Δικαιοσύνη

Ναυαγός στα απομεινάρια μιάς βαρυσήμαντης για ζωή υπόσχεσης
απομαγνητισμένες πυξίδες ,μικροί άρκτοι που καταβροχθίζουν λαίμαργα τον ουρανό και ένα ραγισμένο κουπί.
Τρόπαια ενός επικού κυνηγιού θυσαυρού
που θησαυρός αποδεικνύεται και μόνο η έξαψη του κυνηγιού,
χωρίς χάρτη.
Μόνος οδηγός μου το τραγούδι της φάλαινας στον Ατλαντικό Αστερισμό.
ένωση ηπείρων,
μια σύγχρονη αναγκαία παγγαία συλλογικου Νου.
Οι σκευρωμένες συνειδήσεις προϊόντα
οξέων απο μεμονωμένα περιστατικά.
Απόγονη αιμομιξίας χρήματος και εξουσίας.
Η εξαΰλωσή τους και αναδιαμόρφωσή τους έγκειται
στο πόση ελευθερία αντέχει το πετσί σου πριν σε συνθλίψει
η αναπάντεχα μεγάλη ευθύνη της.
Αφου στην εποχή των λόμπι και των κοκτέηλ απληστίας
οι σκλάβοι πεθαίνουν για διαμάντια.
Ακόμα.Ακόμα.Το πιστεύεις;
Άλλοι στη σιέρρα λεόνε με τα παιδιά τους αγκαλιά
να προσπαθούν να βγάλουν τη μερα.
Άλλοι υπηρετώντας τους προνομιούχους
για να κατοικήσουν για πάντα μέσα σε μια διαμεντένια ματαιόδοξη ύπαρξη.
ξεχνώντας ότι η πραγματικη ευτυχία..
είναι να είσαι ένα πολύχρωμο βότσαλο
που σε χτυπά το κύμα,
μια καλοκαιρινή πανσέληνο!
Τα κατάρτια μου έσπασαν σα λεπτά κλαράκια στους νοητικούς
μου τυφώνες
και τώρα οι όρκες τραγουδάνε ύμνους για το θυσαυρό
που βρέθηκε από ό,τι όλα δείχνουν.
Ένα κλειδί.
Αυτό που θα αφανίσει και τους πιο αμοδιψείς καρχαρίες ιδανικών,
κατοικεί πίσω από την πόρτα του Εγώ.
Απο την κλειδαρότρυπα αν κοιτάξεις μια στιγμή
θα δεις το εμεις,
να θηλάζει απο το μαστό της Αναρχίας,
την πρώτη τροφή.
Την Ελευθερία.
Αυτήν ξεκλειδώνει το πολυπόθητο κλειδί.
Στα σεντούκια κατοικεί μονάχα κενό,
ο θησαυρός βρίσκεται..
στην αύρα του υπάρχω.
Ένας απόκληρος ναυαγός του αύριο
πειρατής σε αρμάδες που διεκδίκησαν στιγμές.
Για το τώρα
για το εδώ
και για όλους τους πολεμιστές του φωτός.
δορίαιχμος