Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Ναπάλμ

Μη ξεχνάς να βομβαρδίζεις τα δευτερόλεπτα
με χαμόγελα..
ναπάλμ ευτυχίας μέχρι ο θάνατος να γίνει τέφρα.
είναι αποψίλωση της κόλασης ,
αποκέντρωση απο τον παράδεισο
που κάποιοι λίγοι
νομάδες χωρίς νόμους ξεκινήσαμε.
Πέντε σφηνάκια θολούρας και μουδιάσματος
και μια τζούρα διαύγειας,λίγο πριν το ξημέρωμα.
Παραπαίω στο φανταστικό
και στο πραγματικό,
φορές τα συγχέω με βιασμό συναινετικό.
Κυοφορία οάσεων
σε έρημες,στείρες
εικόνες..
Αυτές που ξέρασε ο αμφιβληστροειδής
μου,
στο γόνιμο κινηματογραφικό
ρου του χρόνου,
και οικειοθελώς
ανεξίτηλα αποτυπώθηκε στις ίριδές σου.
Ο τελευταίος έκπτωτος πέταξε πιο ψηλά
απο
τον πήγασο που σέρνει την άμαξα της συνείδησης μου.
Σε μια σπηλιά πάνω στα σύννεφα φώλιασε
λίγο μετά την πρεμιέρα
μα τελευταία προβολή της ζωής μου..
Και ξεψύχησε διψασμένος,με ματωμένα πόδια
και ένα κοκκαλιασμένο ιπτάμενο άλογο δυο σύννεφα παρακάτω.
Ένα καρέ μονάχα πριν τους τιτλους του τέλους
στο γαλάζιο σεντόνι του ουρανού.

δορίαιχμος

Δικαιοσύνη

Ναυαγός στα απομεινάρια μιάς βαρυσήμαντης για ζωή υπόσχεσης
απομαγνητισμένες πυξίδες ,μικροί άρκτοι που καταβροχθίζουν λαίμαργα τον ουρανό και ένα ραγισμένο κουπί.
Τρόπαια ενός επικού κυνηγιού θυσαυρού
που θησαυρός αποδεικνύεται και μόνο η έξαψη του κυνηγιού,
χωρίς χάρτη.
Μόνος οδηγός μου το τραγούδι της φάλαινας στον Ατλαντικό Αστερισμό.
ένωση ηπείρων,
μια σύγχρονη αναγκαία παγγαία συλλογικου Νου.
Οι σκευρωμένες συνειδήσεις προϊόντα
οξέων απο μεμονωμένα περιστατικά.
Απόγονη αιμομιξίας χρήματος και εξουσίας.
Η εξαΰλωσή τους και αναδιαμόρφωσή τους έγκειται
στο πόση ελευθερία αντέχει το πετσί σου πριν σε συνθλίψει
η αναπάντεχα μεγάλη ευθύνη της.
Αφου στην εποχή των λόμπι και των κοκτέηλ απληστίας
οι σκλάβοι πεθαίνουν για διαμάντια.
Ακόμα.Ακόμα.Το πιστεύεις;
Άλλοι στη σιέρρα λεόνε με τα παιδιά τους αγκαλιά
να προσπαθούν να βγάλουν τη μερα.
Άλλοι υπηρετώντας τους προνομιούχους
για να κατοικήσουν για πάντα μέσα σε μια διαμεντένια ματαιόδοξη ύπαρξη.
ξεχνώντας ότι η πραγματικη ευτυχία..
είναι να είσαι ένα πολύχρωμο βότσαλο
που σε χτυπά το κύμα,
μια καλοκαιρινή πανσέληνο!
Τα κατάρτια μου έσπασαν σα λεπτά κλαράκια στους νοητικούς
μου τυφώνες
και τώρα οι όρκες τραγουδάνε ύμνους για το θυσαυρό
που βρέθηκε από ό,τι όλα δείχνουν.
Ένα κλειδί.
Αυτό που θα αφανίσει και τους πιο αμοδιψείς καρχαρίες ιδανικών,
κατοικεί πίσω από την πόρτα του Εγώ.
Απο την κλειδαρότρυπα αν κοιτάξεις μια στιγμή
θα δεις το εμεις,
να θηλάζει απο το μαστό της Αναρχίας,
την πρώτη τροφή.
Την Ελευθερία.
Αυτήν ξεκλειδώνει το πολυπόθητο κλειδί.
Στα σεντούκια κατοικεί μονάχα κενό,
ο θησαυρός βρίσκεται..
στην αύρα του υπάρχω.
Ένας απόκληρος ναυαγός του αύριο
πειρατής σε αρμάδες που διεκδίκησαν στιγμές.
Για το τώρα
για το εδώ
και για όλους τους πολεμιστές του φωτός.
δορίαιχμος

