Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Ο άνθρωπος που δάκρυζε μυρμηκικό οξύ

Μια πλανώδια αγορά
μέσα σε μια μυρμηγκοφωλιά.
Πολλά τα μυρμήγκια,αγοράζουν μεταλλαγμένα λαχανικά.
Ανοίγουν πορτοφόλι και κέρματα μετρούν,
ανθρώπων κεφάλια στοιβαγμένα σε πουγκιά.
Σήμερα ήταν μια καλή αγορά.
Ώρα για φαϊ.
Ό, τι βγει απ'τη σακούλα μυρυκάζεται μπροστά στην τηλεόραση.
Αυτή εκπέμπει πάντα δίχως ρεύμα, αγέρωχη. Εξυμνεί, εξιστορεί και μεριμνεί για τον κανιβαλλισμό.
Ύστερα ταυτόχρονα σχεδόν ψυχαναγκαστικά, όλα τα μυρμήγκια, ενήλικα μικρά
ξερνούν ανελέητα. Ξερνούν μέχρι να γίνει ρυάκι στα βασιλικά διαμερίσματα.
Μια τροφαντή βασίλισσα στο κέντρο της ντροπής, σφάζει, διατάζει, ευθυμεί και πλήττει.
Και ύστερα τρώει τα ξερατά τους λαίμαργα ώσπου να ξεράσει και αυτή. Μυρμηκικό οξύ, την πρώτη ύλη των σκοτωμένων ονείρων.
Δυο κλουβιά στο βάθος του δωματίου της, κοσμούν τα χώματα με ανθρώπους που δεν εξελίχτηκαν.
Ένας χομο- σάπιενς πηδά απο κλαρί σε κλαρί, πίνει αίμα απ΄την ποτίστρα του
και τιτιβίζει ολημερίς και ολονυχτίς
"Φάτε Χριστό μαλάκες''.
Ο άλλος κουτσουλάει συνεχώς
τό ίδιο απόκομμα εφημερίδα χρόνια τώρα.
Τεύχος 7 "Εύπεπτη Ηθική"χρονολογίας 2054 μ.κ. (μετά καταστροφής).
Συλλεκτική φυλλάδα για τη βασίλισσα.
Αφορισμένη για την ανθρωπότητα. Αυτήν, που δεν εξελίχτηκε ποτέ.
Πότε πότε τα μυρμήγκια βγαίνουν απ΄τις φωλιές τους και πηγαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων.
Αυτών που δεν εξελίχτηκαν ποτέ.
Το ίδιο σκηνικό και εκεί και απορούν. Τόσα ερωτήματα για αυτά
"Αν ο ουρανός γυρίσει ανάποδα οι λεωφόροι θα γίνουν αυτοκόλλητα στα σύννεφα;"
"Τί περιμένουν και δεν κάνουν μετάγγιση με πετρέλαιο, αφού αυτό ζητά η καρδιά τους να αντλήσει;"
Να κυλά στις φλέβες του μαύρος χρυσός
να γεμίσουν οι ωκεανοί αιαμτοκηλίδες / οι καρχαρίες να πληθύνουν
και ύστερα να πεθάνουν
απο μια άσπλαχνη απάτη.
Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια
ένας άνθρωπος και ένα μυρμήγκι αλλάζουν σώματα.
Είναι ένα κβαντικό παιχνίδι της αντιδραστικης διάνοιας των μορίων νικητών.
Ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες που δεν μπορεις να καταλάβεις.
Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος που δεν εξελίχτηκε θα αποκοιμήθεί μια μια προσευχή.
"Ας χάσει την επόμενη φορά,
ας χάσει θέ μου το μυρμήγκι τη σειρά του/
να διαιωνίσω το ψέμα μου/μια μόνο φορά/
αφού η αλήθεια που αντίκρυσα στη μυρμηγκοφωλιά τους,
ήταν δυσβάσταχτη και τόσο ίδια''
Και τόσο ίδια...
Και τότε οι ουρανοί γυρνουν ανάποδα
ανοίγουν
και βρέχει χώμα
και βρέχει αίμα
και άσφαλτος φυτρώνει παντού.
Δορίαιχμος

Για το τσιμέντο που δεν ευδοκίμησε και έγινε δέντρο

Η μέρα από τη νύχτα έχουν μια διαφορά.
Πόσο θα κρατήσεις τα βλέφαρα του μυαλού σου κλειστά.
Πρόσεχε. Πρόσεχε γιατί όσο τα είχες κλειστά, μια σκοτεινή πολεοδομία από τα άδυτα του νου, δούλευε υποχθόνια για όλους.
Τα γκρίζα σπίτια μας είναι ο γκρίζος κήπος ενός γκρίζου κηπουρού που δεν κλαδεύει ποτέ.
Έφτυσα πολύ ημίχρωμα για λίγο
Αγοράζει λαθραία σπόρους τσιμέντου από κεί που η φύση κάνει ολονύχτιες καθιστικές διαμαρτυρίες και ποτίζει υστερικά με το αίμα των τυφλών.
Οι ωκεανοί; Οι ωκεανοί από την άλλη είναι τα δάκρυα των πνιγμένων μας προσδοκιών.
Πολλές φορές όταν βρεθώ στην πράσινη φύση μικραίνω.
Μικραίνω πολύ. Μικραίνω τόσο που γίνομαι σπόρος δέντρου.
Άκου λίγο. Στην άκρη του ουρανού, ξεκινάει η άκρη του ουρανού.
Και το μελάνι μου δεν τελειώνει ποτέ, για αυτό έχω τις φλέβες μου για μελανοδοχείο.
Και αν στερέψουν και αυτές θα στύψω τη γη, να γράψω με λάβα στο Σύμπαν μια λέξη. Μια λέξη με δύο γράμματα.
“ Άν” Η θρησκεία μου είναι το “αν” .
Αν το καταλαβαίνεις, στρέψε το πνεύμα προς τα πάνω, ανάλογα με το που κοιτάς.
Αν γεννηθώ ποτέ, θα είμαι το όνειρο της πέτρας. Αντίξοο και υπεραιωνόβιο.
Δεν με πιάνεις, αλλά αν ;
Πιθανόν να με στοίβαζες πάλι στη λίστα με τα άψυχα.
Πρέπει να φτάσεις στην άκρη του ουρανού, για να δεις.
Είμαι ο σπόρος δέντρου, δες δυο αράδες αίμα πριν.
Φυτεμένος στα σύννεφα.
Με λίπασμα το “αν” μου και ψηλώνω.
Ψηλώνω. Ψηλώνω πολύ. Από την έλλειψή βαρύτητας. Από τα όνειρα που αναπνέω.
Από τις πέτρες που έχουν φωνή και μου εξιστορούν την αρχή του κόσμου.
Αν σκαρφαλώσεις πάνω μου θα δεις την άλλη άκρη να σου χαιρετάει.
Και μη φοβηθείς στιγμή το ύψος. Γιατί δεν υπάρχει πτώση,παρά μόνο ο φόβος της.
Και αν πέσεις πάλι στη Γη δε θα είναι αυτό που νομίζεις.
Θα είναι η ευκαιρία σου να είσαι μια φευγαλέα εικόνα στα μάτια των ημίτυφλων ,
ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα.
Για αυτό φρόντισε να κουβαλάς σπόρους και πέτρες στις τσέπες σου.
Για να τα πετάξεις φευγαλέα στα βλέφαρα της αλλαγής
και αν το κάνεις ;
Δες κάτι αράδες λάβα προς τα πάνω και θα καταλάβεις.
Αν ποτέ...
Δορίαιχμος