Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

ΑέναΑ Live @ occupied theatre ebros -full poem-



Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μικρός ,τόσο μικρός που να χωράω στα ανόητα μεγάλα κούφια λόγια που ξεστόμισα μεγάλος/
Όταν ξεφουσκώσω μνήμες, μπαλόνι θέλω να έχω υπάρξει
Ένα τεράστιο περήφανο,ολοστρόγγυλο μπαλόνι, που τό'σκασε απ'τα χέρια πεντάχρου παιδιού σε λούνα-παρκ για να δει τον κόσμο απο ψηλά,
λίγο πριν το συνθλίψει η ατμοσφαιρική πίεση, πανυγηρικά../
'Οταν με υιοθετήσει η Αναρχία, ατμοσφαιρική πίεση να μη θέλω να γίνω, γιατί καμιά άλλη πίεση δε θα μού'χει απομείνει./
Οι αόρατοι βούρδουλες εξατμίζονται πέντε λεπτά μετά τη βροχή.
Όταν ξεβάφω γκρί,
θέλω να είμαι το πιό έντονο μπλέ για τους τυφλούς
και το πιό πορφυρό κόκκινο για τους ανέραστους./
Όταν ματώσω πλήξη, θέλω το οινόπνευμά μου να έχει περισσότερα λευκά αιμοσφαίρια από το αίμα μου
και 40% αλκοόλη
για να μεθάω τους αποστειρωμένους καθωσπρέπει ./
Όταν ξεχειλίζω αμαρτία, δε θέλω ημίμετρα,
θέλω να είμαι το αφορισμένο, αβάφτιστο νεογνό
Αυτό που βλέπουν οι κυράδες και σταυροκοπιόνται
γιατί το ανεξερεύντητο, σατανικό τους το έχουν ερμηνεύσει ..Ρασοφόροι εγκληματίες,προδότες του μαύρου..../
Οταν ξαναπώ ''όταν'' θέλω να με σκοτώσω.
Θέλω να εφεύρω μια μηχανή που να ξαναφέρει στη ζωή φίλους που δε γνώρισα ποτέ
Νίτσε,Μπουκόφσκι,Θορώ,Καμύ και πόσους άλλους που καραδοκούν ανάμεσα στο κούφιο ταβάνι σου και το ασύλληπτο του ουρανού....Φίλοι./
'Οταν..Ωχ.
Με σκότωσα.....
Αλλά τουλάχιστον έζησα
Όταν πέθανα είχα πολλά ζήσει, (είχα;)
Πολλά περισσότερα από όσα προσδοκούσα.
Καί κάτι στίχους περίσσεμα από όσους νόμιζα ότι αντεχω//
Και ξαποσταίνω στην ανάσα του προδότη πέντε 'αχ' πριν την ισοπέδωση του Κυρίου,
{πόνος και γέλιο μαζί αλλά μην φτάσει παραπέρα} γιατί τα πιο ανοιξείδωτα καρφιά βρωμοκοπάνε τη σήψη της αιωνιότητας./
Ψαχουλεύω ανάμεσα σε παιχνίδια,
θανατηφόρα φλογοβόλα μανταλάκια,
σε μπουγάδες των φαντασμάτων του χτές.
Μπαινω λίγο λίγο μέσα σου και ξαναβγαίνω, αλλά κατάληψη έξω σου κάνω με τη μορφή καυσαερίου
και συ πνίγεσαι σε μια νάυλον σακούλα γεμάτη κάρβουνα απο καμμένες υποσχέσεις ./
Η φωτιά ρέει σαν νερό στον κόσμο μου,
μικροί τετράποδοι νευρώνες μυρηκάζουν χωρίς τσοπάνη στα βοσκοτόπια της απέραντης αξιακής αγραμματοσύνης μου.
Πέφτω στο κενό μέσα και αφήνομαι στο ρεύμα της ασυνέχειας.
Αυτή ξέρει....../
Εμπιστεύομαι αυτο που δεν έχει ειπωθεί
γιατί από το αυτί στο στόμα, μια προδοσία δρόμος
και πράττω αυτά που φοβάμαι και ας έχω το φόβο μεγάλο αδερφό./
Αν ποτέ υποταχτώ σε κάτι θα είναι σε αυτό που έχει αποποιηθεί την υποταγή
όχι για να το μολύνω με αυτό που δεν γνώρισε ποτέ,αλλά για να καταλάβει πως αποφάσισε σωστά./
Η λογική,η συνοχή,με τρελαίνουν γιατί είναι η μία όψη του νομίσματος που νόμιζα πως είχα,
μέχρι που μια μέρα ψαχουλεύοντας τις τσέπες μου χαρμάνης είδα και την άλλη.
Αλλά το έδωσα σε ένα ζητιάνο.
και τώρα ξεφορτώθηκα το νόμισμα,
και το καλύτερο;
Συνειδητοποίησα πως δεν το είχα ανάγκη.
Ποτέ....!//
