Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Μεταξένιες σφαγές

Τη συνέχεια την γνωρίζω
στρώνω με τα καλά σεντόνια τον ουρανίσκο μου
να μη ξυπνάει λέξη
γλυκός ο λήθαργος της αφωνίας
και ασφαλής
Επικηρυγμένες λέξεις, επικίνδυνες
κυοφορούσες πολλαπλών πραγματικοτήτων.
Μα σε βλέπω εκεί που κάθεσαι
και θέλω τόσο μα τόσο να σε φιλήσω
σε πλησιάζω, πάω να σου πω “Σ'αγαπώ”
μα φτύνω ακαταλαβίστικους φθόγγους και μαξιλαροθήκες με αίμα.
Εσύ με φιλάς ούτως ή άλλως
και κουβαλάς πάντα έναν επίδεσμο στην κωλότσεπη
για αυτές τις περιστάσεις,
είτε για να σκουπίζεις το πορφυρό στόμα μου
είτε για να τυλίγεις την γλώσσα μου
όταν με πιάνουν ακρότητες
-όπως τώρα-
που σου στέλνω ραβασάκια που λένε
“Παμε να γράψουμε με τη γλώσσα μας ΜΕΘΥΣΤΕ ,στα παγωμένα τζάμια νοσοκομείων;”
Σκίζεις το χαρτάκι και χαμογελάς
έχεις άλλα σχέδια
Ξεριζώνεις την καρδιά σου μπροστά στο έκπληκτο βλέμμα μου
της φοράς μαξιλαροθήκη,
με χτυπάς στο κεφάλι,
γελάς στη μέση του δρόμου.
Ο μαξιλαροπόλεμος άρχισε
και εδώ δε χρειάζονται λέξεις.
Μόνο γέλια και η αρχέγονη ανάγκη να νικήσουμε το θάνατο
και φυσικά η συλλογή επιδέσμων που έφτιαξα με τα χρόνια
για να σου δείχνω την ευγνωμοσύνη μου μετά το τέλος κάθε αιματηρού πάρτυ.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Κυνικές προσδοκίες

Τί θα γινόταν αν η γάτα του Σρέντιγκερ ήταν σκύλος;
γνώρισα στο περίπτερο έναν τύπο που πίστευε ότι ήταν ο Τζον Λένον σήμερα
κάποιοι θα έλεγαν ότι είχε πιεί πολύ
άλλοι ότι είναι ψυχωσικός,
[γαμημένες ταμπέλες]
εγώ απλά των ρώτησα πως είναι η ζωή του
πριν φύγω του είπα να πει χαιρετίσματα στην Γιόκο Όνο
και να προσέχει τους φανατικούς θαυμαστές.
Είναι και αυτοί οι ανήθικοι που πουλάνε τους κόσμους τους
λες και βάζουν ενέχυρο τη μοναξιά τους για μια δεσμίδα ματαιοδοξία
είμαστε και εμείς...
τί είμαστε εμείς,
αλήθεια;!
θα ήθελες να ξέρω λατινικά,
θα ήθελα να μπορούσες να πετάς
είμαστε οι προσδοκίες των άλλων
Σύμφωνα με τον Σρέντιγκερ, είμαι σκύλος.
Αυτά τα “τι θα γινόταν αν” με έβαλαν εξ'αρχής στο κουτί
Αλλά ευτυχώς
έχω ανθρώπους δίπλα μου με κόφτες
ετοιμοπόλεμους
τί και αν μου σκίζουν την σάρκα
για να φτάσουν την καρδιά μου;
Την φτάνουν.
Ζω σε έναν κόσμο φτιαγμένο από καθρέφτες
και εγώ είμαι ένα πείραμα,
μια υπόθεση,
μια υπόσχεση
και μια πέτρα.
Απόψε πίνω κρασί σε μια κούπα φτιαγμένη από θρυμματισμένα γυαλιά ενός κοσμικού καθρέφτη.
Και αφού καλά-καλά δε ξέρω τι μου ξημερώνει,
σιγά μη πιστέψω στους αμέτρητους αιώνες γρουσουζιάς.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Τζόκερ




Είμαι ο πατέρας του μηδενισμού 
και η μητέρα της αποδόμησης
σου στέλνω γράμματα 

σε μεθυσμένα περιστέρια.

Αγαπημένη μου αγέννητη,

κοίτα με είμαι διάφανος

Είμαι ακριβώς 5,7 χιλιοστά
μια νάϋλον κυλινδρική σωλήνα
που ασφυκτιούν τα φιλτράκια σου
και καθυστερούν τον καρκίνο σου
φύσα τον καπνό σου μέσα μου
και θα φροντίσω να δακρύσω θολούρα
οι καπνιστές γεννιούνται πρόωρα
και οι ανάσες τους είναι η ομίχλη 

στα καζάνια της κόλασης
Αυτή η μάστιγα
μαστίγιο των αιώνων
υποκατάστατο θηλών και φαλλών
να πιπιλάμε θάνατο αντί για καύλα.
Θα φροντίσω να μην ανταμωθούμε ποτέ 

αγαπημένη μου
και να γεννηθείς αργά
αλλά να μη χρειαστεί να φυσήξεις καπνό

ποτέ.

