Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Στην άλλη πλευρά

Άκου πως βαριανασαίνουν οι αλαφροίσκιωτοι
στο αναστεναγμό τους βρίσκουν καταφύγιο τα σύννεφα της υποτιθέμενης ύπαρξής μου..
για να δουν ξανά παιδιά ξεχασμένα
 το φώς της αισιοδοξίας.
Είμαι παιδί
σε αλάνα με συρματοπλέγματα,
με έναν κόφτη ένα σκανταλιάρικο μειδίαμα
και ένα φλογισμένο βλέμμα.
Είμαι όμως και ο αστυφύλακας που τον περιμένει στο απέναντι πεζοδρόμιο.. και όταν γίνομαι αυτός δε θέλω να ζω.
με στολή,γκλόμπ και θανατηφόρα μολύβια.
Ενίοτε γίνομαι και το συρματόπλεγμα που μόλις παραβιάστηκε.
Άλλοτε ακόμα και ο κόφτης που
τόσο περήφανα τερμάτισε μια σκλαβιά.
Αν μπορώ να είμαι όλα αυτά.
Μπορώ να γίνω οι γονείς του μικρού παιδιού.
Ο Αγώνας η Ελπίδα.
Καθώς και τα εγγόνια τους,
η Ελευθερία ,
η Ειρήνη ,


η Αγάπη.

δορίαιχμος

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Βισμούθιο



Πανδαισιακή αποδόμηση ρινισμάτων
ανθρώπινων κυττάρων στο φαντασιακό πλέγμα της λήθης.
Παγιδευμένα
φτιαγμένα απο βισμούθιο
και ψίθυρους διαύγειας
διάρκειας,
μα πάντα ελεύθερα.
Ο,τιδήποτε βάφτισες στην υπαρξιακή κολυμπήθρα σου με στάχτη
με το όνομα "αφεντικό",
ή ακόμα και αν σε βάφτισαν με την επιβολή την ίδια
μη το φοβάσαι.
Η Εντροπία φρόντισε για σένα να δομήσεις ,
το αντίπαλο δέος στο κάλπικο,
το Αυθεντικό.
Αφεντικό και Αυθεντικό.
Κατηγορήθηκα ότι δίνω ορισμούς
μα ένας εξόριστος;
Μόνο αφορισμούς μπορεί να [απο]δώσει.
/αποδομήσει/
Κάνω χώρο για το δικό σου ορισμό
Ο προ-
ορισμός μου έκανε salto mortale στο χωροχρονικό άτεγκτο.
Εσύ δε ήσουν εγώ που ήθελες πάντα σύνθετες λέξεις;
Μην τείνεις να πιάσεις τη φαρέτρα σου
σε μένα απευθύνομαι.
Σε ποιόν;
Άλλωστε εδώ που μας φέρανε οι καταραμένοι
οι καρδιές στοιχειώνονται απο όνειρα,
λέει.
Να θυμάμαι :
Το μυαλο γίνεται όπλο μαζικής καταστροφής
άλλοτε.
Μπορεί όμως και να αφουγκραστεί ακροβατικές καρδιές,
οι δυο χειρότεροι εχθροί,
μα και παντοτινοί εραστές

δορίαιχμος

Εφήμερα μα Αληθινά

Μια αιωνιότητα..
Και ένα γαμημένο δευτερόλεπτο
σα πούπουλο,
που σου χαιδεύει σαδιστικά το λαιμό.
Δεν υπέκυψα ποτε στην ιδέα
να σβήσω,
τις ανηφόρες κι τις πανηγυρικές κατηφόρες μου
τα μέσα μου
τα δικά μου.
Τα δικα μας..
Ίσως,
Έρχομαι.
Για την ακρίβεια είμαι πάντα έδω,είμαι εκεί,
είμαι;
{ποίός είμαι και γιατι στα λεω αυτα;}
παντού.
δεν παύει να είναι παναθρώπινη
{να ελπίζω ;}
-Ελπίζω ναι,απο επιλογη-
Ανάγκη.
Οι κεραυνοί στις φαντασιακές καταιγίδες σου
είναι μια ψευδάισθηση.
Η μαγεία
έχει για μαξιλάρι
την απόλυτη σιωπή
της εφήμερης,
μα απερίγραπτής μας
Αλήθειας.

