνη.
Γιατί είναι κρύα

δορίαιχμος

Δεν υπάρχουν σχόλια: