Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Αρκετά

Γίναμε οθόνες, ένα νεκροταφέιο όλων αυτών που θέλαμε να γίνουμε και δεν τολμήσαμε
η μιζέρια αν την βάλεις στο μίξερ με τη ματαιοδοξία
έχει χρώμα μπλε και λογότυπο f. Στο ψυγείο.
στρίβω τσιγάρο, βάζω καπνό που ζητιάνεψα από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου /απέναντι απο το γήπεδο μπάσκετ
που τα παιδιά σημαδεύουν με καθαρούς πνεύμονές
απο επιλογή.(;)
Ναι, είναι υποταγή. Είναι πυγμή. Θολωμένων επθυμιών, λοβοτομημένων γονιών για να πνίξει την οργή. Καταστολή.
μικρη στιγμη,
που περνάει το στεφάνι. Σε χάνει. Σε χάπι. Πλεκτάνη.
ο γείτονας που πιάνει λιμάνι
στο μουνί της δεκαεξάχρονης χωρίς ντροπή,
χωρίς τιμή, για μια φέτα ψωμί
και μία πόρσε.
Όρσε μαλάκα/
ξερνώ τα μαύρα πνευμόνια μου γιατί ο καπνός
δεν είναι αρκετός που η πόλη αυτή
παράγει είναι το νέφος/
σα βρέφος το πνευμόνι μου βυζαίνει
διαρκώς και με ζαλίζει .
άφιλτρος και καραφλός αυτός. Είναι κακός
Πότε του δεν άνοιξε βιβλίο, εμεις οι δύο έχουμε προηγούμενα
μυαλά επιδοτούμενα
και δεν αντέχω. "Μα έχω στιλέτο". Λέει
και γυρίζει,θερίζει,
Ανοίγω τηλέοραση χαικάλης, πολιτικός ηθοποιός την κλείνω,
συγκλίνω πως
όλα τα μαυσωλεία του κόσμου έχουν τηλεκοντρόλ και ζόμπι σε τηλεπαράθυρα καλοπληρωμένα, ο νους μου δεν είναι διαυγής κάπου στη μέση δε ξέρω πότε αλλοιώθηκε από τα σφάλματα άλλων, μα εγώ δεν είμαι παθητικός αποδέκτης δεινών,φοράω κουκούλα και στα όνειρά μου,η διαφορετικότητα μου σε τρομάζει γιατί παρεκκλίνω από τις νόρμες τις φυσιολογικές αυτές που βάφτισαν άλλοι για σένα,σε σένα με λίγο λάδι απ'το χωριο και μια κληροδοτημένη προσδοκία.
Γελάω.
Σε χάνω.
Το σημα πέφτει εδώ.
Αρκετά