1-2

Καπνός και δάκρυα οι πιο μισητοί εραστές
πνίξαν σε χρέη τα παιδιά σας απο χτές..
βολικά βλαμμένοι οι σήμερα
μετουσιώσατε τα πάντα σε εφήμερα.
και κάποιοι εδώ ,που δεν πνίγονται σε νεροχίτες
βαράνε άλλους που παριστάνουν τους χίτες
αποψίλωση δασών, εξαύλωση συνειδήσεων
1 γραμμάριο χρυσάφι, 2 γενεές εκλείψεων
Σπασμένα όνειρα ραγισμένες υπάρξεις
και συ εκεί ανάμεσα να μην μπορείς να κλάψεις.....

Απόσπασμα από το περίεργο όνειρο ενός δελφινιού

-Περίεργο,χθές βράδυ, ονειρεύτηκα πάλι ότι είμαι άνθρωπος.
-Τι σου συμβαίνει;Τί είδες πάλι;
Αυτό το φεγγάρι, πάλι σου έφερε αϋπνίες;
-Νά'μαι πάλι εδώ στεγνός απο λέξεις
στον ωκεανό της λήθης το άπατο
προσδοκιών τσουνάμι.
Ο καταρράχτης στην νωχελική του υπόσταση, γινεται βούρκος.
Γαμώτο,όταν οι λέξεις δεν κολυμπάνε,.
οι πράξεις δε θα γίνουν ποτέ κολυμβήτριες δεινές..
Καί η ανάγκη για δελφίνια είναι μεγαλύτερη απο ποτέ
Σε αυτόν τον υδρόβιο μαραθώνιο έμαθα αυτά που κολυμπάγαν στο αίμα μου
αιμοσφαιρία θύμησης,
με αιμάτινο μελάνι,ψίθυροι που φώλιασαν για πάντα στην καρδιά μου
και στη μεγαλύτερη κραυγή της.
Αυτήν..την ώρα της συνειδητής ποίησης.
Λευκές σελίδες οι ανθρώπινες μέρες.
Πένα ξέχασα να πάρω μαζί, μα αποδείχτηκε πιο χρήσιμο,
το ανθρωπόμορφο σκεύος που φιλοξενεί την ψυχή μου.
Υπάρχει ένα μέρος μέσα μου,κρυφό μου,
που κουβαλώ και νιώθω το φορτίο του. Κάθε φορά
που παίρνω ανάσα.
Για να μου θυμίζει ότι σε αυτό το μέρος κατοικει μονάχα ένας κάτοικος.
Η ελευθερία.
Αυτή που δεν έκλεψε ποτέ απο το οξυγόνο μου
μονάχα μεταμφιεσμένη σε δελφίνι μου θύμισε ότι τα πιο αληθινά ''αεροπλανικά'' γίνονται,
έξω απο δεξαμενές,σε ωκεανούς αγριεμένους..
και χωρίς λεφτά.
Με μόνη κινητήρια δύναμη
την ανάγκη να δαμάσει το κύμα..
-Να ονειρεύεσαι πιο συχνά..Πάμε για ''αεροπλανικά;''
-Πάμε.Στο επόμενο όνειρο θα επιστρέψω σαν τον Carlo Giulliani.
Αφιερώνω τα σημερινά μακροβούτια μου σε αυτόν.
-Δεν ξέρω ποιός είναι αυτός.
-Άνθρωπος που έζησε σα δελφίνι
παρ'ολη την λειψυδρία γύρω.
Ζήσε σαν άνθρωπος εσύ μια μέρα στον ωκεανό,ολόκληρη ομως.
έτσι καθε μέρα η ζωή σου να'ταν
θα καταλάβαινες το μεγαλείο της λέξης.
-Ποιάς λέξης;Τι μουρμουράς πάλι;
-Ελευθερία.Μη δινεις σημασια.
Κολύμπα..

