Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Ραντεβού

Δεν είμαι άνθρωπος επειδή έχω λεφτά.
Δεν είμαι άνθρωπος επειδή αγοράζω πράγματα με αυτά.
Ούτε άνθρωπο με κάνει η ανθρωπόμορφη φιγούρα μου με τα πολύχρωμα υφάσματα
που αγόρασα με λεφτά
Δεν ειμαι άνθρωπος επειδή το είπε ο Δαρβίνος
ένας ρομαντικός ποιητής
η ίδια η θρησκεία
Είμαι ενα ραντεβού..
του υπαρκτού και του ανύπαρκτου
στο χωροχρονικο
Α-συνεχές.
δορίαιχμος

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Ο αφορισμός ο αληθινός

Πρόσεχε.
Πρόσεχε πως θα αναπνεύσεις,στον αέρα αιωρούνται σταγονίδια Ελευθερίας
είναι τα τελευταία
είναι σε έλλειψη.
Το άκουσα στις ειδήσεις των οχτώ.
Βλέπω πάντα τις ειδήσεις των οχτώ εκεί έχουν τους καλύτερους
εκτελεστές συνείδησης.
Άκου.Ακούς;Ακους τρυφερότητα γελοίε;
Είναι δυο στενα πιο κάτω,αυτοί που διάλεξες να μη βλέπεις
το χαιδεμα στα μαλλιά
του ένοικου του υπνόσακου
στη σύντροφο του.
Για να την αποκοιμήσει επειδή εσύ διάλεξες να μη βλέπεις..
να μη ζεις πραγματικότητες,αλλά γυάλινες οθόνες,
πιξελωτες αγάπες και σκηνοθετημενα σκηνικά
ενώ ξέχασες οτι η ομορφιά βρίσκεται δίπλα σου..
...και αυτό το ονόμασες ζωή.
Αντί να σηκωθείς ένα βράδυ να τους πας
μερικά γιασεμιά
ένα μικρό
χαικού βγαλμένο απο τη ζωή.
''Εγώ με τα αστέρια,έχουμε μοιραστεί τα ίδια Όνειρα''
και ένα χαμόγελο.
Ο αφορισμός ας περιμένει.


=Πρόσεξε
Πρόσεξε
πως θα κόψεις το ψωμί
χορταίνεις καννιβαλισμούς
και ξεδιψας βαμπιριμούς

Για μια καλύτερη θεσούλα στην επόμενη=
και αυτό τώρα το ονόμασες ζωή

Ενώ το τώρα χορεύει με τα αστέρια.
ενω τα μαλλιά της ευωδιάζουν γιασεμί.

δορίαιχμος



Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Στοιχεία


ό,τι ειναι στη φωτιά μου ανήκει.Σε μένα σε,σένα,σε όλους.
Φωτιά βάζω στο ''εγω'' μου
και πυρπολώ το υπερ-εγώ μου Η δική μου σπίθα όταν τρεμοπαίξει
θα πάρει κάτι απο τη δική σου
και η δική σου απο τη δική μου.
και έτσι μπορώ και ζεσταίνω,
την παγωμένη καρδιά που θα΄χα.
Αν ημουν ο τελευταίος άνθρωπος,
στο Σύμπαν όλο.
Αυτό ναι..
Μας κάνει ανθρώπους.

Ότι είναι στο νερό μου ανήκει.Σε μένα,σε σένα,σε όλους.
Πότες ωκεανών είναι τα κύταρρά μου
διαστέλλονται σα τις κόρες μου
όταν ερωτεύεσαι το είδωλό μου
αντικρύζοντάς με
 στην πιο κρυσταλλένια και δίχως ρυτίδα όψη του.
τη μέρα όλα φαίνονται πιο φωτεινά
γιατί το φώς σου αντανακλάται στις ίριδές μου
και το δικό μου στις δικές σου
και έτσι μπορείς και βλέπεις.
Έτσι μπορώ και βλέπω.
Ωξύμωρο δεν είναι;
Λάμπεις εσυ,φωτίζω εγώ
και αντίστροφα
και βλέπουμε
ο ένας τον άλλον
τις ομορφιές μας,τις ασχήμιες μας,
αυτά που μας κάνουν ανθρώπους.

ό,τι είναι στο χώμα μου ανήκει.Σε μένα,σε σένα,σε όλους.
Σε αυτό φυτεύω σπόρους
στις πληγές μου
και χορταίνω καρπούς συγχωρέσεων
που θα θρέψουν τις εκπληρωμένες με υποσχέσεις
 ανείπωτες
στον θεατό κόσμο μεν
την απύθμενη,μα κορεσμένη μου πιά ανάγκη για κενό.
Αυτό ναι.
Κάποιους,μας κάνει ανθρώπους

Ό,τι είναι στον αέρα μου ανηκει.Σε μένα,σε σένα,σε όλους.
Σε αυτόν πλανάται η μυρωδιά της ελευθερίας.
Που μόλις κάποιος τολμήσει να την αναπνεύσει,
αυτή ως δια μαγείας θα πάψει να υπάρχει.
Αλλά ασφυξία,
δε θα πάθουμε ποτέ.
Τώρα πες μου.
Εγω;
Γιατι δε νοιώθω άνθρωπος;

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

και απο κάτω πρός τα πάνω ~διαβάζεται και~

Στο έχω πεί;

Ζωγραφίζω με τα αστέρια πότε-πότε.

Μακριά απο τον ουρανό μα τόσο κοντά
Ανάποδα πορεύομαι γιατί εμένα η ζωή αυτό μου ψυθιρίζει.

Στις αμυχές σου συνάντησα τον πιο ολοκληρωμένο εαυτό μου.


Ναι,ένοχος.. ενάντια σε όλα.Ισόβια;

Υπάρχει μια ελπίδα ξεχασμένη πάνω στα χείλη σου, που όμοιά της αντίκρυσα στις κενές σελίδες ενός ημερολογίου που δεν έγραψα ποτέ/


τα χρώματα,οι αριθμοί,οι μελωδίες και τα γράμματα είναι όλα νώθα παιδιά του ίδιου πατέρα.Του Χάους
άρα και παιδιά δικά σου

Δεν ξέρω θα πει : δεν μπορώ, ακόμα, αλλά δε θέλω ακόμα να το ξέρω.. τουλαχιστον αυτο με σιγουριά το ξέρω


Αρκετές σελίδες μετά το τέλος

αυτό που μένει είναι η μελωδία που σου άφησαν οι εικόνες.
 η μυρωδιά του αναγνώστη,ίσως

Με ιντριγκάρετε να υπάρχω.
Υπάρχω για να κάνω υπερβάσεις

Αυτό αν μη τι άλλο το εκτιμώ.

Είναι ένα βήμα μετά.

Εξαθλιωμένος,διψασμένος στάλες πριν στερέψω ιδρώτα
ένα βήμα μετά την άβυσσο
βρίσκεται όλη η αλήθεια του κόσμου μαζεμένη
Το θεμα είναι να αντέξω.
Μπορώ;

δορίαιχμος