''Υπάρχω'' δήλωσε βαρύγδουπα η μυική μου σύσπαση, μόνο και μόνο για να εδραιώσει το λόγο ύπαρξής της σε ένα δικαστήριο με σπασμένα έδρανα εγκεφαλικά ανάπηρων ενόρκων
και ένα ξύλινο σφυρί με πάρκινσον να αναγγέλει την ετυμηγορία με στόμφο και κύρος άνοιωθου δικαστή της ύπαρξης.
ΕΝΟΧΟ με έκρινε η εντροπία γιατί τόλμησα να την επαναπροσδιορίσω,
και το υπέρτατο φαλιμέντο δακρύων -παθητικού κατα τα άλλα κοινού-
στο πιο ξέφρενο πανηγύρι υποκρισίας.
Βάνδαλος στιγμών γιατί τις πόνεσα όσο κανείς.../
Δεν ορκίζομαι!
Βιαστής καθωσπρέπει κομφορμισμών.
~Ισόβια!
Ατιθάσευτος νους σε γρανάζια συνθηκών.
~Στα κάτεργα!
Ψυχασθενής σε φρενάδικο λόγιων λογικών
και νοσταλγός μελομένων μελλόμενων φιλιών.
Διαρρήκτης της καθημερινότητας με λοστό απο γραφίτη.
Καμμένα αποτυπώματα.. Ναι! τα΄λιωσα με τα στριφτά μου.
~ΈΝΟΧΟΣ!ΕΝΟΧΟΣ!ΕΝΟΧΟΣ!.....ΕΝΟΧΟΣ!!!!
Καπνιστής διαύγειας και σε πνίγω με τον καπνό μου - Χειροτερέυω τη θέση μου-
Πότης αλήθειας
~Σφίξτε τα δεσμά του!
Καταδότης προδοτών,θα σου σφυρίξω τρείς φορές κλέφτικα και θα γίνω η λαιμητόμος σου..
~ΕΚΤΕΛΕΣΤΕ ΤΟΝ!!!!
Έτσι θα σε μυήσω στη ζωή....//
Μπλέ κάφτρες, άγουρες παρθένες, σβήνουν στο δέρμα της ξάδερφης ενδορφίνης
Αυτής που βιάστηκε από τον πατέρα τεστοστερόνη./
Η αδερφή της σεροτονίνη, πενθεί και κόβει της φλέβες της
ενώ η ντοπαμίνη ,ο μικρός της αδελφός μεθά ακόμα,
καταλαγιάζοτας το θυμό σε φτηνιάρικα μπάρ που συχνάζουν πουτάνες νωθείες./
Οι ψυχολόγοι σκίσαν τα πτυχία τους όταν ο θεός έχυσε στο πρόσωπό τους
και με βλέμμα όλο ντροπή, κάναν κλύσμα τη βιβλιογραφεία τους γαστρεντερικά.
Οι αρχές βάλανε τέλη κυκλοφορίας στο πόσο αίμα κυκλοφορά στην καρδιά πριν ξεχειλίσσει πόνο κόκκινο.
Οι γιατροί σήκωσαν τα πόδια ψηλά, γιατί με τα χέρια τους κράταγαν νυστέρια που έκοβαν τα βλέφαρά τους, μη τυχόν και χάσουν καρέ.
Οι δικαστές ταυτίστηκαν,
οι πολιτικοί αυτοκτόνησαν,
γιατί ήταν δικό τους παιδί
και μόλις.... συνειδητοποίησαν τί είχαν κάνει.//
Γεννηθηκα απο την ενωση Φωτιας και Νερου.
Ειμαι απογονος μια συνουσιας που κυοφορησε ο Αερας και φιλοξενησε το Χωμα.
Κυοφορηθηκα ενα δευτερολεπτο στα εγκατα του χωροχρονου.
Μεσα σε αυτο το δευτερολεπτο περιπλανηθηκα...Μαζι με αλλους,
Νοθους νομαδες, παρανομους γονους, γυρισαμε ολο το Κενο και επιστρεψαμε.
Πηγαμε εκει που τα δευτερολεπτα κρατανε οσο οι ανθρωπινες ζωες σας.
Ειμαστε Αβαφτιστοι, γιατι το Νερο μας αρνειται να υποταχτει σε ανθρωπινες ανασφαλειες.
Ειμαστε δια Πυρος Σφυρηλατημενοι και αλοιμονο σε οποιον τολμησει τη Φλογα μας να περιπαιξει.
Εκπνεουμε και πανηγυριζουμε την Ανασα μας ετσι απλα, καθως γινομαστε η μανια της Φυσης.
Στο Χωμα δεν παταμε.
Αιωρουμαστε απο Ονειρο σε Ονειρο,απο Αληθεια σε Αληθεια,απο Ερωτα σε Ερωτα.
Ειμαστε οι Αναλαμπες σας,οι πιο ονειρικες Στιγμες σας,οι Υπερβατικοι Εαυτοι σας./
Ειμαστε αλαφροισκιωτα 'Θελω' και εκτοπιζουμε βαρυγδουπα 'Πρεπει'.
Απατριδες γιατι τα συνορα του Νου μας πνιγουν.
Αφοσιωμενοι Εξερευνητες του Τιποτα.
Εκστασιασμενοι Εραστες του Ενα.
Εξεγερμενοι και Αποφασισμενοι.
Να Ζουμε ΑΕΝΑΑ...

δορίαιχμος

Ο αφορισμένος που αποκοιμιόταν στα ημιτόνια



Πιο δυνατά να πέφτω πιο δυνατά,
να μην ακούω τις σκέψεις μου
πιο δυνατά να μην ακούω το αίμα να κυλά στις αρτηρίες μου
να νιώσω να αιωρούμαι
στο τυμβωρύχο της ψυχής μου κάνω θυσία τα χίλια άλογα της ιπποδρομίας των σκέψεών μου
ποιά θα τερματίζει πρώτη;
Στοιχήματα πέφτουν σαν τα βλέφαρά μου
που είναι πια βαριά ,
μια νύστα ανυπόφορη από όλο το βάρος του κόσμου που κοιμάται
και τα πιο ογκώδη όνειρα
να κρέμονται από τα ματοτσίνορα μου σε ματωμένους ουρανούς.
Δεν το ζήτησα.
Δεν το ζήτησα.
Μα οι φωνές να με καθησυχάζουν λέγοντας
"υπομονή ο τελευταίος κρεμασμένος θα είναι από έμπνευση"
...με μια χορδή πιάνου πάνω στα σύννεφα
συμπληρώνω
Και τότε θα βρέχει αίμα και νότες
για πιο κόκκινα όνειρα ακόμα
χτυπώ τα πλήκτρα να ανοίξουν τα μάτια μου
μια μέρα
μια νύχτα
ένα ενδιάμεσο μέρας και νύχτας,ίσως.
Θα πολιορκήσω το φεγγάρι άσεμνα και απρόσμενα
και από εκεί,
θα πυρπολήσω όλους τους πιανίστες που κάνανε το κλάμα μου μουσική.
Γιατί δε ζητώ πνευματικά δικαιώματα
αλλά το πνεύμα μου διεκδικεί ανθρώπινες στιγμές
και κάπου εκεί,
κλείνω το φως.
Μήπως κοιμηθώ και ονειρευτώ
μήπως και
ανατινάξω την καρδιά μου στο κέντρο της γης αυτοβούλως.
Μαυραγορίτης και τζογαδόρος λοιπόν.
Μοιράζω περόνες
μοιράζω τρύπιες βελόνες
που εμποτίζουν με χρώμα τα γκρίζα βλέμματα που αντηχούν στο κενό.
Ήρθε η ώρα οι κουφοί να ακούσουν τη μουσική που κάνει το δάκρυ μου όταν κυλά στα μάγουλά σου.
Ήρθε η ώρα οι τυφλοί να δουν μαζεμένα όλα τα ηλιοβασιλέματα που έχασαν.
Οι μουγκοί φωνάζουν στον κόσμο μου
Άκου!
Και οι φωνές τους;
Είναι το κλάμα των αστεριών που πέθαναν για να μπορείς εσύ να δείς τη λάμψη τους.
Κάνε μια ευχή και να ξέρεις,
πως η δική μου είναι μία.
Ας είναι η ζωή κάθε “πιανίστα” ένα αστρικό μπάνιο από διάττοντες αστέρες...

πάζλ


Απόηχος

Είμαι ο απόηχος μιας ξεχαρβαλωμένης παιδικής κούκλας
Αυτής που πέφτει από τα απότομα μεγαλωμένα χέρια
ενός απότομα μεγαλωμένου παιδιού.
Και ο νόμος της βαρύτητας την καταδικάζει στην τελευταία της ηρωική βουτιά, στο πηγάδι της λήθης
Σε αυτό που κολυμπούν άλλοι μεγάλοι άνθρωποι
νομίζοντας που είναι μεγαλοκαρχαρίες σε ωκεανό.
Καταδικασμένοι να ψάχνουν το νόμισμα της μιας και μοναδικής ευχής τους.
Αυτής που έκαναν στην προηγούμενη ζωή τους
στο συντριβάνι των αναμνήσεων.
Είμαι ένα συντριβάνι που αναβλύζει όλο το ύδωρ της ζωής μέσα σε ένα ξεχασμένο πηγάδι καταμεσής του ωκεανού.
Και περιμένω την παιδική μου κούκλα.
Για να φωνάξω αυτή τη φορά στο παιδί,
να μην την αφήσει· ποτέ.

Να συστηθώ

Κυνηγούσα το άπειρο και αυτό μου ξέφευγε συνεχώς
σε μιαν ανάκριση που μου έκανε το ασυνείδητο
με τα μάτια σου για λάμπα,
αυτό μόνο ομολόγησα και το ρίσκο μεγάλο
Αν σε ρωτήσουν πώς γίναμε όλοι ξένοι μεταξύ μας
Πάνω σε ένα εκκρεμές της συνήθειας,
ένα ατέρμονο πέρα-δώθε,
εσύ να ομολογήσεις.
Να πεις πως αυτό το λες ζωή,
να πεις ότι φοβάσαι το θάνατο.
Ίσως έτσι να σε λυπηθούν.
Ήρθε η ώρα να διαλέξεις πλευρά.
Δε φταίω εγώ για τις σιωπές που η ανυπαρξία τους σε κούφανε
Υπάρχει ένα σπήλαιο με σκιές που αρνούμαι να μπω μέσα
-Συγνώμη Πλάτωνα-
γιατί είμαι ήδη στο δικό μου ,
λένε.
Και εσύ απορείς γιατί είμαστε μονάχα ένα κράμα από ατσάλι και βαμβάκι
και γω σου λέω πώς εσύ είσαι και το φως εσύ και η σκιά.
Όταν σου βάζουν φωτιά να φωνάζεις όσο πιο δυνατά μπορείς
για να ξυπνήσεις και τις σκιές των άλλων
Λιγόστεψε το βαμβάκι
και πυράκτωσε το ατσάλι
θυμάσαι που σου 'λεγα “δεν υπάρχει πολύ σοδειά στους καιρούς μας”;!
Έχουμε πόλεμο αγάπη μου
και το βαμβάκι φώτισε όλες τις πόλεις.
Μπορεί να μην είμαι ανοξείδωτη
Μπορεί ο χρόνος να με αγγίζει
Αλλά η φωτιά τους,
δεν είναι τόσο δυνατή για να με λιώσει.
Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ,
με λένε Επανάσταση..
δορίαιχμος

Ποιός τον τρόμο κρατά;


