Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Τρόπαιο

Δανείζω λιωμένο χιόνι σε κοινωνικά οινοπωλεία για να μεθύσουμε οι νεκροζώντανοι με ψύχος δι-πολικό,
Τρέμω στην ιδέα ότι θα μείνουμε νηφάλιοι,βλέπεις
και αυτό με κάνει να νομίζω
ότι κρυώνω παραπάνω.Και έτσι, τρέχω.
Τρέχω πάνω στο χιόνι να το λιώσω με τα ζεστά μου πέλματα ,
άλλη μια έμμονη στη συλλογή.
Όταν ήμουν παιδί κράταγα τρόπαια από κάθε μου εμμονή.
Έχω μια βιτρίνα σε μια κρυψώνα που γνωρίζω μόνο εγώ
Την πρώτη τρίχα από τα μαλλιά της που άφησε στο μαξιλάρι μου.
Έχω μια κ
άφτρα από το πρώτο παγωμένο τσιγάρο εκείνης της νύχτας
που υποσχέθηκα ότι θα αλλάξω τον κόσμο.
Καίει ακόμα αυτή η κάφτρα. καίει ακόμα και
για αυτό τη σβήνω πάνω μου
όποτε πάω να τρέξω ξυπόλητος στα χιόνια.Αλλά επίμονη και φλογερή που είναι ξανανάβει από μόνη της,
λίγο πριν πέσω για ύπνο.

Έχω το πρώτο γυαλί που κόπηκα όταν πέρασα μέσα
από μια τζαμαρία
με το ποδήλατό μου,με την βοηθητική τρίτη ρόδα.
Το πρώτο σπιρτόκουτο που έκλεισα χρυσόμυγα,όταν την
έδενα με κλωστή στο πόδι για να πετάξει ψηλά.
Πόσο
χαιρόμουν όταν την έβλεπα να κάνει κύκλους.
Τώρα βλέπω πόσο λυπηρό ήταν
αυτό.
Η προσπάθεια να
τιθασεύσω την ελευθερία, να παρέμβω στη φυσική ροή των πραγμάτων, να ελέγξω το χάος.
Έχω εκείνο το σπιρτόκουτο ακόμα.
Για να μου θυμίζει να μην φυλακίζω
τίποτα ξανά.
Μονάχα να κρύβομαι μέσα ο ίδιος
όταν δε νιώθω τίποτα

και να παγώνω.
Ύστερα να με βάζω στη βιτρίνα,
να με κρύβω στη κρυψώνα
και να με βλέπω από χαμηλά.
Είμαι άλλο ένα τρόπαιο στη συλλογή μου

Και η ζέστη εδώ είναι επικίνδυνη.
Γιατί είναι κρύα

δορίαιχμος

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Αμυγδαλέζα

Ας δοκιμάσουμε λίγο “αυτόματη” γραφή
κάτω από τον τόνο υπάρχουν ψίχουλα και εσύ δεν
με είχες προετοιμάσει για μια πείνα του νοητικού συνεχούς.
Υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση κάποιων nanosecond στην πραγματικότητα και σε αυτό που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος σαν αυτήν,
διάβασα σήμερα σε ένα επιστημονικό άρθρο.
Όσο οι δαίμονές σου τρέφονται από αυτήν,τόσο εσύ έχεις χρέος να γίνεις εκγυμναστής της συνείδησης σου
να γίνει όσο ατσαλένια χρειάζεται ίσα για να τους τρυπάς το φάρυγγα.
Και εδώ μέσα έχω άπλετο χρόνο.
Ο φόβος είναι μια υπερεκτιμημένη συνουσία ενστίκτου με μια στείρα μήτρα συναισθήματος
Η φτώχεια είναι πρώτα συναισθηματικής αξίας (γνώρισμα των καιρών)
και ύστερα κοινωνικό φαινόμενο.
Α και κάτι άλλο.
Υπάρχει ένας αντιτρομοκρατικός νόμος που αφήσαμε να θεσπιστεί,
Αυτός της ύπαρξης.
Και οι ψυχές μας μες στα κελιά τους δέχονται τα βράδια κρυφά σημειώματα
πάνω σε κατσαρίδες,
αντί για ταξιδιωτικά περιστέρια.
Κάτω από το βλέμμα των αδυσώπητων σκοπών.
Η ελευθερία στέλνει το τελευταίο της ραβασάκι.
Η ελευθερία μας κουνά το μαντήλι.
“Το τέλος του φόβου”,λέει.
Του βάζω φωτιά,
πυρακτώνω τα κάγκελα
φωνάζω το φρουρό.
“Το πρωί θα είμαι ελεύθερος ρε !”
Εσύ όμως,
όχι.