Δύσκολη νύχτα να είσαι ερωτευμένος αρουραίος 

στη μητρόπολη
Δύσκολο και να είσαι διάφανος

 με νάϋλον πνευμόνια.
Κάνει κρύο
τελειώνουν τα χαρτάκια
το ένα σου σπίρτο μούσκεψε από δάκρυα ανθρώπων

και συ απαγγέλεις ποιήματα μέσα στους κάδους,
αλλά δε σε ακούει
και δε σε καταλαβαίνει κανείς

Μονάχα ο Κάφκα να γελάει ενώ 
ονειρεύεται μια κατσαρίδα
και να γελάει “dadadadada” 

ρυθμοί,ρεύματα,τάσεις και σειρήνες

αυτη η μάστιγα
μαστίγιο των αιώνων

Μικρή μου γάτα
είμαι λίγο μεγαλύτερος από σένα
άκου καλά τί έχω να σου πω προτού
μεγαλώσεις και με πάρεις στο κυνήγι και συ
Πιάσε με , χάιδεψε με
είμαι ένας γκρίζος αρουραίος της πόλης
γεννιέμαι και πεθαίνω στους υπονόμους της
δεν με αγγίζουν οι νόμοι των ανθρώπων
όπως και σένα
Έχω λύσσα 

και αν με κοιτάξουν πολύ 
θα τους κατασπαράξω τους πρησμένους
λοβούς των ματιών τους
καμιά φορά σε βρίσκω στα σκουπίδια 

που σε πετούν μωρό
μα δεν μπορώ να κάνω πολλά,
ούτε να σε μεγαλώσω,
απλά σε ζεσταίνω 

με το γεμάτο ψύλλους παχύ τρίχωμά μου
Δεν ήθελα να πιώ το μαλακό σου αίμα
Ζητώ συγγνώμη



Δεν έχω λογοτεχνική αξία για τα βιβλιοπωλεία
αλλά για τα ψυχιατρεία
και ο χρόνος μου είναι βαρύς.

Όλα είναι λόγια άλλωστε 

ή πρόκες στη σάρκα
ή και τα δύο
μονίμως στο μπαλκόνι της διαύγειας μας

Να αναφέρεσαι σε αυθεντίες

να είσαι ετερόφωτος
πες τους ότι πήγες

διάβασες 
πλάστηκες στη φόρμα τους
σα γλυκό για τα Χριστούγεννα
σαν υπάκουος μαθητής 

με ένα κομμάτι μολύβι στα χέρια
σα φαντάρος σε λοβοτομημένους λοχίες
σαν τρόφιμος σε ψυχιατρικούς κοιτώνες
σα τις δέκα εντολές
/επίκληση σε αυθεντία ή αρχαία τραγωδία,
πάλι το κάνω,
φτύστε με/
μα είμαι αυτόφωτος
επομένως εξατμίζω πολύ σάλιο

Κάπου εδώ 

μέσα από τα καζάνια της κόλασης
παίρνω φωτιά
αλλά είμαι αυτόφωτος
με συγχωρώ
θυσιάζω το γκρίζο τρίχωμα μου 

στο τελευταίο σπίρτο
και αυτοπυρπολούμαι
για να στεγνώσω τα δάκρυα 

της ανθρωπότητας.
και γιατί εκεί που θα πάω 

μου υποσχέθηκαν 72 τόνους
παρθένες από πίσσα.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

η Ευτυχία θα είναι η Εκδίκηση μας



Μια μέρα θα πάρουμε εκδίκηση
θα φτιάξουμε
origami μαύρους κύκνους
από τις χάρτινες καρδιές μας
και θα τους βάλουμε φωτιά αυτοβούλως
ο κόσμος θα γίνει στάχτη
και θα επιβιώσουν μόνο
όσοι έχουν κλάψει
αίμα
μέχρι τα δάκρυα τους,
να φτάσουν στον πυρήνα της γης...
Όσοι έχουν π
ροσφέρει στην ηφαιστιακή έκρηξη που κουβαλά το τίμημα:
να νοιώθεις.


Μια μέρα τα δέντρα θα δώσουν το παράδειγμα στο άνθρωπο
δυο θα ρίχνουν τα φύλλα τους
για να τα χαρίσουν σε ένα που τά'χασε.
Και το πιο όμορφο μάθημα αλληλεγγύης
θα έχει χρώμα πράσινο
και θα μυρίζει βρεγμενο χώμα μετά τη βροχή.

Μια μέρα θα πάρουμε εκδίκηση
θα σταματήσουμε τα ρολόγια στη δύση του ηλίου
και θα είναι για πάντα ηλιοβασίλεμα...
και για μια φορά ο λεπτοδείκτης,
ο ωροδείκτης
και ο δευτερολεπτοδείκτης
θα κάνουν κάτι χρήσιμο.
Θα είναι σούβλες για όλους τους τυράννους της
γης
μια μικρή υπενθύμιση στο ένα και μοναδικό σταματημένο ρολόι,
κάπου στο τμήμα “21ος αιώνας
& η πτώση του Καπιταλισμού”
στο
Mουσείο “Η ιστορία της Ανθρωπότητας”.Η εκδίκηση μας θα είναι το χρώμα
σε ένα ασπρόμαυρο κόσμο
με τόση ομορφιά που κανένα ποίημα,κανένα τραγούδι,
κανένας πίνακας
δε θα μπορεί ποτέ να αποδώσει.
/η αληθινή ομορφιά έχει τον δικό της τρόπο να εκδικείται,
την ζεις,είναι απερίγραπτη/


Μια μέρα θα πάρουμε εκδίκηση
και την επόμενη ακριβώς
λευκοί κύκνοι
από την άκρη του σύμπαντος
θα κολυμπήσουν.
Ένας μαραθώνιος που περίμεναν απο πάντα
/θα έλεγε κανείς /

για να έρθουν

να περάσουν από όλα τα χρώματα
σε ένα μεγαλειώδες ταξίδι.
Μέχρι

να φωλιάσουν στην καρδιά μας.

Και τότε θα βγει το πρώτο ουράνιο τόξο
και εμείς με τις ολοκαίνουργιες καρδιές μας
και με τις γροθιές υψωμένες
μια στο τόσο, θα φωνάζουμε:
“Αυτή είναι η εκδίκηση μας!”

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Περί τρίχας ο λόγος


Να τριμάρουμε τα μούσια μας τρομάρα μας
οι λατέρνατιβ,
οι χίψστερς,
οι γουοναμπί αντάρτες πόλεων,
οι κροπότκινς του 2015,
οι “δεν ξέρω γιατί το κάνω”,
οι “βαριέμαι να ξυριστώ”,
και να βρούμε ανεμιστήρες πολλούς
σε καίριες θέσεις
οι τρίχες βουλώνουν τα φίλτρα των ΜΑΤ
επίσης ζεσταίνουν δέντρα
κάνουν ξόρκια
χρησιμεύουν για οδοντικό νήμα
γίνονται κλωστές για σημαίες, μπλουζάκια
απεικονίζονται σε "αγιογραφίες"
με και χωρίς εισαγωγικά
να κόψουμε τα τσιγκελωτά μουστάκια μας
τα φαλλοκρατικά σύμβολα
που δείχνουν στο φεγγάρι
ή στο παπάρι
μιας και το'φερε η κουβέντα
να ξυρίσουμε τους παπάδες με φαλτσέτα
με τρεμάμενα χέρια
Εγώ τα κούρεψα προχτές
μα δεν αλλάζω πρόφαιλ πικ
η μουσότριχα πουλάει
μια τρίχα/ένα φλίτσι-φλίτσι
και τά'χω σε βαζάκι με φορμόλη και πενθώ
λέω και προσευχές
να ημερέψω την οργή τους
αλλά αρκετά με τις δικές μου τρίχες
ας πλέξουμε κοκκινόξανθα φιτίλια
από άξελ-ρόουζις
και όταν σκάσει η τριχόβομβα
να βρέχει τρίχες για μια αιωνιότητα
ό,τι δηλαδή μας αξίζει,
ό,τι δηλαδή συμβολίζει,
μέχρι να πεθάνουμε όλοι από ασφυξία.


-Υ.Γ. και αν ψοφήσω νωρίτερα
κάψτε τα πρώην μούσια μου
και αφήστε το σώμα μου να σαπίσει
και προς Θεού, μην πιστεύετε τίποτα απο ό,τι λέω.
Που ακούστηκε γενειοΆφορος σοφός; -

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Αφετηρία Γυμνιστών

Σταμάτησα λίγο πριν την αφετηρία
η κορδέλα έναρξης ανέμιζε αγέρωχη
Σκέφτηκα ότι για πρόλογος
ταίριαζε κάτι σαν
Το πιο επίπονο παυσίπονο είναι ο επίλογος”
Ειρωνικό λίγο
σε ένα
κόσμο ντόπας
και χυδαίο
Που ακούστηκε νικητές και χαμένοι
πόσο μάλλον χρονομετρημένοι!
Δεν είχα κανένα λόγο να σταματήσω να γράφω
όμως
ή να τρέχω.
Αλλά
να,
θυμ
άμαι τα λόγια σου κάποιες ώρες,
Η ζωή είναι κύκλος
να λες
Βγάζω το διαβήτη από την τσέπη,ας είναι
και κάνω τη κορδέλα τρύπες και σκόνη.
Κάτι το μέταλλο,κάτι ο γραφίτης,
έγινε χίλια κομμάτια.
Κοίταξα για μισή στιγμή έξω απ΄το στίβο
ήταν αυτό ή οι ομόκεντρες κορδέλες.
Όχι.
Μακριά απ΄το στάδιο και τα συρματοπλέγματα.
Η πρώτη μέρα της ζωής μου
που έτρεξα γυμνός !

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Μηδενικά και Άσσος

Τίποτα δε θυμίζει μια χρεοκοπημένη χώρα
ίσως ελικόπτερα μες στο κεφάλι μου που οι έλικες μου ξυρίζουν φέτα-φέτα τον προμετωπιαίο λοβό μου
/ένα μπαζούκα κάποιος, έχω πονοκέφαλο/
Η ζωή μετριέται σε δόσεις πια
δόσεις στεγαστικές, για να εξαργυρώσεις το κεραμίδι σου
/ο Αριστείδης και ο εξοστρακισμός με βασανίζει ακόμα/
δόσεις καφεΐνης για να βγάλεις τη μέρα σου,
/ο αγαπημένος σύμμαχος του καπιταλισμού/
δόσεις αλκοόλ για να βγάλεις τη νύχτα σου,
/ο μπουκόφσκι ζει ακόμα σε αυτό το ποτήρι,τελευταίο/
δόσεις αγάπης για να ζεστάνεις την σκιά σου
/το σπιρτόκουτο μου δεν έχει πετρέλαιο εδώ και πέντε χρόνια/
δόσεις πιστωτικής για να ξεχρεώσεις τον υπολογιστή σου,
/καλησπέρα,είμαι 0ο και λέγομαι 000101000110101110/
δόσεις αντικαταθλιπτικών για να βγάλεις τη ζωή σου.
/αφού γιατρέ τα ήπιες όλα/
Τίποτα δε θυμίζει μια χρεοκοπημένη χώρα
/Παρά μόνο εμείς/.

Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

που αλλού;



Οι γλυκιές υστερίες πριν την ολική κατάρρευση ,
/Φύγετε όλοι, όλοι ! /
Οι άγραφες συμφωνίες σε μυστικά πεντάγραμμα καθώς χτυπάς τα δάχτυλά σου άρρυθμα στο τραπέζι.
/Δεν πεινάω σχεδόν ποτέ πια/
Ο καπνός σβησμένης πυρκαγιάς σε άγονα μυαλά με εμάς πυρπολητές.
/Αυτά κάψτε, αυτά, να μη μείνει τίποτα !/
Η πέτρα στα χέρια Παλαιστίνιου παιδιού που γίνεται πεφταστέρι.
/Κάθε ευχή των ονειροπόλων ας γίνει σαμποτάζ στις ερπύστριες των τανκς τους/
Το κάθε νήμα από την κρεμάλα του Ιούδα καίγεται.
/μη μιλάς για σχοινιά σε σπίτι ακροβάτη/
Τα καλά μαχαιροπίρουνα που οι γονείς δε χρησιμοποίησαν ποτέ.
/Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα μου βγάζεις την καρδιά με το κουτάλι που δεν κόβει και θα πονώ αφόρητα και εγώ θα σε ταΐζω σύννεφα με το πιρούνι και θα γελάμε/
Τα τελευταία λόγια ενός αυτόχειρα που δεν έγραψε ποτέ ιδιόχειρο σημείωμα και απορροφήθηκαν στο κενό του ακάλυπτου του πέμπτου ορόφου.
/Πάλι ξέχασες τη ντουζιέρα ανοιχτή; - Είναι το αντίο του δίπλα,χαιρέτα και συ/
Τα ξεριζωμένα παιδιά που δεν χαμογελούν ποτέ.
/Ακόμα να γίνω Άνθρωπος ,ακούει κανείς;
είναι κανείς άλλος, εκτός από αυτά άλλωστε;/
Και ούτε θα γίνω
είμαι ο απόηχος ενός ονείρου που ονειρεύτηκε την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτό είμαι, αυτό θα μείνω
Συντόνισε καλά τις κεραίες σου και ίσως ακούσεις τον παφλασμό μου στον ωκεανό των πιο παράδοξων ενοχών
/Όχι ενοχή πια, αποχή/
Εκεί που τα ψάρια ερωτεύονται πουλιά..
και ζουν ελεύθερα

υποδαρβινική κβαντοαφυσική

Η εξέλιξη αποκεφαλίζεται στις γκιλοτίνες του φόβου
και οι φοβισμένοι δυστυχώς
είναι πολλοί,

Τώρα εσύ πες μου,
πως ενώ έχω ήδη φέρει πολλαπλές τροχιές
γύρω από τη γη,
το κεφάλι μου κατέληξε δορυφόρος
σε άγονο πλανήτη.

Αναζητώ τον δήμιο,
και θα εκτελέσω τον εκτελεστή
Βέβαια,
το παράδοξο είναι
πως μοιάζω ότι δεν κινούμαι
και ότι ο χρόνος αβίαστα με προσπερνά.
Με βλέπεις
στο ίδιο σημείο,
ενώ δεν είμαι
και δεν ήμουν ποτέ.

Τα δευτερόλεπτα σου
έχουν μια προβληματική πολεμική.
Κόλλησαν στα σκουριασμένα γρανάζια
ενός παλιού κουρδιστού ρολογιού.

Και αυτό είναι το μόνο στοιχείο που έχω
για να μπορέσω κάποτε να βρω το δήμιο μου.

Ένα απόηχο τικ-τακ,
που διαστρεβλώνεται
από την υστερική προοπτική σου.

Πόσες πιθανότητες να έχω ;

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

δεν είναι αυτό που δεν νομίζεις - reloaded



Η νέα τάση στην ποίηση είναι ο αφορισμός της
( έχω υπόταση)
ω να σου γάμ_πες, ένα λουλουδάκι
μα η τέχνη δεν τρώγεται, μυρίζεται
σκατά στη μύτη σας γραφιάδες
-αυτό εννοώ-
Θαλάμη.
Αυθεντίας επικλήσεις τρικυμία εν κρανίω
Πάτε καλά ρε;
-Ό,τι και να πείτε ψεύτες θα 'στε. -
Οι ποιητές γράφουν, οι ποιητές κάνουν τί;
Το καλοριφέρ γίνεται, ω το καλοριφέρ έγινε
Ω, έχω πρεζάκι καλοριφέρ
Έγινε ράγες τρένου, ίσα θα με πατήσει
Σκασμός, το προλαβαίνω
ξαπλώνω φαρδύς-πλατύς, περιμένω
μάταια.
Ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς αξιοπρεπώς.
Σφαίρα.
Είναι και οι αστοί που διάβασαν πολύ
καίνε πια αντί να ζυμώνουν
Πουτάνα όλα στο εναλλακτικό ξυλόφουρνο.
“Ρεβόλβερ παίζει μάστορα; Μη μαζεύω κάλυκες, έχουν και τα αποτυπώματά μου”
Φοράω λάτεξ γάντιας μιας χρήσης
Μπουκάρω ρε μαλάκες!
Στο μπαλκόνι
Μαζεύω τα σκατά του σκύλου
“πολύ πράμα”
χέζει παραπάνω από ό,τι τρώει
κάνει και υπερωρίες,
υπεραξία.
Θα έλεγα κάτι για τον Μαρξ, αλλά ξυρίστηκα και θα γελάτε.
Επίκληση σε αυθεντία ρε βλαμμένε και σύ;
Κάνω αποταμίευση σε πλαστικές σακούλες για λίπασμα,θα χρειαστεί
και για να'χω να σας πετάω στα μούτρα.
Οι γονείς μου θα'ταν περήφανοι για μένα,
αν αντί για σκατά ήταν λεφτά
Κοκόρι πάνω.
Old school εξάσφαιρο.
Είμαι πολύ δειλός για να πεθάνω
Αδειάζω το μύλο,αφήνω μία.
Τη βγάζω και αυτή τη σαλιώνω,αντίχειρας,υπόθετο.
Να΄χω να θυμάμαι
καλός γαμιάς ο παρολίγον θάνατος.
Άλλωστε είμαι πολύ δειλός για να πεθάνω
ή πολύ μαζοχιστής.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο
Σας τρώω στα μούτρα,
μαζί με τα σκατά του σκύλου μου
Άλλωστε και εγώ ένας αδιάφορος περαστικός στη ζωή μου ήμουν.
Ή όχι;

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

cinema realismo


Ένα αστέρι στον ορίζοντα
συλλέγει το φως των σκοταδιστών/
Τους κορόιδευε από πάντα
και γίνεται φάρος
για τους ναυαγούς ψυχών.
Ένα ερωτηματικό για φεγγάρι
σε μια ερώτηση που δεν τόλμησε ποτέ να ειπωθεί.
Μικρο-κομπάρσοι στους θιάσους του σύμπαντος,
κομπάζουμε σαν πρωταγωνιστές στις ζωές μας.
Θα ξημερώσει απλά Δευτέρα
ή μια μέρα που σκαρφίστηκα μόλις;
Τα τζιτζίκια στις πόλεις έχουν πεθάνει
και δίνουν ρυθμό στο καλοκαίρι
σε ένα άλλον καλύτερο κόσμο.
Είτε θα αναθεωρήσουμε τα πάντα
είτε θα μας φάνε ζωντανούς..
και τα αδέσποτα σκυλιά της γειτονιάς
δείχνουν να συμφωνούν.
Ένα συγκαταβατικό αλύχτισμα αντηχεί τριγύρω.
Είτε έτσι
είτε αλλιώς,
στις πρόβες
πάντα υπάρχουν απώλειες
και πολλές, ΑΠΕΙΡΕΣ ανείπωτες ερωτήσεις.
Στην πρεμιέρα όμως;
συγγνώμη,
ξέχασα μια σημαντική λεπτομέρεια
Η ζωή,
δεν είναι ταινία



Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

δεν είναι αυτό που δεν νομίζεις


Ξυπνάω το πρωί
καφές μπαγιάτικος χτεσινός, ξεχασμένος.

Στον αγύριστο.
Τον πίνω,φτύνω, σίχαμα, φεύγω
Είναι επικίνδυνο να σκέφτεσαι στις μέρες μας
είναι και οι μπάτσοι του μυαλού
αυτόματη γραφή vs αυτόματα όπλα Σημειώσατε άσσος.
Πικρή γεύση φτηνή, υπερφορολογημένης καφεΐνης.Κακομοίρη, ε κακομοίρη, πόσα κατάλοιπα κουβαλάς κ.λ.π.
πέτα τη ζωή σου
στα λοιπά λοιπόν
στη λιποθυμιά μια ημι-ύπαρξης.

Δε θα με κόψετε προκρούστεια στα μέτρα σας εσείς!

Ανασκάπτω αυτά που ήξερα
για το πέταγμα των πουλιών
εκτός από παρατηρητής
υπάρχει και ο κυνηγός
δυστυχώς


Δ
ε θα με τρελάνετε εσείς!
Κ
ουβαλώ μια μπουλντόζα στη τσέπη του υποκαμίσου
που μου ράψατε
χωρίς να ερωτηθώ κανκαι τα σκάγια με βρίσκουν στην καρδιά
αλλά με σώνει η μπουλντόζα.
Για πόσο;
Δε θα με αλλάξετε εσείς!Γδύνομαι.
Ήθελα απλά να ζήσω
όχι να επιβιώνω.

Δε με χρεώσετε εσείς!
Αναρωτιέμαι πια αν χαρίζουμε ρόδα για να τα σκοτώσουμε
επειδή δεν αντέχουμε την τόση ομορφιά τους
αν χαρίζουμε τα αγκάθια τους
ή τα πέταλά τους.

Δε θα με ξεριζώσετε εσείς!
Βγαίνω στο μπαλκόνι καίει το μάρμαρο
βλέπω το μωσαϊκό να αχνίζει
σαν κάτι λεωφόρους στη Νεβάδα
σε Χολυγουντιανές παραγωγές

Όμορφος τρόπος να πεθάνεις ξεδιψώντας
σκέφτομαι.

Ανοίγω το λάστιχο,
πνίγομαι.
Ό,τι δε καταφέρατε εσείς,
το κάνω μόνος μου.

Με το σεις -με το μας,έπεται-


Ζωή μιας χρήσης
βρεγμένα σεντόνια από ανεκπλήρωτα όνειρα
ναι κάποιες φορές
ακόμα και τα δάκρυα κλαίνε.
Σε μια κάποια δύση,
θα ξημερώνει όμως τώρα
Ένας γιατρός-ράφτης μεταμοσχεύει φερμουάρ στα βλέφαρά σου
γενικευμένες ειδικότητες και διακρίσεις.

“Δεν βλέπω,δεν βλέπω”
γιατί, να κλάψεις μπορείς;
“Δε νοιώθω, δε νοιώθω”
γιατί να αγγίξεις, σε παίρνει;

Γίνεται σήψη η θλίψη
Όλα μιας χρήσης.
Έχω βρεγμένα σεντόνια
από σπερματικές εκρήξεις.
Είναι το χρήμα στο λαιμό μου κόμπο κάνει
πουλάω λογοπαίγνια και πνίγομαι στην ενοχή.

Μα,
έχω μια αμυδρή υποψία πως οι άνθρωποι δεν ακούνε
μονάχα ερμηνεύουν ότι λες σύμφωνα με το “εγώ” τους
Εκλείψεις
Και με τη ζωή;
Αυθεντίας επικλήσεις από κατακερματισμένες συνειδήσεις.
Έχω γρίφους απόθεμα για όλες σου τις ρήσεις.
Με το σεις και με το σας.
Παραμύθια της χαλιμάς
-πάλι βιάζεσαι-
δεν έχεις τίποτα να μου καταλογίσεις.
Ας μιλήσουμε για εμάς..
Ακούω.

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Ν-υστερόγραφο

Είχε ξαναεπιχειρήσει να εγχειρίσει τις φωνές μέσα του
μα δεν του βγήκε
μες στο κρανίο του μια άμορφη μάζα κολυμπούσε,
μια πορφυρή λάβα που εξάτμιζε ο,τιδήποτε ασφαλτοειδές είχε απομείνει.
Ο διαλεκτικός κυνισμός του είχε τη μνήμη χρυσόψαρου που εξαϋλωνόταν
και είχε ανεβάσει τον πήχη για τους υποτιθέμενους δικάβαλους καρχαρίες.

Σε ένα κόσμο με εξουσιαστικά π.χ.
κάπου ανάμεσα στα συμφραζόμενα σταυρώθηκαν οι αυτόκλητοι μεσσίες
να θυμηθώ.
Όλα για χάρη ενός παραδείγματος.
Μου τό'πα... και;
“Προς γνώση και συμμόρφωση” έμελλε να αποφασίσουν οι δικαστές του χρόνου,
μην έχοντας υπόψιν ότι ο χρόνος είναι ετυμολογίας άγνωστης και συγγενής λέξη της λέξης “χειρός”.
Έτσι και εγώ όταν δεν έχω τι να κάνω, σε πιάνω από το χέρι και σου δίνω λίγη πετονιά από αυτή που ψάρευε μνήμες ο Διογένης.
“Να έλα να τη στήσουμε από άκρη σε άκρη τούτης της λεωφόρου
να δούμε τους καθωσπρέπει να τρώνε σαβούρες και να γελάσουμε μέχρι δακρύων”.

Μα η μεγαλύτερη απ'ολες καραμπόλα θα έρθει

όταν ο χρόνος αυτοκτονήσει
υποκλινόμενος στο δέος ενός ρομαντικού,άτσαλου,σμπαραλιασμένου ονείρου.
Πάντα θα αφήνω όλα τα παζλ στη μέση.
Μαζεύω τα κομμάτια που μου αρέσουν
και βγαίνω τσάρκα με την σφεντόνα μου να αφήσω μικρά σουβενίρ στις άσχημες γωνιές της πόλης.
Ή για τους συλλέκτες μισοτελειωμένων παζλ όπως εγώ.
Πιο σιγά δεν μπορώ να ακούσω τη σκέψη μου και θα ξυπνήσω απότομα
Στο πέντε την ένταση στην δεύτερη φωνή και αν μπορείς κάνε κάτι με το δευτερολεπτοδείκτη
στην τελική,
εκπαίδευσέ τον να ρεμβάζει ανάποδα

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

τεκτονικές ασυγχρονίες

Έχω ένα χιονισμένο βουνό μέσα μου που κλαίει,
που οι χιονοστιβάδες του παγώνουν το αίμα μου
εγώ κάθομαι πάντα στην άκρη του μυαλού μου με τη σανίδα μου
και τις παρατηρώ να σηκώνουν τα πάντα στο διάβα τους.
Δεκαπέντε εκατομμύρια νιφάδες έτοιμες να ανατιναχτούν,
Για όσους έγραψαν για θάνατο
μα από την άλλη πλευρά.
Για όσους εκθείασαν το φως επειδή κοίταξαν τον ήλιο και τυφλώθηκαν.
Έχω έναν κομήτη μέσα μου,
έναν άστεγο πιστό που τον καβαλάει
και έναν καχύποπτο δειλό που προδιαγράφει την πορεία του.
Όλοι οι ωκεανοί πλημμυρίζουν το σώμα μου
το ενδέκατο χιλιόμετρο βάθους στις Φιλιππίνες,
βρίσκεται στη φτέρνα μου
και εκεί τα πιο τοξικά πλάσματα
κατά συρροή αυτόχειρα με κάνουν.
Ο Αχιλλέας γνέφει καταφατικά και πίνει πότε πότε ένα ποτήρι κρασί στην υγειά μου.
Έχω χώμα της ελευθερίας μέσα μου,το ίδιο που πάτησε σήμερα μετά από σαράντα χρόνια απομόνωσης, ο τελευταίος εν ζωή μαύρος πάνθηρας.
Το νευρικό μου σύστημα διαπερνά τις τεκτονικές πλάκες της γης
δεν είμαι η γαία αλλά οι νευρικές τις απολήξεις,
μόνιμος κάτοικος και σαμποτέρ στον τελευταίο όροφο του πύργου της Βαβέλ.


Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα της τετράγωνης λογικής σου
σκοντάφτουν στις ονειρώξεις του φαντασιακού μου πεδίου.
Τοποθετηθώ προσεχτικά παγίδες
άγριες πολύχρωμες ορχιδέες
ελπίζοντας να 'χω κάνει σωστό μπόλιασμα.
Όταν επιστρέψουν σε σένα θα ανθίσεις.
Τις καλές παγίδες, να τις λαχταράς.

Έχεις έναν κήπο μέσα σου, κρυμμένο στην πιο απόκρημνη ζούγκλα του Αμαζονίου σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν κηπουροί
Μα φυσιολάτρες.
Να με κοιτάς για να παγώνεις το αίμα μου
να γίνονται σεισμοί.
Έχω ένα χιονισμένο βουνό μέσα μου που κλαίει
και λιώνει το χιόνι
και αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη ατυχία που με βρήκε.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

παιζοδρόμια και πεζοί θάνατοι

Καμιά φορά όταν έχω πολλές δουλειές να κάνω στο σπίτι
παίρνω τη σφουγγαρίστρα και την περνάω μια, δυο, τρεις, από τον ουρανό.
Μέτα στύβω τη σαπουνάδα πέντε χιλιάδων αστεριών και την πετάω στο δρόμο
Ένα αδέσποτο σκυλί δε θα ξεδιψάσει από λασπόλακκο σήμερα.
Για το γαμώτο.

Γυρνάω στο σπιρτόκουτο μου και βλέπω το κόκκινο σκοινί δεμένο στο πόδι μου. “Παλιόπαιδα !”, ψελλίζω και γελάω μόνος.
Φτύνω αίμα πάλι
Όταν η νικοτίνη μου με πνίγει κι τα πνευμόνια μου είναι μαύρα
γεμίζω την μπανιέρα με αναμνήσεις που ξεφλουδίζουν και νερό
και μουλιάζω,
Κάθομαι μέσα με τις ώρες και προσποιούμαι πως είναι η πειρατική διαστρική μου βάρκα και οι ουρανοί είναι δικοί μου για να τους κατακτήσω.
Γυρνάω πάντα με μια ουγγιά αστρόσκονη αγκαλιά, και βγαίνω από τα μαύρα απόνερα με καθαρά πνευμόνια, λίγο λιγότερη ζωή και μια χαρακιά παραπάνω στο μέτωπο.

Το μέτωπο μου είναι πια σαν τον πάγο, που πάνω του πήγες πρώτη φορά να φορέσεις παγοπέδιλα, μα δε με νοιάζει. Γιατί,
με λίγη αστρόσκονη, όλα γίνονται.
Το πεζοδρόμιο για τους πεζούς γίνεται παιζοδρόμιο
και τα παιδιά παίζουν στους δρόμους
σε μια στιγμή ξεφαντώνουν δέκα δικές μας ζωές
και όλα τα αυτοκίνητα κορνάρουν για τη σέντρα της έναρξης.
Το γαμώτο που ρεύεται η λήθη μου,
οι χαρακιές που κάνουν νεροτσουλήθρα με τον ιδρώτα μου οι νάνοι του προμετωπιαίου λοβού μου,
τα γεμάτα πίσσα απόνερα μου που αδειάζω στα υποσυνείδητα των αστών,
η πειρατική μου μπανιέρα που έφτιαξα με τα άδετα πόδια μου,
όλα! Για αυτή τη σέντρα γίνονται.

Πείνασα από το παιχνίδι,μα...
Δεν τρώω ποτέ με μαχαιροπίρουνα, η γεύση του μετάλλου με αρρωσταίνει, συν ότι δεν έχω χέρια.
Άλλωστε είμαι ήδη άρρωστος λένε, σε μια εντατική και βρωμάει θειάφι εδώ.
Η διάγνωση;
Οι σιαλογόνοι αδένες μου εκκρίνουν αίμα.
Μια σταγόνα για κάθε λασπόλακκο που θα ξεδιψάσει ο φίλος μου.
Λίτρα για τον θάνατο κάθε παιδιού.
Δε ξέρω τι γεύση έχει το φαγητό,ποτέ δεν γεύτηκα τίποτα άλλο.
Η σταφυλή μου είναι η πένα μου και γράφω στιγμές σαν αυτή.

Τα αμάξια βάζουν μπρος και οι κόρνες σηματοδοτούν την έναρξη του πολιτισμού σας.
Ανατριχιάζω
Μπανιέρα, συγκομιδή, σπιρτόκουτο, παιζοδρόμια, αίμα, σταφυλή, εντατική.
Αργοζωντανεύω αντιστρόφως ανάλογα, σε μια απόμακρη προοπτική.

Μια μέρα η μπανιέρα μου θα φτάσει πιο μακριά από το κόκκινο σχοινί.
Θα πεθάνω ντυμένος πειρατής, με μια ουλή, παιδί.
Θα είναι αναίμακτα, πάνω στον Κρόνο, γευόμενος το πρώτο μου αγαπημένο γλυκό.
Μια μέρα όλες οι κόρνες του κόσμου θα σιωπήσουν, για πάντα.

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Τρόπαιο

Δανείζω λιωμένο χιόνι σε κοινωνικά οινοπωλεία για να μεθύσουμε οι νεκροζώντανοι με ψύχος δι-πολικό,
Τρέμω στην ιδέα ότι θα μείνουμε νηφάλιοι,βλέπεις
και αυτό με κάνει να νομίζω
ότι κρυώνω παραπάνω.Και έτσι, τρέχω.
Τρέχω πάνω στο χιόνι να το λιώσω με τα ζεστά μου πέλματα ,
άλλη μια έμμονη στη συλλογή.
Όταν ήμουν παιδί κράταγα τρόπαια από κάθε μου εμμονή.
Έχω μια βιτρίνα σε μια κρυψώνα που γνωρίζω μόνο εγώ
Την πρώτη τρίχα από τα μαλλιά της που άφησε στο μαξιλάρι μου.
Έχω μια κ
άφτρα από το πρώτο παγωμένο τσιγάρο εκείνης της νύχτας
που υποσχέθηκα ότι θα αλλάξω τον κόσμο.
Καίει ακόμα αυτή η κάφτρα. καίει ακόμα και
για αυτό τη σβήνω πάνω μου
όποτε πάω να τρέξω ξυπόλητος στα χιόνια.Αλλά επίμονη και φλογερή που είναι ξανανάβει από μόνη της,
λίγο πριν πέσω για ύπνο.

Έχω το πρώτο γυαλί που κόπηκα όταν πέρασα μέσα
από μια τζαμαρία
με το ποδήλατό μου,με την βοηθητική τρίτη ρόδα.
Το πρώτο σπιρτόκουτο που έκλεισα χρυσόμυγα,όταν την
έδενα με κλωστή στο πόδι για να πετάξει ψηλά.
Πόσο
χαιρόμουν όταν την έβλεπα να κάνει κύκλους.
Τώρα βλέπω πόσο λυπηρό ήταν
αυτό.
Η προσπάθεια να
τιθασεύσω την ελευθερία, να παρέμβω στη φυσική ροή των πραγμάτων, να ελέγξω το χάος.
Έχω εκείνο το σπιρτόκουτο ακόμα.
Για να μου θυμίζει να μην φυλακίζω
τίποτα ξανά.
Μονάχα να κρύβομαι μέσα ο ίδιος
όταν δε νιώθω τίποτα

και να παγώνω.
Ύστερα να με βάζω στη βιτρίνα,
να με κρύβω στη κρυψώνα
και να με βλέπω από χαμηλά.
Είμαι άλλο ένα τρόπαιο στη συλλογή μου

Και η ζέστη εδώ είναι επικίνδυνη.
Γιατί είναι κρύα

δορίαιχμος

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Αμυγδαλέζα

Ας δοκιμάσουμε λίγο “αυτόματη” γραφή
κάτω από τον τόνο υπάρχουν ψίχουλα και εσύ δεν
με είχες προετοιμάσει για μια πείνα του νοητικού συνεχούς.
Υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση κάποιων nanosecond στην πραγματικότητα και σε αυτό που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος σαν αυτήν,
διάβασα σήμερα σε ένα επιστημονικό άρθρο.
Όσο οι δαίμονές σου τρέφονται από αυτήν,τόσο εσύ έχεις χρέος να γίνεις εκγυμναστής της συνείδησης σου
να γίνει όσο ατσαλένια χρειάζεται ίσα για να τους τρυπάς το φάρυγγα.
Και εδώ μέσα έχω άπλετο χρόνο.
Ο φόβος είναι μια υπερεκτιμημένη συνουσία ενστίκτου με μια στείρα μήτρα συναισθήματος
Η φτώχεια είναι πρώτα συναισθηματικής αξίας (γνώρισμα των καιρών)
και ύστερα κοινωνικό φαινόμενο.
Α και κάτι άλλο.
Υπάρχει ένας αντιτρομοκρατικός νόμος που αφήσαμε να θεσπιστεί,
Αυτός της ύπαρξης.
Και οι ψυχές μας μες στα κελιά τους δέχονται τα βράδια κρυφά σημειώματα
πάνω σε κατσαρίδες,
αντί για ταξιδιωτικά περιστέρια.
Κάτω από το βλέμμα των αδυσώπητων σκοπών.
Η ελευθερία στέλνει το τελευταίο της ραβασάκι.
Η ελευθερία μας κουνά το μαντήλι.
“Το τέλος του φόβου”,λέει.
Του βάζω φωτιά,
πυρακτώνω τα κάγκελα
φωνάζω το φρουρό.
“Το πρωί θα είμαι ελεύθερος ρε !”
Εσύ όμως,
όχι.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Αρκετά

Γίναμε οθόνες, ένα νεκροταφέιο όλων αυτών που θέλαμε να γίνουμε και δεν τολμήσαμε
η μιζέρια αν την βάλεις στο μίξερ με τη ματαιοδοξία
έχει χρώμα μπλε και λογότυπο f. Στο ψυγείο.
στρίβω τσιγάρο, βάζω καπνό που ζητιάνεψα από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου /απέναντι απο το γήπεδο μπάσκετ
που τα παιδιά σημαδεύουν με καθαρούς πνεύμονές
απο επιλογή.(;)
Ναι, είναι υποταγή. Είναι πυγμή. Θολωμένων επθυμιών, λοβοτομημένων γονιών για να πνίξει την οργή. Καταστολή.
μικρη στιγμη,
που περνάει το στεφάνι. Σε χάνει. Σε χάπι. Πλεκτάνη.
ο γείτονας που πιάνει λιμάνι
στο μουνί της δεκαεξάχρονης χωρίς ντροπή,
χωρίς τιμή, για μια φέτα ψωμί
και μία πόρσε.
Όρσε μαλάκα/
ξερνώ τα μαύρα πνευμόνια μου γιατί ο καπνός
δεν είναι αρκετός που η πόλη αυτή
παράγει είναι το νέφος/
σα βρέφος το πνευμόνι μου βυζαίνει
διαρκώς και με ζαλίζει .
άφιλτρος και καραφλός αυτός. Είναι κακός
Πότε του δεν άνοιξε βιβλίο, εμεις οι δύο έχουμε προηγούμενα
μυαλά επιδοτούμενα
και δεν αντέχω. "Μα έχω στιλέτο". Λέει
και γυρίζει,θερίζει,
Ανοίγω τηλέοραση χαικάλης, πολιτικός ηθοποιός την κλείνω,
συγκλίνω πως
όλα τα μαυσωλεία του κόσμου έχουν τηλεκοντρόλ και ζόμπι σε τηλεπαράθυρα καλοπληρωμένα, ο νους μου δεν είναι διαυγής κάπου στη μέση δε ξέρω πότε αλλοιώθηκε από τα σφάλματα άλλων, μα εγώ δεν είμαι παθητικός αποδέκτης δεινών,φοράω κουκούλα και στα όνειρά μου,η διαφορετικότητα μου σε τρομάζει γιατί παρεκκλίνω από τις νόρμες τις φυσιολογικές αυτές που βάφτισαν άλλοι για σένα,σε σένα με λίγο λάδι απ'το χωριο και μια κληροδοτημένη προσδοκία.
Γελάω.
Σε χάνω.
Το σημα πέφτει εδώ.
Αρκετά