Διαθέσιμες νέες ενημερώσεις. Υπάρχουν διαθέσιμες νέες ενημερώσεις.
Το λογισμικό του μυαλού σου χρειάζεται αναβάθμιση, παρακαλούμε τοποθετήστε τα ηλεκτρόδια στην ειδική σχισμή πάνω από το σβέρκο σας.
Τρομοκρατία. Τρομοκρατία.
Φασισμός
Εκφοβισμός και βία.
Σύνθετη λέξη : Τρόμο – κρατία.
Και τα δυο συνθετικά της (το ουσιαστικό τρόμος και το ρήμα κρατέω-ῶ) είναι λέξεις της αρχαίας ελληνικής. Ο τρόμος είναι ομηρική λέξη και σημαίνει την τρεμούλα και, επομένως, τον υπερβολικό φόβο, την τρομάρα. Το ρήμα κρατῶ έχει την έννοια του επικρατώ και το βρίσκουμε ως
δεύτερο συνθετικό σε δεκάδες λέξεις της νέας ελληνικής: αγγλοκρατία, αιτιοκρατία, ανδροκρατία, θαλασσοκρατία, ευνοιοκρατία, τεχνοκρατία, οχλοκρατία κτλ
Ωστόσο, η λέξη τρομοκρατία αποτελεί νεολογισμό που σχηματίστηκε για να αποδώσει το γαλλικό terrorisme και η παλαιότερη γνωστή
μαρτυρία της τοποθετείται το1840. Ετυμολογικά, λοιπόν, η λέξη δηλώνει την επικράτηση του τρόμου (το κράτος του τρόμου)ή, μάλλον την επικράτηση μέσω του τρόμου, την επιβολή με τη βία.
Διαθέσιμες νέες ενημερώσεις. Υπάρχουν διαθέσιμες νέες ενημερώσεις παρακαλούμε βγάλτε την τηλεόραση σας από την πρίζα
και εισάγετε τα ηλεκτρόδια στη σχισμή πάνω από το σβέρκο σας ,
όπως υποδεικνύει το εγχειρίδιο που σας μοιράστηκε στην τελευταία τροφοδοσία οσπρίων στην πλατεία Συντάγματος.
Τρομοκρατία δεν είναι τα παιδιά με τα ανοιγμένα κεφάλια στη Γάζα που πριν προλάβουν να παίξουν έκλεισαν για πάντα τα μάτια τους.
Τρομοκράτες είναι όσοι τολμούν να αντισταθούν σε αυτό.
Τρομοκρατία δεν είναι οι σφαγές στην Ουκρανία από φασίστες.
Τρομοκράτες είναι όσοι διεκδικούν έναν ελεύθερο κόσμο.
Εισάγετε νέο νόμισμα στη σχισμή της καρδιάς για να νιώσετε λίγη αγάπη.
Όπως υποδεικνύει το εγχειρίδιο.
Τρομοκρατία δεν είναι οι κρίσεις πανικού των λαών του “δυτικού κόσμου” από το πρόγραμμα αφαίμαξης των πολυεθνικών.
Τρομοκρατία δεν είναι τα παιδιά στην Αφρική πού χιλιάδες θα έχουν ξεψυχήσει από ασιτία μέχρι να μπει σε αυτήν την πρόταση τελεία.
Τελεία.
Αιωνία τους η μνήμη. Όχι.
Αυτό δεν είναι τρομοκρατία. Είναι καπιταλισμός με κουκούλα.
Παρακαλούμε πλησιάστε την πόρτα. Πλησιάζει φοροεισπράκτορας για το ημερήσιο οξυγόνο που καταναλώσατε.
Αλήθεια, ποιός κρατεί τον τρόμο; Τα λευκά κελιά δεν είναι τρομοκρατία
Κοιτάξου στον καθρέφτη και δες ποιός είναι ο τρομοκράτης.

Γιατί αυτό θέλουν να σε “βαφτίσουν”. Για να τη βγάλουν καθαροί, πίνοντας σφηνάκια με το αίμα σου.
Αν αυτό δεν είναι τρομοκρατία,
τότε, ΤΙ ΕΙΝΑΙ;