δορίαιχμος

Εκεί

Περιμένεις, μισό;Οι ωκεανοί
παλίρροια γίναν πάλι
με καλούν,
μη τυχόν κι ραγίσει ξανά
το κρυστάλλινο φράγμα
Δεν αργώ.

Αμυχές


Πάντα


Ινδιάνικος χορός


Κλάψε μέχρι να φέρεις την Άνοιξη


δεν είχα ποτέ φτερά.Μονάχα όνειρα


Μάυρος Κύκνος

Δεν είμαστε οι στιγμές μας
οι στιγμές μας είναι εμείς
Αντι-λέγεις;
είναι ο χτύπος της καρδιάς μου
ένας.
Ο πρώτος απο τη γέννεση
και ο τελευταίος
στο κυκνειο άσμα,
του μαύρου εξόριστου κύκνου.
Σαν ένα ξεκούρδιστο σπασμένο ρολόι.
που παραδόξως ακούει τα θέλω σου.
Ναι,ο χρόνος ακούει μουσική,
απο το γέλιο ενός τρελού,
ως το κλάμα ενός μωρού,
από τα πιο όμορφα ουράνια τόξα..
που κάνουν τα μάτια, στο φώς.
Στο υποτιμημένο φως του φεγγαριού.
Είναι απλά ο τρόπος του χρόνου
να κάνει τον οίστρο του,
Αστέρια.
Οι αναμνηστικες φωτογραφίες του σύμπαντος
Για εμάς.
Για να χούμε να ταξιδεύουμε.....
Όντως έχω πάει μακριά
Όντως έχω νοιώσει ο τελευταίος άνθρωπος.
Για να μπορώ να είμαι απόλυτος, τουλάχιστον σε ένα πράγμα
οι συναστροφές ψυχών είναι σαν
απόδοση τιμής στην Αγάπη ,
Στο μοίρασμα.
Στό πιο όμορφο
στο πιό μαγικο, αρχέγωνο ένστικτο,
σε αυτό για το οποίο οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι.
Τουλάχιστον αυτό το χρωστάμε στα αστέρια.
Ευχαριστώ.
Άνθρωποι- Αστέρια.

~~~~~

Το αγρίμι και ο μισάνθρωπος κάποτε μέσα μου διεκδίκησαν τη μοναξιά
Στην αρχή νίκησε το αγρίμι.
Μέχρι που εμφανίστηκε απο το πουθενά ένας Άνθρωπος
που δεν ήταν μισός
αλλά ούτε μισούσε.
Και όταν κοίταξα καλύτερα είδα οτι ήμουν εγώ,σα να μου φώναζα απο έτη φωτός μακριά
''Αν δεν μπορείς να μοιραστείς τις στιγμές τότε,
τις εξορίζεις και γίνεσαι αυτό που μισείς''
Και τότε,
γίνομαι η στιγμή.
γίνομαι ο χρόνος που χορεύει με τη μουσική.
Και η δικαίωση του μαύρου κύκνου
στην διεκδίκηση της Ισότητας.
Γίνομαι το κλάμμα μου σαν μωρό,
το πρώτο.
η πρώτη μου στιγμή
στο χωροχρονικό κονσέρτο του Χάους.
Το κύκνειο άσμα
που τραγουδήθηκε
από Ανθρώπους Αστέρια.
Γιατί ναι,δεν υπάρχει Αρχή και Τέλος,
απλά Υπάρχει αυτό που αναζητούμε στις στιγμές
Παντοτινές φωτογραφίες για
να'χουμε να θυμόμαστε.
 ~~~~~
Μια μέρα ένας νεογέννητος,εξόριστος,μαύρος,ερωτευμένος με ουράνια τόξα κύκνος, αποφάσισε να μην κλάψει.
Αλλά να γελάσει..
Όχι,
Όχι σαν τρελός,αλλα σα φόρο τιμής
στη Ζωή..
Και μετά να διεκδίκήσει τα αυτονόητα
Και κάπως έτσι ξεκινησαν όλα.