δορίαιχμος

Κολάζ απο την κόλαση και παράς απ'τον παράδεισο

η μακροβιότητα των εξουσιαστικών αρχών είναι η αιτία μα και το αποτέλεσμα -φαύλο αξίωμα- της ανικανότητας μας για αυτοδιαχείριση.
Ένας κούκος θα φέρει απλά και άλλους.Όλοι μαζί θα κουβαλήσουν την άνοιξη.
Σταματήστε να λερώνετε τα όνειρά μου στα κατουρημένα παιδικά σας κατάλοιπα απο κάποτε κρεβάτια και ντιβάνια ανασφαλειών.
Υπάρχω σαν ανάσα του πεπρωμένου μέσα στο βήχα μια υπαρξιακής πνευμονίας..και έχω την ιατρειά,αλλά ο βήχας κάνει σέξι τη φωνή μου.'Ετσι διάβασα σε μια απο τις άναλώσιμες ''βίβλους'' σας ,αυτές του περιπτέρου.
Η εκκλησία είναι ένας λόγος που δεν αγαπώ τις κυριακές,ο άλλος είναι οτι η ενσωμάτωση στον 21ο αιώνα της καριέρας,έκανε τις Δευτέρες μισητές για τον κόσμο.Όλο.
Η ζωή είναι η συλλογή στιγμών,φωτογραφίες απο τον παράδεισο και την κόλαση που δε χρειάζεται να ζήσεις στην επόμενη ζωή,αλλά μάντεψε·είσαι ήδη εκεί. Τί περιμένεις;
Αγαπώ δύο πράγματα.
Αλλά το πράγμα είναι άψυχο λογοτεχνικά -μού παν και υλισμού προφήτης -μού παν
για αυτό θα πώ, ιδέες.
Αυτή που δεν έχω για τον εαυτό μου, γιατί έτσι είμαι ανοιχτός σε αυτές και αυτή που έχεις εσύ, τη στιγμή που διαβάζεις αυτά.
Αυτά τα λίγα κομμάτια άτακτου πάζλ -παιχνίδι πράγμα-
για ένα παιχνίδι φρονίμων.
δορίαιχμος

Πάνοπλα Αστέρια

Τα αστέρια οπλοφορούν αν δεν ξέρεις πως να τα κοιτάξεις.Αν τα κοιτάξεις στραβά, θα δείς αστρικές σφαίρες απο ρεβόλβερ συνειδήσεων,
καρφωμένες στα μυαλά των δειλών.
Αν τα κοιτάξεις όπως τους αρμόζει θα παγώσεις τη στιγμή που,
απο κάμπιες γίνονται πεταλούδες.
Για να μπορώ να σου φέρνω και μια να πετά πλάι σου,
μια για κάθε ευχή σου.
Μέχρι να γίνουμε σμήνος
και να γεμίσουμε τον ουρανό.
Μέχρι κάθε κάννη όπλου να ρίχνει μόνο πεταλούδες.
Κατά ριπάς.
δορίαιχμος