Δορίαιχμος

κλίκ


Εσύ που γνωρίζεις την ύπαρξη της πόρτας και οδεύεις προς τα εκεί. Μπράβο
Εσύ. Εσύ που την πέρασες και είσαι ήδη στο άλλο δωμάτιο. Συγχαρητήρια είσαι ένα βήμα πιο κοντά
Εσύ, ναι εσύ που δεν καταλαβαίνεις καν για τί πράγμα μιλάω,
αν έχω χρόνο θα σου εξηγήσω. Κατά τ' άλλα απόλαυσε την ευτυχία της άγνοιας, αλλά φρόντισε να μη διαρκέσει πολύ.
η ευτυχία βρίσκεται αλλού.
Εσύ που όχι μόνο έχεις δει την πόρτα,
αλλά έχεις χτύπησες για να μπεις,
εσύ που μπούκαρες και μπήκες με τσαμπουκά και με υφάκι,
εσύ που έμεινες να την κοιτάς σα χάνος.
Εσύ.
Όλοι εσείς,
οι ξυλουργοί,
οι γκρεμιστές,
οι μεταίχμιοι ηδονοβλεψίες της ψευδούς πραγματικότητας.
Σταματήστε να κοιτάτε από την κλειδαρότρυπα.
Και απλά για λίγο,
για μια στιγμή σηκώστε το κεφάλι ψηλά
Βλέπεις κάτι που πρέπει να περάσεις;
Ούτε εγώ.
Βλέπεις κάτι
που ορίζεται από το Άπειρο;
Όχι. Γιατί το Άπειρο δεν έχει ανάγκη να ορίσει
απλά να καταπιεί
και να φτύσει
το λαίμαργο τώρα.
Η μόνη ελευθερία είναι ένα κλικ πριν τη συνειδητοποιησή της
λίγο πριν πατήσεις τη σκανδάλη και πυροβολήσεις με αστέρια τους αιώνιους
κράχτες της.
Τον εκάστοτε θεό.
Ο άνθρωπος φοβάται την ελευθερία
λίγοι πετάνε σε αυτό που κάποιοι ονόμασαν Αναρχία
άλλοι με λόγια,με τραγούδια
άλλοι με φιλιά, με όνειρα με πράξεις
ονόμασέ το, ζήσε το.
Κάποιοι μάλιστα, με φωτιές θα κάψουν τις πόρτες που νόμισες ότι υπήρξαν.
Δεν είμαι καταστροφολάγνος
απεναντίας.
Μακάρι να μπορούσα να “αγοράσω” όλα τα χαρτονομίσματα του κόσμου
να το τοποθετήσω ένα-ένα στο θόλο του ουρανού
ή να τα ράψω στα σύννεφα και μετά να τα κάψω.
Να τα κάνω το μεγαλύτερο πυροτέχνημα,
για το μεγαλύτερο φιάσκο της “ανθρωπότητας”.
Και μετα να πηδήξω από τη σκάλα που έχτισα με όλα τα νομίσματα του κόσμου. Σαν εμμονικός συλλέκτης μόνο και μόνο για να απολαύσω το πυροτέχνημα
Από τη γή εώς τον ουρανό. Μόνος μου.
Ένα-ένα. Έτσι,
έχτισα αυτήν την σκάλα.
Δεν είναι ότι έχω κάτι με τα χρήματα,απλά έτσι
για να δεις
ότι αν θες
μπορείς
να
ΠΕΤΑΞΕΙΣ

Δορίαιχμος

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Ο άνθρωπος που δάκρυζε μυρμηκικό οξύ

Μια πλανώδια αγορά
μέσα σε μια μυρμηγκοφωλιά.
Πολλά τα μυρμήγκια,αγοράζουν μεταλλαγμένα λαχανικά.
Ανοίγουν πορτοφόλι και κέρματα μετρούν,
ανθρώπων κεφάλια στοιβαγμένα σε πουγκιά.
Σήμερα ήταν μια καλή αγορά.
Ώρα για φαϊ.
Ό, τι βγει απ'τη σακούλα μυρυκάζεται μπροστά στην τηλεόραση.
Αυτή εκπέμπει πάντα δίχως ρεύμα, αγέρωχη. Εξυμνεί, εξιστορεί και μεριμνεί για τον κανιβαλλισμό.
Ύστερα ταυτόχρονα σχεδόν ψυχαναγκαστικά, όλα τα μυρμήγκια, ενήλικα μικρά
ξερνούν ανελέητα. Ξερνούν μέχρι να γίνει ρυάκι στα βασιλικά διαμερίσματα.
Μια τροφαντή βασίλισσα στο κέντρο της ντροπής, σφάζει, διατάζει, ευθυμεί και πλήττει.
Και ύστερα τρώει τα ξερατά τους λαίμαργα ώσπου να ξεράσει και αυτή. Μυρμηκικό οξύ, την πρώτη ύλη των σκοτωμένων ονείρων.
Δυο κλουβιά στο βάθος του δωματίου της, κοσμούν τα χώματα με ανθρώπους που δεν εξελίχτηκαν.
Ένας χομο- σάπιενς πηδά απο κλαρί σε κλαρί, πίνει αίμα απ΄την ποτίστρα του
και τιτιβίζει ολημερίς και ολονυχτίς
"Φάτε Χριστό μαλάκες''.
Ο άλλος κουτσουλάει συνεχώς
τό ίδιο απόκομμα εφημερίδα χρόνια τώρα.
Τεύχος 7 "Εύπεπτη Ηθική"χρονολογίας 2054 μ.κ. (μετά καταστροφής).
Συλλεκτική φυλλάδα για τη βασίλισσα.
Αφορισμένη για την ανθρωπότητα. Αυτήν, που δεν εξελίχτηκε ποτέ.
Πότε πότε τα μυρμήγκια βγαίνουν απ΄τις φωλιές τους και πηγαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων.
Αυτών που δεν εξελίχτηκαν ποτέ.
Το ίδιο σκηνικό και εκεί και απορούν. Τόσα ερωτήματα για αυτά
"Αν ο ουρανός γυρίσει ανάποδα οι λεωφόροι θα γίνουν αυτοκόλλητα στα σύννεφα;"
"Τί περιμένουν και δεν κάνουν μετάγγιση με πετρέλαιο, αφού αυτό ζητά η καρδιά τους να αντλήσει;"
Να κυλά στις φλέβες του μαύρος χρυσός
να γεμίσουν οι ωκεανοί αιαμτοκηλίδες / οι καρχαρίες να πληθύνουν
και ύστερα να πεθάνουν
απο μια άσπλαχνη απάτη.
Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια
ένας άνθρωπος και ένα μυρμήγκι αλλάζουν σώματα.
Είναι ένα κβαντικό παιχνίδι της αντιδραστικης διάνοιας των μορίων νικητών.
Ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες που δεν μπορεις να καταλάβεις.
Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος που δεν εξελίχτηκε θα αποκοιμήθεί μια μια προσευχή.
"Ας χάσει την επόμενη φορά,
ας χάσει θέ μου το μυρμήγκι τη σειρά του/
να διαιωνίσω το ψέμα μου/μια μόνο φορά/
αφού η αλήθεια που αντίκρυσα στη μυρμηγκοφωλιά τους,
ήταν δυσβάσταχτη και τόσο ίδια''
Και τόσο ίδια...
Και τότε οι ουρανοί γυρνουν ανάποδα
ανοίγουν
και βρέχει χώμα
και βρέχει αίμα
και άσφαλτος φυτρώνει παντού.
Δορίαιχμος