δορίαιχμος

ΑέρΑ

είμαστε σκουριασμένες μαριονέτες στα ντουλάπια εγγαστρίμυθων που αυτοκτόνησαν
Και αντί να σηκωθούμε να τινάξουμε τη σκόνη
και να διεκδικήσουμε μια πραγματικότητα
χωρίς αυτούς.
Αντί,να κόψουμε τις συρμάτινες ψευδαισθήσεις.
Ασφυκτιούμε μοιρολατρικά μεσα σε ξεχασμένες ντουλάπες,
μαζί με άλλους σκελετούς.
Για μια μόνο,
χαραμάδα αέρα.

δορίαιχμος

Α

η μεγαλύτερη και πιο άνιση μάχη που θα κληθείς ποτέ να δώσεις είναι με τον ίδιο σου τον εαυτό.Ο καλύτερος φίλος σου και χειρότερος εχθρός σου συνάμα,εσύ,ακροβατούν σε νευρώνες σχοινιά.Μονομαχούν με μπαλάντζο την δίψα σου για ζωή και την ακόρεστη λαιμαργία για θάνατο.
Ομερτά.. και τέρμα τα κερασμένα σφηνάκια.
Είμαι πότης ζωής

Σπάσε

Ανακύκλωση στον κύκλο
αθάνατος να ξαναξεννηθεί..
φιλώ τα σκουπίδια σας
φθόνο μη τύχει και νιώσουν.
Ο ήχος της σκουπιδιάρας το πρωί,
λαιμητόμος ονείρων αντάρτικων και παρακμιακών.
Φτύνω τα εντόσθιά μου στη διάνοια της υπακοής σας
και στο δολοφόνο του ουρανού
με την βιονική ακοή..
μόνο και μόνο επειδη κρυφάκουσε,
τα πιο ενδόμυχα Σ'αγαπω.
Στις αχανείς πεδιάδες των ''πρέπει'' σου
έγινα το χώμα,
οι πέτρες,
τα δέντρα
και τα αγρίμια,
απάτητων βουνοκορφών σου..
και ας ξέμεινα απο ριπές οξυγόνου.
Τρέχω πιο γοργά απο τον χρόνο
για να μπορεί ο περιπατητής να ξαποστάσει
και να φουμάρει μύρια τώρα.
Ασελγώ σε ανούσια όσια
για την εκσπερματωση,του μπορώ
και για τον δρασκελισμό του αύριο..
στο σήμερα..
και τούμπαλιν !
γιατί σαν αγέραστο παιδί που ειμαι
Τα αθάνατα ναι.
Αυτά με διάλεξαν..
Και ας νόμιζα πάντα το αντίθετο.
Ο άνθρωπος...

δορίαιχμος

Για μένα.


Αγγελικά κοράκια σε υπαρξιακά καζίνο

Ό,τι δεν διανοήθηκα
να σκεφτώ,
αυτοκτόνησε πέφτοντας απο το θεμέλια της σκέψη σας,
στον ουρανό των πρέπει σας.
Ανάποδα..
και μέσα σε καζίνο..
Και όταν έχασα τα παντα και επαιξα τη ζωη μου
`και μια αιωνιότητα΄
σε ζυγισμένα απο άλλους ζάρια γιατί γνώριζα
αυτό που αγνοούσα.
Κέρδισα.
Και απο τότε μπορώ και πετώ.
Φορές ,ακοροβατώ σε δύο παράλληλα σχοινιά
που συναντώνται σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν Θεό
Το ασύλληπτο.
Το ένα σχοινί στο πόδι της καρδιάς είναι φθαρμένο,ταλαιπωρημένο και έτοιμο να σπάσει.
Θέλει προσοχή και φροντίδα.
Το Άλλο είναι ανθεκτικότατο και είναι για τη μέρα που θα οδεύσω απλά με λογική.
Για ουρανό έχω το χάος όσων θα συμβουν..
Και περπατώ σε σύννεφα αναμνήσεις.
Και αν κοιτάξω ψηλά για να κοιτάξω τα αστέρια δεν είναι,για να διαβάσω τα αστέρια,μην προδικάζεις.
Αλλα για να σκεφτώ
ότι δε διανοήθηκα!
Αλλά πια δε φοβάμαι,γιατί την πρώτη φορά που κέρδισα
μια παρτίδα
με αντέμειψε, ο ίδιος μου ο εαυτός
ένα ζευγάρι
ολοκαίνουργια
μαύρα φτερά!

δορίαιχμος

Προσοχή!Τηρείτε τα όρια.


η ίδια η έννοια των ορίων δε θα είχε θεσπιστεί,αν δεν υπήρχε

ΚΑΤΙ
στην άλλη πλευρά

Ο στο 0


Αν ξαναγεννηθώ λουλούδι, να γεννηθώ αγριόχορτο περήφανο,
απο αυτά που φυτρώνουν σε τσιμεντένιες ζούγκλες
και πάιρνει το πράσινο αίμα του πίσω.
Χλωροφύλη και εκδίκηση; Αραχνούφαντες,σκιές υπάρξεις βλέπω να περπατούν στον ορίζοντα των ματιών μου.
Προστάτες του ονείρου και του πραγματικού ισορροπιστές,μάγοι και αμφισβητίες του πεπατημένου
κάτι παραπάνω απο σκέτο άνθρακα,τον συνδετικό κρίκο,την ύλη των όλων
στο περιοδικό πίνακα των στοιχείων.Και των στοιχειών ενίοτε.
Άνθρακας;Ναι αλλά και ψυχή.
Για την αποδόμηση υπερτιμημένων ''ευγενών'' μετάλλων με πρωτεία...
Ασήμι άντι για χρύσος,βότσαλο στην ακροθαλασσιά; Ακόμα καλύτερα,εκει ΑΚΡΙΒΩΣ που ταλαντεύεται το κύμα
στην θάλασσα των προσδοκιών μου.
Και ας έχω αφαλό που δεν είμαι ο πρώτος Άνθρωπος.
Κουβαλώ πάντα μαζί μου ένα κομάτι δικό του.Σπίθα,πνέυμα,διάνοια.
Ενέργεια.Πέτρα σεληνιακή απο το φεγγάρι που ξημερώνει για λίγους...
και ανάμεσα; τα δευτερόλεπτα .σαν την πρώτη σονάτα που σκαρφίστηκε ο μπετόβεν σαν παιδί και έχει κυριολεκτικά αποτυπωθεί στο συμπαντικό DNA..
σαν κύμα αιωρείται ακόμα κάπου εκεί έξω το ξέρεις;Αν είσαι διορατικός και λίγο τυχερος μπορείς να το αποκωδικοποιήσεις.
Να το ακούσεις,να το βιώσεις,να γίνεις
ακόμα και ο ίδιος.
Ένα
Απλά για να εξαυλωθούν και τα λάθη μου στο μηδέν ,γιατί αν το τίποτα με σύμβολο ορίσεις του δίνεις ύπαρξη..
Βάζω όμικρον στο μηδέν και το κάνω Ουρανό.
Αστέρια και νύχτες ατελείωτες.
Ναι,είναι ωραίος ο ορίζοντας των ματιών μου
και το πιο ωραίο είναι το άθροισμα των οριζόντων όλων και χωρίς τσιγκουνιές...
γιατί αν περάσουμε τη κόκκινη ανύπαρκτη γραμμή και ο ορίζοντας
γινει των ματιών ΜΑΣ
ίσως ξαναγίνουμε πρώτοι Άνθρωποι
και γευτούμε την πολυπόθητη Ουτοπία.
δορίαιχμος

Σπίρτο