Εντροπίας Επιστολή

Αγαπημένη εντροπία ,
σου γράφω για να σε ευχαριστήσω που άρχισε ήδη να ευωδιάζει κάτι,
ακριβώς όπως υποσχέθηκες.
Στα μισοκαμμένα δάση των ονειροπόλων ανθίζουν ακόμα μικρές προσφορές στους ανυπότακτους , απο την απαρχή του ανθρώπου.
Μα μοιάζουν περισσότερο πιά με μαυροκόκκινα κρίνα παρά με τσουκνίδες.
Γιατί όσο προχωράει η φωτιά, η ανάγκη για όνειρα είναι μεγαλύτερη απο ποτέ..Και τα όνειρα της τσουκνίδας είναι σκιές αιχμηρές στα πέταλα των κρίνων μας.
Για αυτό εξελιχθήκαμε,
για ένα ''Αν'' !
Κι'αν εξαϋλωθεί η αξία των ονείρων ;
Τότε άλλο δε μένει πέρα απο, κρίνα άγρια όλο το Σύμπαν να μοσχοβολήσει.
Και ας μείνουν και δυο πέταλα να αιωρούνται στο διάστημα παντοτινά.
Για να θυμίζουν στους επόμενους.
Πως εδώ κάποτε κατοίκησαν όνειρα σποραδικά,
συνειδητά ανθισμένα.
Ανάμεσα σε αναρίθμητους φυτεμένους,αποστειρωμένα κλαδεμένους εφιάλτες.
Όνειρα που μετουσιώθηκαν σε αναρριχητικές πράξεις,
όπως ακριβώς σου ειχα υποσχεθεί και εγώ.
Σε ευχαριστώ περισσότερο απο ποτέ,
δορίαιχμος

Για ψυχή


Στα αζήτητα

Στα αζήτητα ο ξεχασμένος του αιώνα.
Ποιός αγώνας;Με μια κατάντια προσευχή ξορκίζω την παθητική ζωή
Αν νικηθήκαμε απο της λήθης τα τερτίπια δεν έμμελε να συμβεί
ούτως ή άλλως
Τι κλαίς;
Για γέλα λίγο τώρα..
Αν νικήσαμε ήταν που υποκλίθηκαν οι προσευχές στην θεϊκή απλότητα του γίγνεσθαι.
Ο αγώνας, ο υμνητής του άπειρου
αυτός που θυμάσαι
Και έχει ρίζες μέσα σου.
Αλλά {παρα}βλέπεις..
Για μια εικονική πραγματικότητα.

δορίαιχμος

Λευκό Αιμοσφαίριο


Στις φλέβες μου κυλά η τοξικότητα της λήθης, ο άσχημος ξάδερφος της απραξίας.
Το τελευταίο λευκό αιμοσφαίριο , κάνει αντάρτικο στα βουνά των αρτηριών μου...
καμικάζι αυτοχθονίας και χλευασμού, στη μόλυνση που με διακατέχει. Απο το πηγαιμο μου ,πιό νωρίς, από την άφιξή μου όλα φαίνονταν διαφορετικά,
εξαρχής δικαιώθηκα στην παράλυση του πεπρωμενου μου,
έπιασα τα ηνία με την υπόσχεση να μην τα ξαναφήσω.
Δεν απαξίωσα ποτέ τα λεγόμενα μου, μοναχα αμφισβήτησα τις προθέσεις τ
ου ακαταλόγιστου.
Διώκτης ανυπαρξίας ,λάτρης αέναης εφηβείας, σχιζοφρενής απαράμιλλης τρομοκρατίας.
Εσύ τώρα πές μου,ποιός είναι τρομοκράτης και τις φλέβες μου αμέσως θα σφαγιάσω, ευλαβικά να σου χαρίσω τον αντάρτη.
Στο κόκκινο άλογο τα πόνταρα ΟΛΑ και μάντεψε,
δε με νοιάζει αν θα χάσω, γιατί χαμένος τελικά
είναι αυτός που δεν έπαιξε.Πράσσειν άλογα λες
και υμνείς τη διαφορετικότητά σου.
Στις κατηφόρες πάντα κόβω τα φρένα για να νιώσω ζωντανός,
αν κοιτάξεις καλά στο βαρετό σου ταξίδι θα δεις σκισμένα χαλινάρια στις άκρες του αγρού.
και κάμποσες θυσιασμένες πορφυρές αλητείες, να αποσυντίθενται μοσχοβολώντας ξεκίνημα, κάνοντας αξίωμα αυτο ακριβώς.
Χρειάζεται θυσία και απώλεια για να υπάρξεις.
Οι μονίμως κερδισμένοι, δεν έζησαν ποτέ..

δορίαιχμος