Για το τσιμέντο που δεν ευδοκίμησε και έγινε δέντρο

Η μέρα από τη νύχτα έχουν μια διαφορά.
Πόσο θα κρατήσεις τα βλέφαρα του μυαλού σου κλειστά.
Πρόσεχε. Πρόσεχε γιατί όσο τα είχες κλειστά, μια σκοτεινή πολεοδομία από τα άδυτα του νου, δούλευε υποχθόνια για όλους.
Τα γκρίζα σπίτια μας είναι ο γκρίζος κήπος ενός γκρίζου κηπουρού που δεν κλαδεύει ποτέ.
Έφτυσα πολύ ημίχρωμα για λίγο
Αγοράζει λαθραία σπόρους τσιμέντου από κεί που η φύση κάνει ολονύχτιες καθιστικές διαμαρτυρίες και ποτίζει υστερικά με το αίμα των τυφλών.
Οι ωκεανοί; Οι ωκεανοί από την άλλη είναι τα δάκρυα των πνιγμένων μας προσδοκιών.
Πολλές φορές όταν βρεθώ στην πράσινη φύση μικραίνω.
Μικραίνω πολύ. Μικραίνω τόσο που γίνομαι σπόρος δέντρου.
Άκου λίγο. Στην άκρη του ουρανού, ξεκινάει η άκρη του ουρανού.
Και το μελάνι μου δεν τελειώνει ποτέ, για αυτό έχω τις φλέβες μου για μελανοδοχείο.
Και αν στερέψουν και αυτές θα στύψω τη γη, να γράψω με λάβα στο Σύμπαν μια λέξη. Μια λέξη με δύο γράμματα.
“ Άν” Η θρησκεία μου είναι το “αν” .
Αν το καταλαβαίνεις, στρέψε το πνεύμα προς τα πάνω, ανάλογα με το που κοιτάς.
Αν γεννηθώ ποτέ, θα είμαι το όνειρο της πέτρας. Αντίξοο και υπεραιωνόβιο.
Δεν με πιάνεις, αλλά αν ;
Πιθανόν να με στοίβαζες πάλι στη λίστα με τα άψυχα.
Πρέπει να φτάσεις στην άκρη του ουρανού, για να δεις.
Είμαι ο σπόρος δέντρου, δες δυο αράδες αίμα πριν.
Φυτεμένος στα σύννεφα.
Με λίπασμα το “αν” μου και ψηλώνω.
Ψηλώνω. Ψηλώνω πολύ. Από την έλλειψή βαρύτητας. Από τα όνειρα που αναπνέω.
Από τις πέτρες που έχουν φωνή και μου εξιστορούν την αρχή του κόσμου.
Αν σκαρφαλώσεις πάνω μου θα δεις την άλλη άκρη να σου χαιρετάει.
Και μη φοβηθείς στιγμή το ύψος. Γιατί δεν υπάρχει πτώση,παρά μόνο ο φόβος της.
Και αν πέσεις πάλι στη Γη δε θα είναι αυτό που νομίζεις.
Θα είναι η ευκαιρία σου να είσαι μια φευγαλέα εικόνα στα μάτια των ημίτυφλων ,
ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα.
Για αυτό φρόντισε να κουβαλάς σπόρους και πέτρες στις τσέπες σου.
Για να τα πετάξεις φευγαλέα στα βλέφαρα της αλλαγής
και αν το κάνεις ;
Δες κάτι αράδες λάβα προς τα πάνω και θα καταλάβεις.
Αν ποτέ...
Δορίαιχμος

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

η ιστορια στη βροχή κατοικεί


-Με ακουστικά.-
Και αν κόπασε λιγο η βροχή είναι για να μης μας μαστιγώσει κατακέφαλα η πραγματικότητα
να μη ξυστούν απο ξυράφια τοξικά τα γκρίζα σπιρτόκουτα που μας στεγάζουν
και τσιμεντένια απολιθώματα,
 βαθουλώματα κάνουν στα παρμπρίζ των τυφλών οφθαλμών μας.
η ύπαρξή μας αναπνέει  μόνο στην ανυπαρξία των άλλων και αυτό..; Είναι χειρότερο απο το θάνατο τον ίδιο.
Στο κόσμο αυτό των τυφλών να εύχεσαι να βρέχει πιο συχνά.
Και όταν βρέχει,πίστεψε με,να το ακούς.
Αν ακούσεις καλά τη στιγμή που η ψιχάλα αυτοκτονεί στο τσιμέντο
 και αναπηδά,
σε αυτη τη μικρή σταγόνα, θα ακούσεις όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.
Όλη.
Από το τέλος της,
στην αρχή της.
Και αν είσαι τυχερός,μπορεί να δεις φευγαλέα τη σκιά σου να κολυμπάει εκστατικά στον ωκεανό των λιγοστών ζωντανών ψυχών.
δορίαιχμος

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Κόκκινο σχοινί

Το ταξικό μας παιχνίδι έγινε προσωπικό
στις μικρότητες που ζοριστήκαμε να διαλέξουμε.
Όσο ξεχνάγαμε να είμαστε άνθρωποι,
όσο ξορκίζαμε τα επιθετα προσδιορισμού
με την πιό απλή λέξη.
Με τον πιό απλό ήχο.
Το κύμα..
οι κόκκινες θάλασσες στα φαρμακονήσια ,
με τη μορφή κόκκινου σχοινιού θα φτάνουν,στις ακτές.
Πάντα.