-Τι σου συμβαίνει;Τί είδες πάλι;
Αυτό το φεγγάρι, πάλι σου έφερε αϋπνίες;
-Νά'μαι πάλι εδώ στεγνός απο λέξεις
στον ωκεανό της λήθης το άπατο
προσδοκιών τσουνάμι.
Ο καταρράχτης στην νωχελική του υπόσταση, γινεται βούρκος.
Γαμώτο,όταν οι λέξεις δεν κολυμπάνε,.
οι πράξεις δε θα γίνουν ποτέ κολυμβήτριες δεινές..
Καί η ανάγκη για δελφίνια είναι μεγαλύτερη απο ποτέ
Σε αυτόν τον υδρόβιο μαραθώνιο έμαθα αυτά που κολυμπάγαν στο αίμα μου
αιμοσφαιρία θύμησης,
με αιμάτινο μελάνι,ψίθυροι που φώλιασαν για πάντα στην καρδιά μου
και στη μεγαλύτερη κραυγή της.
Αυτήν..την ώρα της συνειδητής ποίησης.
Λευκές σελίδες οι ανθρώπινες μέρες.
Πένα ξέχασα να πάρω μαζί, μα αποδείχτηκε πιο χρήσιμο,
το ανθρωπόμορφο σκεύος που φιλοξενεί την ψυχή μου.
Υπάρχει ένα μέρος μέσα μου,κρυφό μου,
που κουβαλώ και νιώθω το φορτίο του. Κάθε φορά
που παίρνω ανάσα.
Για να μου θυμίζει ότι σε αυτό το μέρος κατοικει μονάχα ένας κάτοικος.
Η ελευθερία.
Αυτή που δεν έκλεψε ποτέ απο το οξυγόνο μου
μονάχα μεταμφιεσμένη σε δελφίνι μου θύμισε ότι τα πιο αληθινά ''αεροπλανικά'' γίνονται,
έξω απο δεξαμενές,σε ωκεανούς αγριεμένους..
και χωρίς λεφτά.
Με μόνη κινητήρια δύναμη
την ανάγκη να δαμάσει το κύμα..
-Να ονειρεύεσαι πιο συχνά..Πάμε για ''αεροπλανικά;''
-Πάμε.Στο επόμενο όνειρο θα επιστρέψω σαν τον Carlo Giulliani.
Αφιερώνω τα σημερινά μακροβούτια μου σε αυτόν.
-Δεν ξέρω ποιός είναι αυτός.
-Άνθρωπος που έζησε σα δελφίνι
παρ'ολη την λειψυδρία γύρω.
Ζήσε σαν άνθρωπος εσύ μια μέρα στον ωκεανό,ολόκληρη ομως.
έτσι καθε μέρα η ζωή σου να'ταν
θα καταλάβαινες το μεγαλείο της λέξης.
-Ποιάς λέξης;Τι μουρμουράς πάλι;
-Ελευθερία.Μη δινεις σημασια.
Κολύμπα..
δορίαιχμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου